ONVERWACHTE GAST
I
I
'J
waren ge
de zonder-
ov
2
ïfff I
I"’
DE CENTRALE VAN DEN WERELDHANDEL. Het Wolkenkrabberskwartier te New York.
Van‘hier uit loopen de draden der handelsbetrekkingen over gansch de wereld.
tril
1
str
zei
zat
op
ke.
zej
bli
als
gir
me
zijl
ZO!
wa
vai
hu
hei
kir
en
ste
lijk
me
1
vol
OO|
hei
nie
wil
me
var
I
dat
die
mii
hui
lijk
lin|
aai
kw
me
I
„Is
ste
toe
Hij
die
bo
wu
zot
op
hei
Da
1
hel
loo
ou<
1
hel
I
hoi
De
bin
VOI
hij,
en.
wa
get
gel
zie
pel
scl
Da
Eei
eer
op de bank in den voor
waren gekomen
had, met haar
naar haar eigen
het open raam
hij met een
zijn kamer
kreeg medelijden met
niet al te bezorgd,” zei hij teeder.
j er zoo’n idee van, dat er wel
iets aan te doen zal zijn.... Ik moet er eens
over nadenken. Als het denken me maar niet
zoo’n pijn deed....” voegde hij er bijna wan-
aan toe. „Zoo lang ik gewoon, over on-
u praat, gaat alles
als ik probeer wat dieper na te
en ze
De dokter was onbeweeglijk voor de open
deuren van zijn werkkamer blijven staan, toen
Catlin zich woedend had verwijderd. Duidelijker
dan ooit besefte hij, dat hij onverantwoordelijk
had gehandeld door den vreemdeling te behan
delen en hem in zijn huis te houden, zonder de j
politie kennis te hebben gegeven van de zonder
linge omstandigheden, waaronder hij bij hen
was gebracht. Catlin, die voor niets terugdeins
de, zou stellig niet aarzelen gebruik te maken
van hetgeen hij wist om Daisy te dwingen zijn
vrouw te worden. Als het er op aankwam, zou
hij zonder twijfel naar de politie gaan en aan
gifte doen. Al was het maar uit wraakzucht.
Nadenkend streek de dokter met zijn hand
langs zijn voorhoofd. Toen herinnerde hij zich
opeens, dat zijn dochter reeds thuis moest zijn
en dat zij niet, zooals anders haar gewoonte
was, wanneer zij terugkeerde van een wande
ling, even bij hem binnen was gekomen om
te zeggen, dat zij weer terug was. Waarom
had zij dit nu niet gedaan? Zou ze Catlin soms
hebben gezien en zich voor hem hebben ver
borgen? De dokter glimlachte treurig. Dat zou
niet veel zin hebben. Hoogstens uitstel be-
teekenen. Ze kon hem niet blijven ontloopen en
Catlin zou vandaag of morgen natuurlijk ant
woord willen hebben op de vraag, die hij ge
steld had, vóórdat hij met vacantie ging. En
Daisy zou hem hebben te zeggenDe dokter
zuchtte. Natuurlijk zou ze zeggen, dat ze niets
voor hem voelde en dat ze er niet aan dacht,
(5)
Nieuwe lezers beginnen hier:
Voerman.Bergson rijdt met zijn wagen over een heuvelachtige
hei. Hij ziet een man loopen, nu eens heel langzaam en dan
weer haastig, die hem vraagt een eindje te mogen mecrijden. Ze
praten wat tot de vreemdeling weer uilstijgt. Als hij verder is
gereden, hoort de voerman plotseling een vreemd geluid. Hij
keert terug en vindt den man met een schotwond bij het oor
tusschen de struikennaast hem ligt een revolver- De man leeft
nog en Bergson besluit, hem op zijn wagen naar den dokter te
brengen.
De dokter verpleegt hem bij zich thuis. Hoewel men vermoedt,
met een poging tol zelfmoord te maken te hebben, wordt de
politie niet gewaarschuwd. In het volgende hoofdstuk maken wij
kennis met het huiselijke leven van den dokter en zijn dochter
Daisy- De dokter is zeer gedrukt, want binnen enkele dagen
zal zijn assistent Catlin, wien hij een groot bedrag schuldig is,
van zijn vacantie lerugkeeren. De eenige voorwaarde, waaronder
Catlin hem zijn schuld wil kwijtschelden, is, dat Daisy met hem
trouwt, hetgeen deze niet wil, daar zij Catlin haat.
Den volgenden morgen draagt de dokter Daisy op, den patiënt
gedurende zijn afwezigheid op te possen. Daisy is een beetje
huiverig voor den man. Plotseling bedenkt zij echter, dat wel
eens een ander op hem heelt kunnen schieten en de naam Catlin
komt in haar op. Waarom weet ze zelf niet.
Zij verpleegt den vreemdeling nog enkele dagen tot hij her
steld is. Het schijnt echter, dat zijn geheugen zeer heeft geleden
door den schok, want hij spreekt nergens over en schijnt zich
ook niets te herinneren. Op een dag wandelt hij naar het meer
en Daisy gaat hem na, daar zij vreest, dat hij wéér zal trachten,
zich var. 't leven te berooven. Als zij bij hem is. schijnt hij niet
meer te weten, waarom hij naar het meer gegaan is en keert
mei haar naar huis terug.
Gedurende een week blijft de toestand hetzelfde, zonder dat
men van den vreemdeling iels méér te weten komt. Dan komt plotse
ling Catlin terug, juist op tijd, zooals hij zelf constateert, want Daisy
en de vreemdeling .zijn altijd samen en hard op weg, om ver
liefd op elkaar te worden. Onderweg heeft Catlin Bergson uit
gehoord, zoodat hij dus alles weet wal er in het huis van den
dokter gebeurd is-
Daisy heeft ondertusschen zonder dat zij weef, dat Catlin terug
is, aan den vreemdeling verteld, in welke positie haar vader
tegenover den assistent slaat.
Met geen woord sprak zij echter van den
eisch, dien Catlin met betrekking tot haarzelf
had gesteld, doch wanneer zij den naam van
den assistent noemde, waf er een klank in
haar stem, die den ander niet ontging, omdat
hij één en al belangstelling was voor hetgeen
zij vertelde. Wie belang stelt in iets, merkt
méér, dan wie oppervlakkig toehoort, en de
vreemdeling stélde belang in het meisje! En
daarom was er in hetgeen zij vertelde, slechts
weinig, wat hijzelf niet kon aanvullen
„Het spijt me erg voor u,” zei hij na eenige
oogenblikken, waarin zij beiden hadden ge
zwegen. „Maar geldzorgen..,., geldzorgen ver
men in
hoed af en wandelde blootshoofds en
naast haar voort.
Daisy kon zich nu
„Maar het is niet alleen een financieele kwes
tie,” zei ze opgewonden. Ze liet
door haar eigen droevige gevoelens beheerschen
en merkte daarom niet, dat hij wanhopige po
gingen deed, de zijne te bestrijden. „Het is niet
alleen een financieele kwestie,” herhaalde ze.
„Wij zullen ook ons huis moeten verliezen!”
Ze waren op den top van een heuvel ge
komen en terwijl zij de laatste woorden zei,
wees zij naar haar ouderlijke huis. „We zullen
er worden uitgezet!” zei ze toen bedroefd.
„Ja,” zei de jongeman, terwijl hij haar van
terzijde een snellen blik toewierp. „Ik begrijp
het volkomen. En het verwondert me niet, dat
het u droevig maakt. Er zijn zooveel dierbare
herinneringen aan verbonden, denk ik?"
Ze knikte zwijgend.
„En ziet uw vader geen uitweg? Weet hij
geen middel om aan het geld te komen?” vroeg
hij na een lange pauze, waarin hij blijkbaar in
gespannen had nagedacht.
„Neen,” antwoordde Daisy toonloos. „Er is
geen uitweg mogelijk. Vader en ik hebben er al
zoo vaak breedvoerig over gesproken, maar.."
Ze haalde haar schouders op en zweeg. De
jongeman dacht ernstig na. Herhaalde malen
streek hij met zijn hand langs zijn voorhoofd,
als deed hij moeite zijn gedachten te concen-
tieeren. Toen zei hij opeens, en zijn stem klonk
zóó gedecideerd, dat Daisy er verrast door op
keek: „Er moet tóch iets gedaan kunnen wor
den om u en uw vader te helpen. Het moét
mogelijk zijn! Uit hetgeen u mij vertelt, leid
ik af, dat Catlin zijn geld spoedig terug wil
hebben?”
Daisy knikte slechts. Er waren tranen in haar
hadden ge- oogen gekomen en ze durfde geen woord te
geldzorgen ver- zeggen, uit vrees in snikken te zullen uitbarsten,
oorzaken niet de érgste droefheid, die men in De jongeman greep haar hand en ze liet het
het leven kan hebben.” gewillig toe.
Vol verwachting sloeg Daisy haar blikken „Maak u i
naar hem op. Zou hij nu misschien gaan ver- „Ik.... ik heb
ging, zou
gelezen.
De vreemdeling was
tuin gaan zitten, toen zij thuis
en Daisy, die er behoefte aan
gedachten alleen te zijn, was naar naar eigra
kamertje gegaan, waar zij voor het open raam 1
had plaats genomen en peinzend haar blikken
over de heide liet dwalen.
tellen, waar zij al dagen lang op wachtte, naar
verlangde zelfs? Zou ze nü het geheim te hoo-
ren krijgen, dat hem omgaf en hen scheidde?
Maar de jongeman zweeg abrupt. Hij nam zijn hopig
zwijgend verschillige dingen, met
goed, maar
niet langer beheerschen. denken, dan is het alsof zich een ijzeren band
cm mijn hoofd samentrekt en kan ik niet meer
zich geheel denken.... Ik.... ik....” Hij begon te stame
len als een kind en er blonken tranen in zijn
oogen.
Daisy zag het
hem.
„U mag niet zooveel nadenken,” zei ze
troostend en geruststellend tevens. „Ik had t
niet eens over onze moeilijkheden mogen spre
ien. Vader zei me vanmorgen nog, dat u zich
geestelijk volstrekt niet mag inspannen.”
De jongeman keek haar treurig glimlachend
aan. „Ik zou het ook niet kunnen," zei hij toen,
en Daisy ontroerde bij den wanhopigen klank
in zijn stem.
Ze zuchtte en stond zwijgend op. De jonge
man volgde haar voorbeeld en zonder een
woord te zeggen, wandelden zij terug naar huis i
ieder verdiept in eigen, kwellende gedachten. I
Af en toe echter ontmoetten hun blikken elkaar,
als door een magische kracht aangetrokken. En
wat zij er in lazen was hun zoo duidelijk ge
weest, alsof het in hun oogen geschreven had
gestaan: medelijden, groot, innig medelijden
met elkaar.
Het was toen zij vlak bij huis
weest, dat Catlin hen had gezien en
van haat verwrongen gezicht naar
was gegaan. Doch het was niet alleen haat ge
weest, wat er in zijn oogen te lezen had ge
staan. Een opmerkzaam toeschouwer, die hem
had kunnen gadeslaan, terwijl hij naar boven
er stellig ook vrees in hebben