ONVERWACHTE GAST I I 'J waren ge de zonder- ov 2 ïfff I I"’ DE CENTRALE VAN DEN WERELDHANDEL. Het Wolkenkrabberskwartier te New York. Van‘hier uit loopen de draden der handelsbetrekkingen over gansch de wereld. tril 1 str zei zat op ke. zej bli als gir me zijl ZO! wa vai hu hei kir en ste lijk me 1 vol OO| hei nie wil me var I dat die mii hui lijk lin| aai kw me I „Is ste toe Hij die bo wu zot op hei Da 1 hel loo ou< 1 hel I hoi De bin VOI hij, en. wa get gel zie pel scl Da Eei eer op de bank in den voor waren gekomen had, met haar naar haar eigen het open raam hij met een zijn kamer kreeg medelijden met niet al te bezorgd,” zei hij teeder. j er zoo’n idee van, dat er wel iets aan te doen zal zijn.... Ik moet er eens over nadenken. Als het denken me maar niet zoo’n pijn deed....” voegde hij er bijna wan- aan toe. „Zoo lang ik gewoon, over on- u praat, gaat alles als ik probeer wat dieper na te en ze De dokter was onbeweeglijk voor de open deuren van zijn werkkamer blijven staan, toen Catlin zich woedend had verwijderd. Duidelijker dan ooit besefte hij, dat hij onverantwoordelijk had gehandeld door den vreemdeling te behan delen en hem in zijn huis te houden, zonder de j politie kennis te hebben gegeven van de zonder linge omstandigheden, waaronder hij bij hen was gebracht. Catlin, die voor niets terugdeins de, zou stellig niet aarzelen gebruik te maken van hetgeen hij wist om Daisy te dwingen zijn vrouw te worden. Als het er op aankwam, zou hij zonder twijfel naar de politie gaan en aan gifte doen. Al was het maar uit wraakzucht. Nadenkend streek de dokter met zijn hand langs zijn voorhoofd. Toen herinnerde hij zich opeens, dat zijn dochter reeds thuis moest zijn en dat zij niet, zooals anders haar gewoonte was, wanneer zij terugkeerde van een wande ling, even bij hem binnen was gekomen om te zeggen, dat zij weer terug was. Waarom had zij dit nu niet gedaan? Zou ze Catlin soms hebben gezien en zich voor hem hebben ver borgen? De dokter glimlachte treurig. Dat zou niet veel zin hebben. Hoogstens uitstel be- teekenen. Ze kon hem niet blijven ontloopen en Catlin zou vandaag of morgen natuurlijk ant woord willen hebben op de vraag, die hij ge steld had, vóórdat hij met vacantie ging. En Daisy zou hem hebben te zeggenDe dokter zuchtte. Natuurlijk zou ze zeggen, dat ze niets voor hem voelde en dat ze er niet aan dacht, (5) Nieuwe lezers beginnen hier: Voerman.Bergson rijdt met zijn wagen over een heuvelachtige hei. Hij ziet een man loopen, nu eens heel langzaam en dan weer haastig, die hem vraagt een eindje te mogen mecrijden. Ze praten wat tot de vreemdeling weer uilstijgt. Als hij verder is gereden, hoort de voerman plotseling een vreemd geluid. Hij keert terug en vindt den man met een schotwond bij het oor tusschen de struikennaast hem ligt een revolver- De man leeft nog en Bergson besluit, hem op zijn wagen naar den dokter te brengen. De dokter verpleegt hem bij zich thuis. Hoewel men vermoedt, met een poging tol zelfmoord te maken te hebben, wordt de politie niet gewaarschuwd. In het volgende hoofdstuk maken wij kennis met het huiselijke leven van den dokter en zijn dochter Daisy- De dokter is zeer gedrukt, want binnen enkele dagen zal zijn assistent Catlin, wien hij een groot bedrag schuldig is, van zijn vacantie lerugkeeren. De eenige voorwaarde, waaronder Catlin hem zijn schuld wil kwijtschelden, is, dat Daisy met hem trouwt, hetgeen deze niet wil, daar zij Catlin haat. Den volgenden morgen draagt de dokter Daisy op, den patiënt gedurende zijn afwezigheid op te possen. Daisy is een beetje huiverig voor den man. Plotseling bedenkt zij echter, dat wel eens een ander op hem heelt kunnen schieten en de naam Catlin komt in haar op. Waarom weet ze zelf niet. Zij verpleegt den vreemdeling nog enkele dagen tot hij her steld is. Het schijnt echter, dat zijn geheugen zeer heeft geleden door den schok, want hij spreekt nergens over en schijnt zich ook niets te herinneren. Op een dag wandelt hij naar het meer en Daisy gaat hem na, daar zij vreest, dat hij wéér zal trachten, zich var. 't leven te berooven. Als zij bij hem is. schijnt hij niet meer te weten, waarom hij naar het meer gegaan is en keert mei haar naar huis terug. Gedurende een week blijft de toestand hetzelfde, zonder dat men van den vreemdeling iels méér te weten komt. Dan komt plotse ling Catlin terug, juist op tijd, zooals hij zelf constateert, want Daisy en de vreemdeling .zijn altijd samen en hard op weg, om ver liefd op elkaar te worden. Onderweg heeft Catlin Bergson uit gehoord, zoodat hij dus alles weet wal er in het huis van den dokter gebeurd is- Daisy heeft ondertusschen zonder dat zij weef, dat Catlin terug is, aan den vreemdeling verteld, in welke positie haar vader tegenover den assistent slaat. Met geen woord sprak zij echter van den eisch, dien Catlin met betrekking tot haarzelf had gesteld, doch wanneer zij den naam van den assistent noemde, waf er een klank in haar stem, die den ander niet ontging, omdat hij één en al belangstelling was voor hetgeen zij vertelde. Wie belang stelt in iets, merkt méér, dan wie oppervlakkig toehoort, en de vreemdeling stélde belang in het meisje! En daarom was er in hetgeen zij vertelde, slechts weinig, wat hijzelf niet kon aanvullen „Het spijt me erg voor u,” zei hij na eenige oogenblikken, waarin zij beiden hadden ge zwegen. „Maar geldzorgen..,., geldzorgen ver men in hoed af en wandelde blootshoofds en naast haar voort. Daisy kon zich nu „Maar het is niet alleen een financieele kwes tie,” zei ze opgewonden. Ze liet door haar eigen droevige gevoelens beheerschen en merkte daarom niet, dat hij wanhopige po gingen deed, de zijne te bestrijden. „Het is niet alleen een financieele kwestie,” herhaalde ze. „Wij zullen ook ons huis moeten verliezen!” Ze waren op den top van een heuvel ge komen en terwijl zij de laatste woorden zei, wees zij naar haar ouderlijke huis. „We zullen er worden uitgezet!” zei ze toen bedroefd. „Ja,” zei de jongeman, terwijl hij haar van terzijde een snellen blik toewierp. „Ik begrijp het volkomen. En het verwondert me niet, dat het u droevig maakt. Er zijn zooveel dierbare herinneringen aan verbonden, denk ik?" Ze knikte zwijgend. „En ziet uw vader geen uitweg? Weet hij geen middel om aan het geld te komen?” vroeg hij na een lange pauze, waarin hij blijkbaar in gespannen had nagedacht. „Neen,” antwoordde Daisy toonloos. „Er is geen uitweg mogelijk. Vader en ik hebben er al zoo vaak breedvoerig over gesproken, maar.." Ze haalde haar schouders op en zweeg. De jongeman dacht ernstig na. Herhaalde malen streek hij met zijn hand langs zijn voorhoofd, als deed hij moeite zijn gedachten te concen- tieeren. Toen zei hij opeens, en zijn stem klonk zóó gedecideerd, dat Daisy er verrast door op keek: „Er moet tóch iets gedaan kunnen wor den om u en uw vader te helpen. Het moét mogelijk zijn! Uit hetgeen u mij vertelt, leid ik af, dat Catlin zijn geld spoedig terug wil hebben?” Daisy knikte slechts. Er waren tranen in haar hadden ge- oogen gekomen en ze durfde geen woord te geldzorgen ver- zeggen, uit vrees in snikken te zullen uitbarsten, oorzaken niet de érgste droefheid, die men in De jongeman greep haar hand en ze liet het het leven kan hebben.” gewillig toe. Vol verwachting sloeg Daisy haar blikken „Maak u i naar hem op. Zou hij nu misschien gaan ver- „Ik.... ik heb ging, zou gelezen. De vreemdeling was tuin gaan zitten, toen zij thuis en Daisy, die er behoefte aan gedachten alleen te zijn, was naar naar eigra kamertje gegaan, waar zij voor het open raam 1 had plaats genomen en peinzend haar blikken over de heide liet dwalen. tellen, waar zij al dagen lang op wachtte, naar verlangde zelfs? Zou ze nü het geheim te hoo- ren krijgen, dat hem omgaf en hen scheidde? Maar de jongeman zweeg abrupt. Hij nam zijn hopig zwijgend verschillige dingen, met goed, maar niet langer beheerschen. denken, dan is het alsof zich een ijzeren band cm mijn hoofd samentrekt en kan ik niet meer zich geheel denken.... Ik.... ik....” Hij begon te stame len als een kind en er blonken tranen in zijn oogen. Daisy zag het hem. „U mag niet zooveel nadenken,” zei ze troostend en geruststellend tevens. „Ik had t niet eens over onze moeilijkheden mogen spre ien. Vader zei me vanmorgen nog, dat u zich geestelijk volstrekt niet mag inspannen.” De jongeman keek haar treurig glimlachend aan. „Ik zou het ook niet kunnen," zei hij toen, en Daisy ontroerde bij den wanhopigen klank in zijn stem. Ze zuchtte en stond zwijgend op. De jonge man volgde haar voorbeeld en zonder een woord te zeggen, wandelden zij terug naar huis i ieder verdiept in eigen, kwellende gedachten. I Af en toe echter ontmoetten hun blikken elkaar, als door een magische kracht aangetrokken. En wat zij er in lazen was hun zoo duidelijk ge weest, alsof het in hun oogen geschreven had gestaan: medelijden, groot, innig medelijden met elkaar. Het was toen zij vlak bij huis weest, dat Catlin hen had gezien en van haat verwrongen gezicht naar was gegaan. Doch het was niet alleen haat ge weest, wat er in zijn oogen te lezen had ge staan. Een opmerkzaam toeschouwer, die hem had kunnen gadeslaan, terwijl hij naar boven er stellig ook vrees in hebben

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland. Geïllustreerd Weekblad | 1931 | | pagina 2