i
->»
-J
Nieuwe lezers beginnen hier:
de
veel van weg, alsof Joe Barre in
nog
wat
aan.
„Ga,
De
denk
woor
king<
zijn
diep,
mij i
den
met
„H
achti
is zi
„M
uit.
leed
den,
maar
hang
„O
niet
woor
door
Ja
blikk.
doen.
Ik ze
avonc
neme:
geled
vriem
veerti
of tic
geen
Hij
zak h
de pe
verra:
van 1
waard
„Fo
die o]
daar
vaak
naderl
zullen
denkt
Peai
„Eei
op he
heeft
„Ze
terwijl
„Dorri
doe, zullen
persen.
„Maar om
juffrouw Willy kwaad
vanavond niet gaat,
half negen van denzelfden avond en
de dokter stonden in den salon. De
van Joe Barre ge-
om
zou ik voor de gevolgen
I I r
losgeld te betalen. Tevens werd 1
niet tusschen beide
willen
Burt
J)o
is alle
hij voor zijn schrijftafel neerviel. Hij haalde een
stuk papier uit zijn zak en begon het voor den
zooveelsten keer te lezen, terwijl er dikke drop
pels zw^et op zijn voorhoofd stonden.
„Je kunt beter probeeren den ouden man te
overtuigen,” luidde het met potlood geschreven 1
1:-r:_ n. i i.:: n-i'1
hospitaal gelegen. Vanmorgen heb ik het
van de oplichting in de couranten ge
en ben direct hierheen gevlogen. Waar is
's hemels wil, mijnheer,” riep de
secretaris uit, „u hoeft toch niet op geld te
kijken.
Het had er
het eerst niet goed hoorde, wat Duke zei. Hij KIJKJE IN DE PASAR BESAR, EEN DER HOOFDSTRATEN VAN SOERABAJA (JAVA, N. 0.1). I
2
Joe Barre is een diamanthandelaar, die op niet geheel na te
speuren wijze rijk is geworden- Hij woont in een groot huis met
zijn dochter Willy en zijn secretaris Duke, die ook een tamelijk
wonderlijk heer is.
Joe Barre ontvangt steeds dreigbrieven van een zekeren Bill
Nijper, en zijn secretaris, die zeJf financieel in het nauw zit, besluit
hiervan gebruik te maken.
Hij dineert met Willy, daar Joe Barre nog niet aan tafel is.
Willy vedelt hem. dat er een griezelig uitziende man is geweest,
die heeft geprobeerd, haar vader te spreken te krijgen.
Duke, de secretaris, besluit om uit de moeilijkheden te komen,
Willy Barre ten huwelijk te vragen, hoewel hij reeds met een
ander meisje verloofd is. Zij wijst hem echter af, nog vóór hij
zijn aanzoek heeft kunnen doen. Willy is bovendien zelf geën
gageerd met Dick Burt, een vriend van haar vader en een even
„handig'* zakenman op het gebied van parels. Hij komt den
zelfden avond op bezoek en zegt tegen het meisje, dat hij wil
trouwen, daar hij naar Burma moet vertrekken. Willy verbreekt
dan hun verloving.
Op hetzelfde moment komt er een nieuwe bezoeker, Charley
Columbos genaamd, die Joe Barre vijf minuten alleen wil spreken.
Hij wil tienduizend pond van Joe leenen en t
dreigt hij bekend te maken, wal hij van den diamanthandelaar
weef. Deze blijft echter weigeren en Columbos vertrekt.
Later op den avond komt Dick Burt terug en eischt van Joe,
dat hij de verbroken verloving van hem en zijn dochter weer
in orde maakt. Ook dit weigert Joe Barre te doen.
Vóór hij zijn avondwandeling gaat maken, komt Sau] Duke
hem nog om vijf duizend pond vragen. Joe Barre zegt, dat hij
er niet over denkt en vertrekt.
In „Het Blauwe Anker ziften drie ongunstige typen te wachten
op iemand, die zal komen. Vóór middernacht komt de man;
hij is vermomd en geeft hun een karweitje op, dal volgens hun
eigen zeggen „een goed zaakje" is.
Dienzelfden nacht wordl Willy Barre door drie gemaskerde man
nen ontvoerd. Zij heeft nog tijd een briefje voor haar vader op een
geheime, hem bekende plaats achter te laten. Den morgen daar
op koml Charley Columbos bij Joe Barre zijn excuus maken
over zijn gedrag van den vorigen avond. Als hij hoort, dat Willy
ontvoerd is, biedt hij dadelijk aan, haar te helpen zoeken-
Drie dagen later is Scotland Yard er in geslaagd, Willy's
sjaal te vinden, die door een jong meisje in een pandjeshuis
was beleend. Voorts is bekend, dat Dick Burl den morgen na
Willys schaking per vliegmachine naar Parijs is vertrokken.
Er komt een brief van Willy, waarin zij bericht, veilig te zijn
doch opgesloten te ziften in een kelder, waap niemand haar
ooit zal vinden, zoodat hel maar hef besle is, dal Joe Barre
het losgeld betaalt. Haar vader besluit echter, hiermee nog te
wachten. Dienzelfden avond wordt er weer een briefje gebracht.
„Mr. Barre," luidde het, „wij geven u
twee dagen. Indien u vanavond niet doet,
wij hebben bevolen, zult u uw dochter nooit
meer terugzien. Denk niet, dat dit grootspraak
is. Lees de couranten van gisterenavond en
zie, hoe het dien man uit Chicago vergaan is,
die weigerde om voor zijn zoon losgeld te be
talen. Die zoon werd zes weken later in een
zak in een meer gevonden. Zij..” Duke’s stem
trilde, maar hij las toch verder „zij herken
den hem aan zijn kleeren.”
„Allemachtig, mijnheer
„Ga door, lees verder,” beval Barre.
Zoo bleek als een doode gehoorzaamde
secretaris.
„Tot nu toe houdt uw dochter zich goed,
maar morgen zullen wij de vrouw bij haar weg
nemen. Dat zal niet prettig voor haar zijn. Ons
laatste woord is: kom vanavond. Stuur niemand
anders. Als je dat tóch doet, schieten wij hem
eenvoudig neer. Kom zelf!”
Na een korte pauze voegde Duke er met
zwakke stem aan toe: „Ze.... ze hebben haar
den brief laten zien, mijnheer.... en ze heeft
er onder geschreven: „Óm 's hemels wil, ge
hoorzaam!”
Barre woelde met zijn vingers tusschen zijn
boord. „Ikikbegon hij.
Toen zweeg hij en de jongeman ging naar
hem toe. Er was een eigenaardige glans in zijn
oogen toen hij zei: „U moet gaan, mijnheer!
Ze meenen het! Zulke dingen gebeuren werke
lijk en die kerels zijn tot alles in staat.”
„Ikik kan niet,” zei Joe Barre. „Als ik het
ze me nog meer probeeren af te
briefje. „Ik kan bij Dorring niets meer bereiken.
Ik wil haar geen leed doen, maar hij is despe
raat en Barre is geen vriend van hem. Het meis-
ji begint nu ook bang te worden, en als ze dat
merken, zal alles nog zooveel te erger voor haar
zijn. Ik wou, dat je nooit naar „Het Blauwe
Anker” was gekomen, want ik voel eigenlijk
niets voor zulke karweitjes. En zeg den ouden
man bij den hemel, dat is waar! dat als
hij vanavond niet komt, Dorring haar wegbrengl
en het losgeld alleen opstrijkt. En als hij haar
meeneemt, laat hij de vrouw achter, zoodat het
meisje heelemaal alleen met hem zal zijn. Dat is
waar. Van hem, dien je kent."
Duke kreunde als had hij physieke pijn en
terwijl hij dit deed, kwam Dick Burt binnen in
een druipende regenjas.
„Wat voor den duivel beteekent dat?" viel hij
uit, terwijl zijn dreigend gezicht zoo wit zag als
of alle bloed er uit verdwenen was.
„Jij....”
„Ja, ik! Ik heb in Marseille met influenza ijl
een
bericht
lezen
Barre?”
Met een paar woorden vertelde de secretaris
Burt alles wat de buitenwereld van het geval
wist en terwijl hij dit deed, kwam inspecteur
Pear van Scotland Yard binnen.
Pear was gekomen om Joe Barre te vertellen,
dat Scotland Yard n dringende telefonische bood
schap had gekregen, om er op aan te dringen,
dat Barre dien avond op de bepaalde plaats zou
komen om het 1
de politie gewaarschuwd, om
te komen, daar het meisje anders vermoord zou
worden door degenen, die tot haar bewaking bij
haar zouden blijven.
„Wat wat denkt u er van, mijnheer? hak
kelde de secretaris.
Het was
Duke en
laatste was pas uit de kamer
komen.
„Absoluut niet,” zei de dokter, in antwoord
op een vraag van den secretaris. „Hij mag zijn
bed niet verlaten. Als hij in de gegeven
ak deie weigert, standigheden opstond,
niet kunnen instaan."
„Juist, dokter,” zei Duke geïrriteerd, „maar
als u hem dwingt om in bed te blijven, kan ik
voor de gevolgen niet instaan. Het kan fataal
zijn voor zijn dochter en wat zou hij dan doen,
als hij hoorde, dat zijvermoord is?”
De dokter, die ondanks zijn vriendelijke oogen,
totaal ongevoelig scheen te blijven voor de
laatste mogelijkheid, antwoordde, terwijl hij met
zijn pince-nez op den rug van zijn hand klopte:
„Mijn jonge vriend, uw vrees is heel natuurlijk,
maar zooals ik u al heb gezegd, overdrijft u
schromelijk. Die kerels dreigen slechts. Ze zijn
5 1-L van plan om -
i mr. Barre
keek hem eenige oogenblikken zwijgend
Toen wenkte hij driftig met zijn hand,
heen!” schreeuwde hij. „Laat mij met rust.
Ik...."
Hij zweeg opeens, greep naar zijn keel en
rolde toen achterover in zijn stoel, zijn oogen
geslotenEen hevige angst greep Duke
aanJoe Barre was flauw gevallen
heusch niet
te doen. Als
dan.
„Dan zullen ze haar vermóórden, dokter!"
viel de secretaris uit, wiens gezicht grauw van
emotie zag. „Ik zeg u, dat ze het doen zullen,
want ik.ik ken ze.”
„Kent u ze? Jongeman, je bent werkelijk over
spannen. Ik zal je een recept geven voor wat
broom.
Duke werd op slag vuurrood. Hij stamelde
een naar onsamenhangende woorden en snelde
toen de kamer uit, zonder een woord van ex
cuus. De dokter keek hem verbaasd na, haalde
zijn schouders op en zag zich genoodzaakt al
leen naar zijn auto te gaan.
Duke was naar zijn werkkamer gegaan, waar
