4
i
SPEL VAN LICHT EN SCHADUW.
OP DE KUST VAN MAL LORCA
een
wakker
vroeg ze.
8
Reeves maar doen
- 7 -
„Neen. Want wat moet ik beginnen met
>unt staat bankroet te gaan?
Geen klanten of geen ka-
Later
mrs.
hielp zoeken naar de
ze in de pa-
ze
meer wilde
wanneer ze
mij terugvroeg! Iemand
om ook diè
u mijn
„Nou, Smith," zei Harper, tegen den kassier,
die met gebogen hoofd schuldbewust voor hem
stond, „we hebben besloten je nog een kans te
geven. Neen, mij hoef je niet te bedanken
dat moet je mr. Reeves maar doen....”
chauffeur, en
Ik ging naar
broche; maar
raplu in
vond, was
eens iemand uit
eene dienst is
wijl ik mijn mantel aantrek? Vraag alstublieft
of ze hem hier willen brengen. Ik wil niemand
meer zien!”
Ik begreep, waarom ze niemand
zien: er mocht niemand bij zijn,
haar handschoenen aan
mocht eens op de gedachte komen,
te willen onderzoeken
Ik telefoneerde om een taxi. Juist toen ik
terugkeerde, verscheen de huisknecht met Mar
garets mantel.'Ik nam de jas over en hielp Mar
garet ze aantrekken. Ze keek mij aan, alsof ze
wilde, dat ik iets zeggen zou. Toen ik dit niet
deed, zuchtte zij alleen maar diep
Zwijgend wachtten wij buiten voor de deur,
tot de taxi kwam. Ik bracht haar naar den wa
gen en hielp haar instappen
„Breng jij mij naar het station?”
Ik schudde zwijgend mijn hoofd.
„O, mijn handschoenenriep ze opeens.
Ik gaf ze haar, en ze rukte ze uit mijn handen,
terwijl voelend naar de broche. Ze werd lang
zaam doodsbleek, tot haar gezicht wel van was
leek.
„Jackfluisterde ze.
„Ik heb ze ergens verstopt, waar men ze zal
vinden, zonder u te verdenken,” antwoordde ik,
mijn hoofd in den auto stekend. „Vaarwel, Mar
garet
We keken elkaar eenige oogenblikken zwij
gend aan. Opeens greep ze mij bij de lapel van
mijn jas en fluisterde: „Jackik heb nooit
de kans gehad eerlijk te zijnIk ben de
dochter van een dief en ben opgevoed voor
zulke dingenAnders heb ik nooit kwaad
gedaan. JackAls jij mij maar een kans
wilde gevenIk bezweer je, dat je het niet
zoudt betreurenJack, ik houd zooveel van
je
Ze had tranen in haar oogen, maar ik maakte
haar hand zachtjes los van mijn revers, duwde
haar mantel weg en sloot het portier van den
auto. „Naar het station,” zei ik toen tegen den
zaak, die op het pi
Wat is de oorzaak'
pitaal?”
„Geen kapitaal,” antwoordde ik. „Als
boeken wilt zien.
„Ja," antwoordde hij.
Ik liet ze hem zien. Na eenige oogenblikken
zei hij: „Met een paar duizend pond ben je er
bovenop. Ik zal je een chèque sturen.
„Maarriep ik uit, terwijl ik het gevoel
had, alsof het heele kantoor om me heen
draaide.
„Het is in orde; je hebt
groote moeilijkheden gered. De
de andere waard. Reeves
„Maar ik heb niets voor u gedaan....” hak
kelde ik verbaasd.
„Niet voor mij, dat is waar, maar wèl voor
iemand, die ik ehheel goed ken. Na het
huwelijk van Lavington en Jessie Hawley kwam
ik, toen ik naar huis ging, in dezelfde afdeeling
van den trein te zitten met miss Brown. Ze was
buiten zichzelf; ze moest met iemand praten en
ze vertelde mij allesHet arme kind! Ze had
nooit een eerlijke kans gehad in het leven
Ik gaf er haar een, en ze heeft het zich waard
getoond! Ze was de beste secretaresse, die ik
ooit heb gehad. En de aardigste. Nu is ze ge
trouwd met een bekend zakenman, die je zijn
dankbaarheid wil toonen, omdat je haar eh
gered hebt!”
.Ja, jullie hebben het góéd geraden,
ben ik het te weten gekomen. Ze is nu
BulstrodeZe zijn erg gelukkig met elkaar.
Ik heb ze vaak samen ontmoet
nam mijn hoed af
binnen en
i k was het niet, die
den standaard vond. Degeen die
oom Henry, en er ging een luid
hoera voor hem opDien avond dronk ik
meer dan goed voor mij was en toen de oude
Hawley mij den volgenden ochtend
maakte, was het reeds elf uur
„Jack, kerel,” zei hij, „ik geloof, dat ik ver
plicht ben het je te vertellen. Wij hebben een
telegram gehad van tante Annabel in antwoord
op een telegram van ons.... Ze heeft dien brief
niet gestuurd over miss Brown; zij kent haar
niet eens. Er kan geen twijfel aan zijn, of het
meisje heeft op het laatste oogenblik kans ge
zien de broche in de paraplu te laten vallen.
Denk maar niet meer aan haar, kerel...."
„Neen,” antwoordde ik kort
Maar ik kon die belofte niet houden; ik kón
haar niet uit mijn gedachten zetten. Achttien
maanden lang deed ik al mijn best haar op te
sporen, uit te vinden, waar zij verblijf hield, om
haar de gevraagde kans te geven voor mijn
eigen gemoedsrust. Ik slaagde er echter niet
in
Hoe ik dan weet, dat zij haar leven heeft ge
beterd en het goed maakt? O, dat is weer een
andere gschiedenis. Luister.
Twee jaar vóór ik mij met jullie associeerde,
was de zaak, die ik toen had, geheel fout ge
gaan. Toen kwam op zekeren dag iemand mijn
kantoor binnenloopen. Het was een bekend fi
nancier, iemand die in de geheele city uitste
kend bekend staat. Ik zal hem mr. Bulstrode
noemen, omdat zijn ware naam niet ter zake
doet. Ik stond op den rand van een bankroet,
en hij was een der gasten geweest bij het hu
welijk van miss Hawley
„Ik hoor, dat je in moeilijkheden zit, Reeves,”
zei hij.
,4a,” bekende ik. „Ik zie geen uitweg meer.
Wilt u mijn zaak koopen?”
