l
BEDORVEN KINDEREN
V
\\q
neer
IM'
I
moe-
voor
ver**
van
r'.
‘i,
er voortdu-
Ken, wanneer ze naar
van hun kleeren, enzoovoort. Leer uw kinderen
dat alles zelf te doen, leer hun alles zelf te
doen wat zij maar eenigszins kunnen doen.
Dat is de eenige methode om hen te maken
tot onafhankelijke menschen, die later hun eigen
weg weten te vinden in de maatschappij. Wan
neer zij hun moeder altijd bij zich konden hou
den, zou het niet zoo hèèl erg zijn, dat deze hun
alles uit de hand neemt wat zij aanvankelijk niet
dan met eenige moeite zelf kunnen doen. Zij
houden moeder echter niet altijd, en daarom zal
een goede moeder, dat wil zeggen een moeder,
die haar taak ten opzichte van haar kinderen
begrijpt, die dus beseft wat de bedoeling van
haar opvoeding is, trachten haar kinderen zoo
spoedig mogelijk zelfstandig te maken. Wan
neer zij dit doet met liefde, zal zij haar kinderen
nooit beter voor den strijd om het bestaan, dien
zij later moeten voeren, kunnen voorbereiden!
verteld, laat nem aan aan zijn lor over, noe on
beholpen het vaak ook gaat in het begin. Ook
het kind vindt er vreugde aan, indien het, na
herhaalde vergeefsche pogingen, eindelijk er in
geslaagd is iets tot stand te brengen!
Met het leeren is het al net zoo als met het
spelen. Het kind, dat door zijn vader en moeder
bij zijn huiswerk wordt geholpen, leert zoozeer
op die hulp vertrouwen, dat het haar op school,
wanneer het alleen sommen of thema's moet
maken, bepaald mist en dit voelt als een handi
cap, om zijn werk behoorlijk te verrichten. Het
heeft niet leeren denken, het is niet gewend om
zelf iets te vinden of na te zoeken, en wanneer
hij zijn vader of moeder mist om hem te helpen,
ondervindt het tot zijn schade, dat hij lang niet
zooveel inzicht heeft als zijn klassegenooten.
Behalve de hierboven aangegeven fouten zijn
er nog- talrijke anderen, waardoor uw kinderen
eveneens veel te laat zelfstandig worden. Ze be-
■y "Terscheidene ouders toonen 'n zonderlinge
ongestadigheid ten opzichte van de op-
Y voeding hunner kinderen. Jarenlang zijn
zij als het ware „met den paplepel” grootge
bracht. Dan, wanneer het jonge mannen en
vrouwen geworden zijn, verwachten die
zelfde ouders opeens, dat zij in de een of an
dere betrekking een weg voor zichzelf zullen
banen, en zij zijn dan verwonderd, omdat hun
kinderen „zoo weinig initiatief” toonen.
Het schijnt nimmer tot die vaders en
ders door te dringen hoe zeer zijzelf (en
al de laatsten) er de schuld van zijn.
De wensch haar kinderen te beschermen is
vanzelfsprekend zeer natuurlijk; iedere moeder
heeft dien wensch, zelfs de moeders uit de
dierenwereld, doch het is alleen de menschen-
moeder, die de fout begaat haar kinderen te
lang onder haar beschermende vleugels te hou
den. De dieren letten er wel degelijk op, dat
hun kroost zoo vroeg mogelijk leert onafhan
kelijk te zijn, wel 'wetend, dat hun dit in hun
later leven niet anders dan van voordeel kan
zijn.
Het is een groote vreugde baby te helpen,
wanneer hij iets doen moet, wat hij nog nooit
gedaan heeft, maar herinner u, dat het veel
beter is, hem niet te helpen, doch het hem
zelf te laten doen, nadat ge hem eerst gewezen
hebt wat de beste methode is. Het kleine kind
bijvoorbeeld, dat door moeder nog werd ge
voerd toen het reeds lang in staat was om zelf
te kunnen leeren eten, zal veel langer werk
hebben om „tafelmanieren” te leeren dan het
kind, dat reeds in zijn vroegste jeugd
trouwd werd gemaakt met het gebruik
lepel en vork.
Hetzelfde moet gezegd worden met betrek
king tot het loopen leeren. Indien
rend een hand is om aan te hangen, of wan-
er voortdurend iemand gereed staat om
den kleinen waggelaar in zijn rug te steunen,
zal hij veel te langzaam vertrouwen krijgen in
zijn eigen krachten en zijn evenwichtszin zal
zich pas zeer laat ontwikkelen.
Met betrekking tot het aankleeden staat men
vaak verbaasd hoeveel kinderen, die den baby-
leeftijd reeds lang voorbij zijn, nog niet eens
kans zien de knoopjes van hun kleeren vast te
maken of hun veters te strikken. Dit komt ook
al weer, omdat moeder het veel te lang voor
hen heeft willen doen en zij te laat begonnen
is den kleinen vingertjes de noodige hand
grepen te leeren. Verscheidene moeders zijn
vaak te ongeduldig om te wachten tot de klei
ne er mee klaar is en daarom doen ze het dan
maar zelf. Hierdoor verliest het kind, dat aan
vankelijk gretig genoeg was om zijn eigen
handjes te leeren gebruiken, spoedig iedere
animo om zichzelf te helpen en begint het als
regel aan te nemen-om te wachten tot moeder
komt om hem te helpen.
Bij het spel der kinderen worden door vele
ouders dikwijls dezelfde fouten gemaakt. Het
is vaak vader of moeder, die het kasteel voor
hen bouwt, terwijl de kleinen niets anders te
doen hebben dan het om te gooien. Het gevolg
hiervan is, dat het kind slechts af en toe bezig
is; het gaat zich vervelen, let niet meer op het
bouwen van de groote menschen envindt
niets meer aan zijn speelgoed. In plaats van voor
hem te bouwen kunt ge hem veel beter leeren,
hoe hij het zelf moet doen. Hebt ge hem dit
staan bijvoorbeeld in het opruimen van hun
speelgoed, in het bij elkaar zoeken van hun boe-
169ö.
1694.
1695.
- 10 -
1695. Elegante re-
X genmantel van
zwart, waterdicht
gemaakt gelakt sa
tijn. Dit model,
voorzien van een
grooten schouder-
kraag, sluit in het
midden met zwarte
corozo knoopen. De
zakken met kleppen
zijn met een dubbel
stiksel opgezet.
Ben.
3 m. 80 van 1 m. br.
1694. Regenmantel
van waterdichte
stof. Het plastron
vormige voorpand
heeft twee rijen
groote nikkelen
knoopen; de deel-
naden loopen als
plooien op het rok-
gedeelte door.
Ben.
3m. 70 van 1 m. br.
1696. Practische
regenjas van ga
bardine. De kraag,
die gesloten kan
worden met groote
houten knoopen,
valt open over een
in sprekende kleu
ren gebreide sjaal.
Raglanmouwen
.door patten aan
sluitend om de pol
sen, en een split
in den rugkant.
Ben.: 3 m.
40 van 1 m. 40 br.
