HEEN EE5IE SGlJLIJOimNI
I
EEN COMPLEET VERHAAL
1 1 r t
tijd....”
BEKLIMMING VAN DEN SANTIS.
- 6
siphon uit, en
’■‘i voor r:-v-
uw glas is, mijn
sigaar? Uitstekend;
zoo'n regenachtigen,
kleine hartverster-
1'i een keurige pan
gestoken beenen over elkaar, streek
met zijn beringde, dikke witte vingers
1 en wierp een
zijn goud-omranden
Indien het vereischte bedrag eenmaal was
gestort, zou alles uitstekend marcheeren; mr.
Deedon voorop naar een ander tijdelijk kan
toor in een andere stad, waar andere sollici
tanten voor de niet-bestaande functie van boek
houder ontboden konden worden om eveneens
in het „concern” deel te- nemen
„Zeven en een half percent?” vroeg mr. Rus
sell, zich oprichtend. „Lieve hemel!”
Mr. Deedon keek lichtelijk geamuseerd, maar
toch o, zoo vriendelijk en beschermend, naar
het kleine mannetje tegenover hem, dat totaal
geen begrip van groote zaken scheen te hebben.
„Kijk deze balansen maar eens in,” zei hij.
De balansen waren opzettelijk voor de solli
citanten gemaakt en ze vertoonden hooge
winstcijfers. Ze gingen de stoutste verbeelding
te boven, behalve die van mr. Deedon, die ze
zelf had bedacht. Hij wierp weer een uitermate
vriendelijken blik op zijn slachtoffer.
„Magmag ik op de betrekking rekenen?"
vroeg mr. Russell hijgend. „Hoe veel kan ik.,
in de zaak steken? Natuurlijk ben ik niet wel
gesteld. Maar wat ik hebHoeveel salaris
is er aan de betrekking verbonden?”
Mr. Deedon keek naar zijn keurig gepolijste
nagels.
„Het salaris hangt natuurlijk af van het be
drag, waarmee u deelneemt,” antwoordde hij
luchtig. „Dat is de gewoonte bij groote zaken.
Dat weet u toch zeker wel?”
Mr. Russell zweeg en aarzelde.
„Indien u, laten we zeggen met twee honderd
antwoordelijkheid aan verbonden, ofschoon de
plichten nauwkeurig zijn omschreven. Uw sol-,
licitatie stond mij direct aan. Ze was zakelijk
en toonde mij, dat uw kijk op den handel
heeft.”
Mr. Deedon zweeg even om indruk te ma
ken, zette zijn bril af en begon de glazen er
van schoon te maken met een grooten zijden
zakdoek.
„Eheen dergelijke verantwoordelijkheid
moet natuurlijk noodzakelijk gecompenseerd
worden door een zekere financieele soliditeit,”
vervolgde hij toen, zijn best doend om zooveel
mogelijk zakelijke en geleerd klinkende termen
te gebruiken. „U zult zich herinneren, mr. Rus
sell, dat er in de advertentie gezegd werd, dat
sollicitanten bereid moesten zijn voor een be
paald bedrag in mijn zaken deel te nemen.”
Mr. Russell bewoog zich onrustig in zijn stoel.
„Natuurlijk,” ging mr. Deedon voort, „is die
eisch tot financieele deelneming voor mij een
soort zekerheid, die ik wel mag stellen, om
dat er groote sommen door uw handen zullen
gaan, maar bovendien is het ook voor ii een
aansporing om uw werk zoo goed mogelijk te
behartigen, daar u, behalve een rente van zeven
en een half percent van het gestorte bedrag,
óók nog een tantième zult ontvangen, waarvan
de grootte af zal hangen van de gemaakte
winst en het door u gestorte bedrag. Een
billijk voorstel, zou ik zeggen, nietwaar?”
Het was inderdaad een billijk voorstel. Het
kón niet billijker.
N. T oril Deedon sloeg zijn in
talon g<- -
over zijn rossig-rooden schedel
onderzoekenden blik over
bril.
Om den hoek van de deur van zijn tijdelijk
(o, zéér tijdelijk!) kantoor schitterde een uile-
bril. Een gebogen, afgesloofd mannetje kuchte
nerveus bij wijze van groet, en aarzelde....
„Ha, mr. Russell," dreunde de van welvaren
stralende mr. Deedon. „Ah, hum., ja! Neem
plaats. Ja, neem plaats! Uehu hebt
mijn brief ontvangen, waarin ik u mededeelde,
dat u een van de gelukkige sollicitanten bent
naar de betrekking van boekhouder, met wie
ik graag een onderhoud wilde hebben?”
Mr. Russell knikte en glimlachte flauwtjes.
„Ik.hoop," begon hij weifelend, „dat de
betrekking nog open is. Ik ben den laatsten
tijd.
Mr. Deedon zette zijn bril af en daarna di
rect weer op, liet zich behaaglijk achterover
vallen in zijn bureaustoel en lachte vriendelijk,
geruststellend.
„Ik heb besloten,” zei hij, „u aan te stellen.
Dat wil zeggen, vooropgesteld natuurlijk, dat
wij tot overeenstemming komen met betrek
king tot het bedrag, waarmee u in mijn., eh..
concern zult willen deelnemen.”
Er kwam een uitdrukking van onuitspreke
lijke dankbaarheid in de fletse oogen van het
kleine mannetje.
„Werkelijk?” vroeg hij gretig. „Ik durfde het
nauwelijks te hopen! Ik heb een vrouw en twee
kinderen thuis, ziet u! We hebben een beroer
den tijd gehad. Voor menschen van mijn leef
tijd ik ben vijf en veertig schijnen ze
geen werk meer te hebben. Ikik ben een
beetje bitter, mijnheer. Neemt u me dat maar
niet kwalijkMijnmijn blijdschap, om
dat we misschien tot een accoord zullen ko
men Het lijkt mij te mooi om waar te kun
nen zijn.”
Deedon verkneukelde zich inwendig. Dat was
nu het soort zaakjes, waarvan hij zich vaak
had afgevraagd, of ze hem niet een goed en
tegelijk gemakkelijk bestaan zouden kunnen
opleveren. En het viel hem mee. Het was veel
gemakkelijker, dan hij had durven denken. De
eerste de beste, die hier nu voor hem zat,
scheen nauwelijks het oogenblik te kunnen af
wachten, waarop hij zijn geld voorgoed kwijt
zou zijn. Hij liet echter niets merken van het
geen er in hem omging. Integendeel, de blik,
dien hij op het kleine mannetje liet rusten, dat
op de punt van zijn stoel zat, had iets van
vaderlijke goedheid, van echt, diep gevoeld
medelijden.
Mr. Russell sloeg verbaasd zijn kinderlijk-
blauwe oogen op toen mr. Deedon zich uit zijn
zwaren bureaustoel verhief en met krakende
schoenen naar een kast in den hoek van het
vertrek liep. Mr. Deedon haalde er een karaf
en een siphon uit, en een kist sigaren. Terwijl
maakte hij voor zichzelf snel eenige bereke
ningen.
„Een whisky-soda,” dreunde zijn stem, ge
volgd door een jovialen lach. „Zeg maar, wan
neer er genoeg whisky in
waarde mr. Russell. En een
er is niets zoo goed op
killen dag als deze, dan een
king, en met een goede sigaar tusschen je
lippen praat je eens zoo gemakkelijk over
zaken. Ehu herinnert zich natuurlijk de
advertentie, die ik heb geplaatst?”
Mr. Russell verslikte zich in zijn veel te
sterke whisky-soda en zette haastig zijn glas
neer, terwijl hij ijverig met zijn hoofd knikte.
„Juist,” zei mr. Deedon. „Ik adverteerde om
een boekhouder,” vervolgde hij toen. „De po
sitie is zeer belangrijk, en er is een groote ver-
