Deedon,
kan
en
EEN ROMANTISCH PLEKJE AAN DE NETHE (BELGIË).
7 -
komen," zei
een
over
het
kunt nemen.”
mr. Rus
pond had hij verdiend in nog- geen half uur
tijd
„Salaris?" herhaalde hij verstrooid.
„Ja, ziet u,” begon het kleine mannetje, „ik
heb al mijn geld gegeven om in uw zaak te ste
ken. Zeven en een half percent is te mooi om
voorbij te laten gaan. Vijfhonderd pond is ech
ter alles wat ik bezit. Ik heb wat geld noodig.
Een voorschot op salaris is niet zoo ongewoon,
is het wel? En u hebt mijn storting als zekerheid,
nietwaar? Kan ik een half jaar salaris als voor
schot krijgen, alstublieft?”
Mr. Deedon wist een oogenblik niet, wat hij
zeggen moest. Een half jaar salarisdat
beteekende een heel bedrag, dat hij van die vijf
honderd pond zou moeten teruggeven. Hij be
greep echter, dat één verkeerde zet, één kleine
storing in de atmosfeer van vertrouwen, die hij
zoo behendig had geschapen, noodlottig kon
zijn. De vogel mocht dan eens achterdocht krij
gen en wegvliegen!
„Zeer ongewoon," mompelde hij. „Maar... wel,
wacht eens even!”
Hij bekeek de cheque, die de ander hem ge
geven had, en na even in den telefoongids ge
zocht te hebben, nam hij den hoorn van het toe
stel en vroeg het nummer aan van de bank,
waar de cheque betaalbaar was gesteld. Na een
paar seconden was hij met de afdeeling boek
houding verbonden en vroeg of een cheque, uit
geschreven door mr. J. H. Russell, ten bedrage
van vijfhonderd pond, voldoende gedekt was. Het
antwoord klonk bevestigend.
„Eén oogenblikje," zei mr. Deedon, toen hij
dit had vernomen, en den hoorn aan mr. Russell
gevend, zei hij: „Zegt u nu even, dat ze de
cheque direct kunnen uitbetalen als zij gepre
senteerd wordt, dan is de zaak in orde en T
ik u een voorschot op uw salaris geven."
Mr. Russell deed wat hem verzocht werd
legde den hoorn toen neer.
vijftig pond deelneemt,” vervolgde mr.
afwezig naar zijn nagels kijkend, en dan op
ziend om vriendelijk tegen den ander te glim
lachen, „zou ik u drie pond per week kunnen
betalen. Het tantième zou dan vijf percent van
de netto winst zijn. Indien u echter vijfhonderd
pond stortte en dat zou vanzelfsprekend veel
beter zijn, dan dat u uw geld op de bank liet
staan zou uw salaris vijf pond bedragen.”
„En het tantième?" vroeg mr. Russell gretig.
„Dat zou dan zes percent worden," antwoord
de mr. Deedon.
„Ikik kan vijfhonderd pond storten,” zei
de kleine man snel. „Meer niet. En mijn salaris
zouhoeveel ook weer bedragen?"
„Vijf pond per week," antwoordde mr. Dee
don glimlachend om het verheugde gezicht van
den sollicitant.
„Ik zal direct een chèque schrijven,” zei mr.
Russell, terwijl zijn oogen onnatuurlijk groot
werden achter zijn brilleglazen.
„Stel ze maar betaalbaar op mijn naam," zei
mr. Russells nieuwe patroon nonchalant.
Hij bekeek de chèque toen mr. Russell ze
hem met bevende vingers overhandigde.
„Is het zoo in orde?" vroeg de kleine man.
„En ben ik nu boekhouder? Wanneer moet ik
in dienst zijn? Moet ik hier komen? Ik...."
Mr. Deedon klopte zijn nieuwen boekhouder
vaderlijk op den schouder.
„Maandag over een week kunt u
hij. „En het kantoor is hier. Er zijn nog
paar details te regelen, maar Maandag
een week zal alles in orde zijn, zoodat u
beheer over de administratie op u
„Wat het salaris betreft....” begon
sell zenuwachtig.
Mr. Deedon schrok op uit een kleine bereke
ning, die hij had zitten maken. Hij zou denzelf-
den dag nog naar een andere stad kunnen gaan.
De chèque was direct betaalbaar. Vijf honderd
Mr. Deedon knikte tevreden. „Heel goed,” zei
hij. „Eh in de gegeven omstandigheden heb
ik geen bezwaar u honderd pond voorschot te
geven."
Hij sloeg Russell gade met een onverschillig
heid, die uitstekend zijn angst maskeerde. Zijn
buit zou honderd pond minder bedragen. Maar
de overblijvende vierhonderd pond waren nóg
gemakkelijk verdiend. Hij zuchtte verlicht, toen
mr. Russell hem hartelijk bedankte. Opgewekt
pratend begaf mr. Deedon zich naar een kleine
safe en haalde er eenige biljetten uit. Heeren
van het soort van mr. Deedon brengen hun geld
niet graag naar een bank; zij houden het liever
onder hun eigen berusting. Ze weten nooit, of
ze nog tijd genoeg hebben om eerst naar een
bank te gaan, wanneer ze onverwachts de vlucht
moeten nemen!
Mr. Russell borg de tien biljetten van tien
pond in zijn portefeuille. Hij straalde van ver
langen om zijn functie te kunnen aanvaarden.
Hartelijk afscheid nemend en met een nieuwe
sigaar van mr. Deedon tusschen zijn lippen,
vertrok hijStralend van geluk liep hij zoo
vlug zijn voeten hem dragen konden door de
straten, op weg naar huis
Op zijn kantoor straalde mr. Deedon. En nóg
stralend presenteerde hij een half uur later de
chèque van mr. Russell op de bank.
Daar verdween zijn stralende glimlach als bij
tooverslag. Zijn mond viel open. Men deelde
hem aan de bank namelijk mede, dat er geen
mr. Russell in hun boeken voorkwam. Ze kenden
niet eens een mr. Russell, en ze vertelden mr.
Deedon, dat de chèque afkomstigjnoest zijn uit
een gestolen boekje.
„Alle duivels!" vloekte mr. Deedon, terwijl hij
met zijn dikke vingers tusschen zijn boord woel
de, alsof ze hem opeens te nauw geworden was.
„Ik belde u nog geen uur geleden op. U ver
zekerde mij toen, dat alles in orde was. De chè
que zou betaald worden, zei u. Dat
De kassier schudde zijn hoofd. Hij belde ver
schillende afdeelingen van de bank op, en het
antwoord was, zooals hij had verwacht: er had
niemand over een chèque van mr. Russell gete
lefoneerd! Hij adviseerde mr. Deedon, de politie
in de zaak te betrekken. Mr. Deedon onderdruk
te een rilling van afschuw en vertrok als in een
droom.
Buiten gekomen, scheen hij opeens zijn tegen
woordigheid van geest terug te krijgen. Hij riep
een taxi aan en liet zich naar het adres van mr.
Russell brengen. Daar gekomen ontdekte hij, dat
het een klein boekwinkeltje was, waar men tegen
een geringe vergoeding brieven kon laten ko
men als men geen eigen adres had, of dit niet
bekend wilde maken
Mr. Deedon vloekte opnieuw
Weer terug op zijn kantoor, belde hij het tele-
foonbureau op. Hij sprak, snel, gehaast.Neen,
ze hadden geen aanvraag van hem gehad om
hem met het nummer van de bedoelde bank te
verbinden. Mr. Deedon begreep er niets van, en
smeet den hoorn op het toestel.
In een klein huisje, ergens in een der buiten
wijken, straalde de kleine mr. Russell nog steeds.
Hij zette zijn bril af en knipoogde tegen zijn
kameraden een man en een vrouw.
„Honderd pond schoon!" lachte hij. „En ik
heb nog drie afspraken voor morgen met der
gelijke bedriegers als mr. Deedon. Je bent een
geniale werkman, James! Jij en Mona zullen het
morgen net zoo gemakkelijk vinden om je werk
te doen, als het vandaag is geweest. Ik heb al
een onderzoek ingesteld op de betrokken kanto
ren.”
James opende een city-bag, haalde er een
stevige doos uit met opgerold telefoondraad, 'n
batterij en een telefoontoestel. Hij lachte ook.
„Het is het werk van een oogenblik om de
telefoondraden door te snijden en ze aan dit
toestel te verbinden,” zei hij bescheiden. „Wan
neer je slachtoffer dan opbelt, geeft Mona zich
voor de telefoonjuffrouw uit en.verbindt
hem met den hoofdkassier van de bankdoor
den hoorn aan mij te geven!"
„Je ziet er heelemaal niet als een kassier uit,”
merkte het meisje op. „Maar, James, je hebt
er wèl een echte stem voor!’
En toen lachten zij alledrie!
ir
ir
il
e
gr
e
e
