MJ
i
•M*-'
VERKOOPSTER VAN HULST EN KERSTBOOMEN.
--~F-
w wet is in den loop der jaren
I "1 een goede gewoonte gewor-
1 I den om gedurende den
Kersttijd onze woningen te sieren
met hulst. De mooie, groenglan
zende bladeren met de levendige
roode besjes vormen 'n bij uitstek
dankbaar materiaal
om de gezellige, vroo-
lijke sfeer te schep
pen, die zoo onmis
baar is bij een echt
huiselijk feest als
Kerstmis.
Het gebruik dankt
zijn oorsprong aan de
eerste Christenen te Rome, die ongeveer in het midden
van de tweede eeuw begonnen er hun huizen gedurende
het Kerstfeest mee te tooien. Langzamerhand heeft deze ge
woonte zich ook over de andere landen van Europa ver
spreid, met het gevolg, dat ze in verschillende deelen van
Europa reeds in de tiende eeuw algemeen in zwang was.
Zonderling genoeg vindt men hulst met eenige geringe
afwijkingen er zijn ongeveer vierhonderd soorten bekend
in zoo goed als alle landen van de wereld. De mooiste
groeit op de hellingen van den Himalaya, waar zij groote
boomen vormt met bladeren van twintig tot dertig centi
meter lang en bessen zoo groot als kersen.
Ook in Engeland groeit mooie hulst, maar ’n proef om
deze ook in Amerika te kweeken heeft gefaald. Men heeft
in de Nieuwe We
reld echter zelf hulst;
de struiken worden
daar vaak vijftien tot
twintig meter hoog,
terwijl de stam bijna
een meter dik is. De
bladeren sterven
echter spoedig, en
de bessen hebben
niet die mooie, fris-
sche kleur.
In Australië kent
de echte hulst
doch
soort drank van bereidt, die als thee ge
dronken wordt.
Het spreekt wel haast vanzelf, dat de
hulst de oorzaak van heel wat bijgeloovig-
heid is. Het oudst verbreid is waarschijn
lijk wel de meening, dat men nooit hulst
van verschillende soort of kleur in zijn
huis moet brengen, daar dan de
leden van het gezin vooral de
jonge kinderen door ongeluk
achtervolgd zullen worden.
Waarzeggerij met behulp van
hulst komt vooral op het platte
land van Engeland nog veelvuldig
voor. Wanneer daar een meisje
wil weten of zij zal trouwen, neemt
ze zeven blaadjes hulst, prikt er
de cijfers van een tot zeven in,
die de eerstvolgende zeven jaren
voorstellen, en zet ze op den och
tend van den eersten Kerstdag in
'n vaas met bronwater. Het blad,
dat er het eerst afvalt, geeft aan
in welk jaar zij zal trouwen.
Sommige menschen houden er
zich vast van overtuigd, dat men
hulst, die als versiering heeft ge
diend, niet vóór den zesden
Januari mag verwijderen, wil
men ten minste niet
het risico loopen,
door een of ander
ongeluk getroffen
te worden. Wil men
er zeker van zijn,
dat men een geluk
kig nieuw jaar te
gemoet gaat, dan
moet men ’n klein
stukje van den
Kersthulst in iedere
kamer van het huis
laten liggen tot den
vijf en twintigsten
Maart, die, zooals
men weet, in som
mige landen en
streken als Vrou
wendag wordt ge
vierd. En het moet
dan een vrouwen
hand zijn, die den
hulst verwijdert!
men
niet, doch daar
groeit ’n plant, die
er veel op lijkt en
daarom als zoodanig
wordt gebruikt.
In Zuid-Amerika
gebruikt men de bla
deren van de hulst,
welke daar groeit
om er verf van te
maken, terwijl men
er ook wel eens een
