TEUNIS
27
Afb. 1: A. Tennis, 1993.
van het nationalistische bevrijdingsleger drong
vooral een episode die hij in het kielzog van lui
tenant-generaal Van Mook, de laatste landvoogd,
meemaakte. Het waren de jaren voorafgaande
aan de officiële onafhankelijkheidsondertekening
op het paleis op de Dam in Amsterdam in de
cember 1949, onder andere in aanwezigheid van
koningin Juliana. Bert was daar persoonlijk ge
tuige van. Dat was geen vijfentwintig, maar vier
jaar na het uitroepen van de onafhankelijkheid
door Soekarno op 17 augustus 1945.
Als Bert Teunis zijn beroep moest opgeven, dan
vulde hij altijd 'journalist' in. Wirn Schouten zegt
in zijn boek Een vak vol boeken'Bert Teunis was
een journalist in hart en nieren. Dat ging gepaard
met een bijna filosofische afstandelijkheid. Zijn
bureau was zijn heilige werkplaats, waaraan ie
dereen om goede raad kon komen vragen'. Ik
denk dat het een goede karakterisering is. Ik
denk ook dat hij - zonder dat zo expliciet uit te
spreken - het journalist-zijn als een roeping heeft
ervaren. Een roeping en een passie. Het begon in
zijn studententijd en eindigde pas toen hij niet
meer in staat was om zijn eigen 'journaal' in zijn
computer te openen. Of misschien zelfs nog later,
tot in de gesprekken die hij in de weken en da
gen voor zijn overlijden voerde, want tot op het
laatst manifesteerde hij zijn onafhankelijke regis
tratie en becommentariëring van zowel de dingen
van de dag als de lijnen waarin ze volgens zijn
analyse pasten. Hij was daarin kritisch, sarcas-
