geven. Dit kabinet is hiermee aan het werk
gegaan. Positief vind ik dat men eisen stelt aan
elkaar want daarmee laatje zien dat de ander de
moeite waard is. Er zou naar mijn idee nog ineer
het accent op het gezamenlijke gelegd kunnen
worden. Mensen zouden meer aangesproken
kunnen worden op het samen een gemeenschap
vormen met daarbinnen ruimte voor pluriformi
teit. Daar zou Nederland nog veel van Suriname
kunnen leren. Samen met zoveel verschillende
etniciteiten vormen wij het Surinaamse volk met
de eigen codes en manieren van doen, normen
en waarden, maar daarbinnen en binnen die
grenzen is er veel verscheidenheid en dat wordt
gerespecteerd en gewaardeerd. Veelkleurigheid
kan zo tot bloei komen en de saaie grijze een
heidsworst kan verdwijnen.
Tot slot een gedicht in het Sranan van de Surinaamse
dichter R. Dobru, die op treffende wijze verschei
denheid in verbondenheid beschrijft {Spiegel van
de Surinaamse Poëzie, samengesteld door
Michiel van Kempen, 1995).
Wan bon
Someni wiwiri
Wan bon
Wan liba
Someni kriki
Alae go na wan se
Wan ede
Someni prakseri
Prakseri pe wan bun mu de
Wan gado
Someni fasi fu anbegi
Ma wan Papa
Wan Sranan
Someni wiwiri
Someni skin
Someni tongo
Wan pipel
ln de Nederlandse vertaling door de Surinaamse
dichter en schrijver Edgar Cairo:
Een boom
Zovele takken
Een boom
Een rivier
Zovele kreken
Alle op weg naar een zee
Een hoofd
Zovele gedachten
Gedachten om een heil
Een God
Verscheiden te aanbidden
Maar een enkele Vader
Een Suriname
Zoveel soorten haar
Zovele huidskleuren
Zoveel aan talen
Een volk
Nieuwe Nederlanders, toen en nu
