In memoriam Henk en Ruud Visscher-Passmann hij niet, en lopen was gezond. Je hoefde niet voor hem te stoppen. Hij stapte toch niet in. Voor zijn boodschappen liep hij naar een supermarkt in een buitenwijk van Middelburg. Daar was het goedko per. Koken deed hij niet echt. Hij bereidde een eenpansgerecht, dat hij naar verluidt staande achter zijn fornuis opat. Dat scheelde tijd en afwas. Wassen deed hij met de hand. Wat moetje met een wasmachine? Zijn woning kende weinig moderne huishou delijke gemakken. Het pand was tot aan de nok toe gevuld met allerhande verzamelingen. Hij had nog een bibliotheek op planken in plaats van gigabytes op schijven. Als schooljongen was hij al begonnen met het verzamelen van historische potscherven. De sigarenkistjes met scherven wer den na zijn dood op zolder gevonden. Elders von den zijn erven de brieven van en aan vrienden met wie hij een halve eeuw eerder scherven had uitgewisseld. Ook die had hij bewaard. Hij bezat een collectie historische reisgidsen van Cairo waarmee hij oude prentbriefkaarten van die stad kon identificeren. Later verlegde hij zijn interesse naar kostbaarder voorwerpen zoals vijzels, mun ten en penningen. Maar vooraLverzamelde hij historisch drukwerk en handschriften. Zijn huis aan de Rotterdamsekaai was een schatkamer, waar hij als bewaarder overigens maar een enke ling toeliet. Wim was vriendelijk en hartelijk jegens een ieder. Toen de administratrice van het Genoot schap motorrijlessen volgde, informeerde hij tij dens zijn wekelijkse bezoeken aan haar kantoor steeds hoe het ging. Toen zij geslaagd was (wat hij niet wist), toverde hij een bloemetje te voorschijn uit zijn aktentas en zei: ik wist datje het zou halen. Je kon Wim gemakkelijk in je hart sluiten, al liet hij maar weinigen toe in zijn privéleven. Bij hem thuis kwam maar een enkeling binnen. Toen een goede vriendin in de zomer van 2011 bij hem aanbelde om hem een bos bloemen te bren gen ter gelegenheid van zijn herstel na een val, zei hij: neem ze maar weer mee, ik heb niets om ze in te zetten. Je vergaf hem dat. Hij bezat een ontzagwekkende kennis die zich uitstrekte tot in de kleinste en fijnste details van zijn onderwerpen. Voor de Zeeuwse Bibliotheek was hij vaak de laatste strohalm: "Als Wim Dirk- sen het niet weet, dan wordt het moeilijk", zei men daar. Als auteur was hij eigenzinnig en niet gemakkelijk. Tweede Wereldoorlog moetje met hoofdletters schrijven, eerste wereldoorlog niet, zo hield mij eens voor toen ik een artikel van hem geredigeerd had. Toen ik tegensputterde, zei hij: kijk eens, bij de Tweede Wereldoorlog was Nederland betrokken, bij de eerste niet. Dat nam je van hem. Zijn laatste jaren waren niet gemakkelijk. Hij werd hardhorend, had een loep nodig om zijn handschriften te lezen, en hij liep met een stok. Maar zoals dat gaat met mensen die uit één stuk gemaakt zijn, bleef hij wie hij was: een integere, aimabele, hardwerkende man. Zijn nabestaanden lieten rond de jaarwisseling weten dat hij rustig was heengegaan, na een welbesteed leven met veel aandacht voor zijn familie, gestaag studeren, en werken aan zijn boek en aan zijn verzamelin gen. Zo was het. Het Genootschap gedenkt Wim Dirksen in dankbaarheid en met respect. Hij was de meest historische historicus van de vereni ging, een toegewijd lid-onderzoeker en een vrien delijk mens. FS Die zondagmiddag in de zon, hun hoofd vol plannen en ideeën, op een wandeling naar het bolwerk, eindigde plotseling hun leven Middelburgs vroegere stadsdichter J.H. Buma schreef deze woorden in een 'Requiem' voor Henk en Ruud. Op zondagmiddag 20 november 2011 kwam het echtpaar Visscher-Passmann door een ongeluk om het leven. Bijna alles deden ze samen, leken een onverbrekelijke eenheid te vormen, tot ze op die zonnige zondag ook samen stierven. Ruud Passmann werd 15 maart 1938 geboren in Wanne Eickel in Duitsland. Zij was een schip- persdochter en bracht haar jeugd afwisselend door op het schip en op kostschool bij de nonnen, nonnen waar ze met gemengde gevoelens over dacht en vertelde. Daarna volgde ze een opleiding tot apothekersassistente in Rotterdam, waarna ze In memoriam 67

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland | 2012 | | pagina 33