trouwde en twee dochters kreeg. Later ging Ruud
weer aan het werk als doktersassistente bij een
apotheekhoudende huisarts op het platteland. Ze
was zeer punctueel en nam steeds meer taken
over van haar 'baas', wat de arts bij haar afscheid
deed verzuchten: "Het zal nooit meer worden
zoals het was."
Henk Visscher is 9 januari 1933 in Nijmegen
geboren. Veel van zijn vrije tijd bracht hij bij de
rivier de Waal door. Het water is hem altijd blij
ven trekken, zodat het niet vreemd is dat hij voor
een technische carrière op de grote vaart koos.
Na zijn eerste huwelijk aanvaardde hij een func
tie bij de toenmalige Nederlandse Stikstof Maat
schappij te Sluiskil. Na het overlijden van zijn
echtgenote ontmoette Henk, na een zeer verdrie
tige periode, tijdens een culturele reis Ruud,
iemand met dezelfde passie voor cultuur, egypto-
logie en reizen als hijzelf. Ruud gaf haar baan op
en kwam naar Sluiskil, waar zij 7 mei 1991
trouwden.
Na de pensionering van Henk kwam het echt
paar in Middelburg wonen, in het historische
pand De Gouden Poorte in de Wagenaarstraat, dat
verbouwd was tot appartementencomplex. Zij
waren zeer betrokken bij het wel en wee van alle
bewoners, zetten zich actief in voor de Vereni
ging van Eigenaren, hadden van iedereen in huis
een sleutel, organiseerden feestelijke bijeenkom
sten en - het belangrijkste - verzorgden samen
huisgenoten in moeilijke dagen.
Hoewel ze zoveel mogelijk samen deden, lie
ten ze elkaar toch vrij in het beoefenen van lief
hebberijen en contacten. Henk hield erg van
schilderen en ging op dat terrein elke uitdaging
aan: van iconen schilderen met pigmenten, tot
figuratieve kunst met olieverf of acryl. Ook zijn
volkstuin ging hem zeer aan het hart. Het aan
iedereen uitdelen van fruit, groenten en bloemen
gaf hem veel voldoening. Ruud zette zich met
plezier en enthousiasme in voor de kruidentuin in
het Abdijcomplex en, zeker niet te vergeten, met
hart en ziel voor het Zeeuws Genootschap.
Nog maar kort in Middelburg wonend werden
beiden namelijk lid van het Koninklijk Zeeuwsch
Genootschap der Wetenschappen, en kwam Ruud
in het 'winkeltje' - gevestigd in het pand van het
Genootschap aan de Vlasmarkt - vragen of ze
daar misschien nuttig werk kon doen. Toevallig
had ik die dag dienst als verkoopster, en vanaf de
eerste minuut klikte het tussen ons, en werden
we goede vriendinnen. Hoeveel zij zou gaan bete
kenen voor het Zeeuws Genootschap bleek spoe
dig. Ruud werd na korte tijd conservator hand
schriften onder de bijzondere en inspirerende
leiding van Wim Dirksen. Samen hebben we jaren
handschriften ontcijferd in de Zeeuwse Biblio
theek, om daarna te verhuizen naar het Zeeuws
Archief waar we het oud-archief van het Genoot
schap gingen uitpluizen en later digitaliseren.
Het was een prachtige tijd. Zo mogelijk waren we
elke maandagochtend present, ontcijferden bij
zondere en gekke handschriften, werkten vaak
heel serieus, maar hadden gelukkig ook enorme
lachbuien, als we de - in onze ogen - onbenullige
boodschapjes tegenkwamen, waarvan natuurlijk
geen letter mocht worden weggegooid.
Voor het Zeeuws Genootschap is Ruud Vis
scher een zeer waardevol lid geweest en zij heeft
als conservator handschriften haar taken uitne
mend waargenomen. Een grote steun was op de
achtergrond echtgenoot Henk, die heel wat uur
tjes heeft besteed aan hulp bij het computeren.
Hij genoot van alle nieuwe ontwikkelingen in de
IT, waarvan het Zeeuws Genootschap indirect
veel plezier heeft beleefd.
Zelf heb ik aan beide mensen zeer dierbare
herinneringen: wekelijks kwamen ze op bezoek
toen mijn echtgenoot ziek was, altijd een opbeu
rend gesprek of een gezellig autoritje, niets was
hun ooit te veel.
Twee prachtige mensen, dagelijks wandelend
hand in hand en, zoals Buina het schreef:
Hun leven, dat zo harmonisch was, zo mooi,
Waarin zij elkander hadden gevonden,
Geborgen najaren van verdriet en zorgen
T.T.B.M.
68
In memoriam
