Zeeland 26.3
ting van dit kleurenspel in de ruimte tot buiten
het doek. Zij heeft voor haar obsessie 'space,
movement light' uiteindelijk de vormgeving
gevonden.
besluit bij haar oudere zus in Den Haag te gaan
wonen. Daar overlijdt ze op 21 maart 1971. Netty
Nijhoff-Wind wordt begraven op het intieme
kerkhof van Biggekerke. Haar robuuste grafsteen
Het atelier van Marlow Moss in Lamorna, 1958.
Na haar overlijden op 23 augustus 1958, laat
zij haar beeldend erfgoed na aan Faan Nijhoff, de
zoon van Netty, die inmiddels in Zwitserland
woont. Deze heeft de werken altijd in het Zeeuwse
huis van zijn moeder laten hangen en Netty
beschouwt het daarom als haar eigen bezit. Zo is
het eenvoudig voor jonkheer Willem Sandberg
(1897-1984), directeur van het Stedelijk Museum
in Amsterdam, om in 1962 de eerste Marlow
Moss expositie in Nederland te organiseren. Netty
schrijft voor de catalogus een inleiding, waarin
ze onder meer op het werk en werkwijze van Moss
ingaat. Een tweede expositie wordt tien jaar later
in april 1972 georganiseerd, een initiatief van
Andreas Oosthoek (1942). Deze was toen redac
teur beeldende kunsten, later hoofdredacteur, van
de Provinciale Zeeuwse Courant. Deze expositie
vindt plaats in het Middelburgse stadhuis en er
wordt in de landelijke pers nauwelijks aandacht
aan besteed.
Netty woont intussen afwisselend in Athene,
waar zij in 1933 voor het eerst met Moss was
geweest, en in de villa 'Antoinette' in Biggekerke.
In 1969 verslechtert haar gezondheid, zodat zij
Wit, geel, blauw en rood, olieverf op doek,
98 x 98 cm, 1956 - 1957.
werd door Netty's zoon voorzien van een sculp
tuur van Marlow Moss -'de eindeloze lus'- als zin
nebeeld van de levensrelatie tussen deze twee
onalledaagse vrouwen.
Als dank voor de goede samenwerking komt
de gemeente Middelburg na afloop van de over
zichtstentoonstelling in 1972 in het Middelburgse
stadhuis in het bezit van een schilderij van Mar-
low Moss, uit de collectie van Faan Nijhoff. Dit
vooroorlogse olieverfschilderij hangt eind 2008,
na veel ongewenste omzwervingen bij de
gemeente, op een expositie met werken uit de
Vleeshal collectie 01 in de 'Kabinetten van de
Vleeshal'. Een zeldzaam en vroeg werk uit 1934
van deze zo goed als vergeten Engelse constructi-
viste, soms ook wel de 'Vrouwelijke Mondriaan'
genoemd, wordt hierdoor kortstondig aan de ver
getelheid ontrukt om daarna helaas weer in een
depot te verdwijnen. Zou het niet een beter en
permanent publiekelijk eerbewijs verdienen?
Haar levensmotto's waren immers: Ruimte, Bewe
ging en Licht
Om dit permanente eerbetoon aan Marlow
rouwelijke Mondriaan
87
