BELOEGA
Delphinapterus leucas
door Jan Piet Bekker
226 Fauna Zee lm uUc a
In een luie strandstoel zit ik uit te kijken over het wa
ter, de kijker steeds om mijn nek en de telescoop op
zijn driepoot onder handbereik. Een witschuimende
golf in de verte ziet er anders uit dan de andere gol
ven en door de kijker zie ik een witte, merkwaardige
bolvormige kop van eerst een en later nog meer, wat
lompe dolfijnen: beloega's! Maar dan schrik ik wak
ker. Ik waande me aan de oever van de Westerschelde.
In werkelijkheid zit ik op het uiterste noordoostelijke
puntje van Noorwegen, aan een baai, de westelijke
kant Noors en de andere kant Russisch grondgebied.
Al drie dagen zit ik over het water te kijken om een
glimp op te vangen van beloega's, die bijna mysteri
euze witte walvissen. Langs de hele Barentszzee kun
je ze tegenkomen, maar ze hebben voorkeurplaat
sen, die ze elke nazomer aandoen. Deze baai is zo'n
voorkeursplaats. Voedsel is zeker niet de drijfveer om
hier naar toe te komen: lege magen van gedode die
ren hebben dat in het verleden uitgewezen. Het heeft
mogelijk te maken met de stenige bodem die precies
geschikt is om eens lekker tegen aan te schurken om
parasieten kwijt te raken. In voorhistorische tijden
was de Schelde ook zo'n baai waar vele exemplaren
Waarnemingen beloega alleen voor 1989 (zwart).
geregeld naar toe kwamen.
Dan, ineens hoor ik wat blazen en door de kijker zie ik,
vlak onder de kust, een donkere, bijna zwarte walvis
door het beeld gaan: een dwergvinvis! Voor de zeker
heid knijp ik me in mijn arm: ik ben nu echt wakker.
Tja, je maakt ook niet altijd een dubbelslag in zwart
en wit...
Beloega.
