VAN DER GOES.
233
Begroet het Sparendam, en, moedig op zyne eer,
Ontfangt de golven van het Haerelemmermeer
Dien strengen waterwolf, die met verwoede tanden
Zijn eigen moeder schent en scheurt haer ingewanden
En mengt zich met den vorst des Aemstels hant aen hant,
Tot wéér de Zuiderzee hem welkoomt aen zyn strant.
Maer zulk een lange streek heeft haer vermaeklijkheden
Eer d'IJgod uit zyn kil te Beverwijk gereden.
Te rugge keert, draeit hy zyne oogen aen geen' kant,
Of heeft verandring van gezichten. Hier is 't lant
Bezaeit met koren, en versiert met boompluimaedjen.
Daer ryzen hofwarande en vruchtbre lustbosschaedjen.
Gins straelt de duinbeek met een ader van kristal
Door Helm en Santorye in 't boomgaertryke dal.
Nu weent hy op 't gezicht der afgestormde sloten
Die hy voorhenen 't hooft zagh aen de wolken stoten
'T geweldig Merestein en Banjaert, wijd ontzien,
Vryslooten van beroemde Outhollandsche Edelliën,
Door vier en zwaert vernielt, met torens en rondeelen
Te gronde weggerukt in 't barnen der krakkeelen
Het stamhuis van Heer Lem de wyk van K.enmerlant,
Een wonder van die eeu, om zijn gebiet en stant,
Nu deerelijk getrapt, gerekt uit al zyn leden,
En 't grof gebeente met het kouter doorgesneden:
'T huis Heemskerkerfgebiet van 't adelyk geslaght
En Brederoè verwoest, toen 't gantsche lant verkracht,
Van burgeroorlog, al de maght der Baenderheeren
En Edelen in 't velt elkandre zagh braveren,
Den stamboom snoeien der geslachten, en den zoon
De moeder vliegen in haer graeffelijke kroon (7).
Nog eene proeve voegen wij hierbijdie wij om
hare stoutheid en schilderachtigheid onder de schoon
ste tellen. Het is de beschrijving van eenen zeeslag:
Daer dondert zee en strant; ik zie 't, zy rukken voort.
Kanonnen, zwanger van salpeter, vier en moort,
