ROOSJE.
Et meisje roept in bidt vergeéfs;
I gaet al fladdrend veurt
Et waeter spat in klotst in brnust
Dat i eur pasjes ênrt.
In 't end was i zoo ver egaen
Dat ielikeen an strand,
Vol vreéze in schrik, gestaedig riep:
Genoegkom wéér nae strand
Op eensdaer i terugge keert
Staet i vertwufeld stil
Elp Roosje!" roept-en: „greüte God!"
In Roosje gééft en gil.
Men vrinden! elpt miin! Och! ik ziink
Ier in en draeikolk néér!"
Et meisje griipt em om den als,
In ziinkt mit um ter néér.
Ze ziinktin draeit veur 't lest eur eut
Stilzwigendnaer et strand
Maer wasin 't eigen eugenblik
Verzwulgen in et zand.
Daer stoeng de jeugdgeliik versteend
Geen mens, die zuchtte of sprak,
Tot endlik uut en ieliks eüg
En stream van traenen brak.
