Om kort te gaan, ze kopen een „recreatie
bungalow" ergens aan het Veerse meer,
onder aan een machtige dijk die alleen nog
maar dient als windbeschutting en uitkijk
over het vruchtbare polderland met die
gestage wisseling van stemmingen en sei
zoenen. Er is een fikse kavel grond bij, nu
nog kaal met wat hoofdbeplanting rondom.
Maar kijk! dit is nu precies wat Nan al
zo lang wilde: nog eens helemaal opnieuw
een tuin beginnen! Er een moderne opzet en
layout van maken, een lusthof (zeg over
vijf jaar gereed) zoals de vrijetijdsbladen
en de boeken over tuinen die zo prachtig
afbeelden een tuin waarop Nan nu eens
niet uitgeëxperimenteerd is, maar waar ze
op maagdelijke grond (die zo anders is dan
in Brabant of de Randstad) heel andere
planten, heesters en bloemen kan laten
groeien. Rozen doen het fantastisch in Zee
land. hoort ze van een kennis, die hóuden
van wind!
De bungalow is wat duurder dan de
grond maar het totaalbedrag is zeer wel
haalbaar voor die twee, evenals de aanschaf
van het nieuwe meubilair, wat aankleding,
nieuw bedmateriaal, nieuw keukengerei, ver
lichting en dergelijke.
Plotseling lijkt het alsof Nan en Wim
weer het jaar vóór hun huwelijk door
maken. Zeg, wat denk jij van die twee mak
kelijke stoelen bij die open haard? Precies
hetzelfde hardhout als de deuren en de
ramen. Doen! En die stoel uit je studeer
kamer met dat boekenkastje erbij, naar
Zeeland ermee? Néé, niet doen. meent Wim.
Géén dingen waar ik al twintig jaar op zit
en tegenaan kijk in dat nieuwe huis! Nou
ja, je" studeert toch haast niet meer, wan
neer ben je nou op je studeerkamer, vindt
Nan. Niks ervan we nemen alles nieuw
en laten het huis hier zoals het is.
Ze vinden een uitstekend gesorteerde
meubel- en stofferingszaak op „hun" eiland
en laten al wat nodig en wenselijk is door
die firma leveren: één contact in de buurt,
één telefoonnummer, één man om 't duide
lijk te maken wat je wilt.
Nan hoeft zich over de keuken geen
zorgen te maken: roestvrij-stalen blad met
ingebouwde kookplaten, stopkontakten,
mengkranen, koelkast: ze mag de betegeling
kiezen, en moet zelf de pannen voor elek
trisch koken, het eetgerei en de keuken
gereedschappen meebrengen; dat is vol
doende.
Ze hebben een doel gekregen, een nieuw
project in hun leven dat zo langzaam-aan
in uitgesleten sporen begon te rijden. Het
is een extra belasting, ongetwijfeld, zo'n
extra-bungalow; dat aankopen, inrichten en
afhandelen kost tijd en geld. Door-de-week
is er wat bouwbedrijvigheid op het terrein
en een beetje bouwlawaai af: en toe, op
vallend omdat het er afgezien van het
ruisen van de bomen zo heerlijk stil is.
Werk dat Wim mee naar huis nam, en post
die hij als regel tijdens de weekends be
handelde blijven nu liggen, moeten op „ge
wone" dagen worden afgedaan. Maar Wim
kan nu vlakbij huis gaan zeevissen, gaan
spinvissen en op paling uit; hij kan met
zijn vrouw gaan wandelen in een voor
beiden nieuwe omgeving, en met veel ple
zier gaan ze voorbereidingen treffen voor
de nieuwe tuin.
Die bungalow wordt opgeleverd; water,
elektra aangesloten; de bedden zijn op
gemaakt; in de „salie d'eau", de natte cel
is het lekker douchen, wassen en scheren
en de open haard brandt ook prima.
Ze slaan wel eens een weekend over,
vanwege mist en gladdigheid in de winter;
maar er worden grote plannen gemaakt
voor de komst van kinderen en kleinkin
deren, de Kerstvakantie. Er zijn drie slaap
kamers en er is een berghok voor de
fietsjes, autopeds, zandauto's, opblaasboten
en dergelijke, zonder welke kinderen tegen
woordig niet meer op reis gaan. De zoon
en de schoonzoons (alle met neiging om te
dik te worden, juist die feestdagen) helpen
een handje met het omspitten van de
(zware) grond waar de borders zullen ko
men, volgend voorjaar; ze bekijken aan de
welvoorziene dinertafel de blaren in hun
handen. De kleintjes naar bed, wordt Oud
en-Nieuw gevierd bij kaarslicht, met wijn,
kaas, 'n paar flessen champagne; uiensoep
en toast daarna.
Een „planning" wordt opgesteld voor de
vakanties 1974: jullie komen in juni, jullie
in de maand daarop want de oudste moet
naar de grote school in de stad: als jullie
wilt komen moet je het ook maar laten
weten, liefst tijdig want die collega van
Wim uit Parijs wil óók wel eens komen
logeren, het is heus niet ver op de nieuwe
„autoroute" naar Lille.
En nogmaals: wie van de jongelui eens
een weekend wil komen helpen met die
grote tuinaanleg, nou die is van ganser
harte welkom! Wim wil de „mannen" ook
best meehebbcn „op de kabeljauw", een
gure dag laat in het jaar. Er wordt ge
praat over een „gezameiijk" geschenk voor
pa en ma; de kinderen zullen zorgen voor
een kleine Hi-fi installatie. Men weet weer
wat men elkaar geven moet: een lichtme
talen vouw/ligstoel voor op het zonneplekje
bij de „glashoek"; een klein rollend bar-
meubeltje met glazen en inhoud; een vlag-
gemastje met huisvlag en een betonblokje
in het gazon; een grote tuinparasol voor de
hete dagen; een vouwfiets om boodschappen
te doen in het nabijgelegen dorp.
De Costa Brava, Rimini en de rest wor
den vergeten: de kinderen komen hun va
kanties doorbrengen in het „tweede huis"
daar in Zeeland. Grote drukte soms; maar
het is heerlijk, ze weer om je heen te heb
ben, vindt Nan. Soms is het wat improvi
seren, maar het gaat altijd. Het ene klein
kind voelt zich dadelijk thuis, is een ge
boren „toerist"; het andere kijkt de nieuwe
situatie eens aan en went niet zo gauw in
de nieuwe omgeving; maar het zijn schatjes,
allemaal! Ze slapen als rozen, spelen met
kinderen uit andere bungalows, ze verken
nen het terrein. Vraag hen eens waar ze
volgend jaar naar toe willen met de va
kantie. Naar jou natuurlijk, zei er een
tegen Wim.
Het huis in de stad is er en het blijft
er; het is er behaaglijk wonen en werken
en rusten. Maar er is een bungalowtje bij
gekomen, ergens in dat Zeeland: wonder
lijk land waarvan Wim en Nan héüs ver
geten waren hoe die eilanden en water
vlakten allemaal heten (de lagere school
was al zo érg lang geleden). Ze leren het
langzaam kennen: de stille dorpen en de
imposante dammen; de kleine kerkjes en de
Zeelandbrug; de klederdracht en het ring-
rijden; de stranden en de watersportreserva-
ten; Middelburg en de natuurgebieden; de
maneges en de jachthavens; de werken van
Waterstaat en Staatsbosbeheer.
Véél dieper dringt dat alles tot je door;
véél zuiverder beleef je die boeiende pro
vincie: véél meer rustig-vrindelijke Zeeuwen
ontmoet je; véél meer keren heb je er de
reis voor over als je er een „home" koopt.
Voor velen is kopen in een recreatiebunga
lowproject de aangewezen oplossing en op
lange termijn is het de beste. Geld be
leggen, ja! Maar ook: een nieuwe fase in
je leven beginnen, nieuwe indrukken op
doen: nog eens van-voren-af-aan-beginnen
met huis, tuin en buitenleven. Vraag het
hen die zo iets in Zeeland kochten, maar
in feite hoeft dat niet. U krijgt overal het
zelfde antwoord: daar achter die Zeeuwse
dijken kun je nog écht leven, leven zoals je
vroeger overal kon en nu niet meer!
Stadsmens, kom óók naar Zeeland! Er
zijn daar mogelijkheden te over! S.
20
