DE SCHEEPJES
VAN VEERE
angsten, maar blijven wikken en wegen om
er over drie jaar misschien drie in opdracht
te geven? In dit energieverspillende energie-
exporterende lage landje bij de zee met
13,5 miljoen energieverbruikers?
Dit landje aan de lagewal van de Noord
zee waar het een groot deel van het jaar
matig tot hard waait? Waar jc nooit wat
hoort over moderne windmolenplatforms in
zee en de kustwateren? Die verschaffen
geen werk, zegt men. Dat is zo, maar
aardgas ook al haast niet meer!
We zijn enorm afhankelijk geworden op
energiegebied, ook al hebben we aardgas
hier en daar in de bodem. We werken veel
te weinig samen met de andere EEG-landen
om te komen tot een afdoende spreiding
van de energiebronnen, om onze grote af
hankelijkheid van de energie-invoer te be
perken. Wat dóén we eigenlijk aan het
verhogen van de efficiency, het rendement
van het energie-gebruik, waar onze welvaart
vrijwel helemaal van afhangt?
Waarom wordt ons bedrijfsleven niet de
kans gegeven, energiebronnen te ontwik
kelen en te verkopen die werkgele
genheid scheppen: de bouw van windkracht
en getijdecentrales, de aanleg van meer
pijpleidingen in de Noordzee, het verrijken
van uranium in centrifuges, het verminderen
van het procentuele aandeel van het aardgas
in ons totale energieverbruik, het aanleggen
van een strategische aardgasvoorraad om
bij een volgende oliecrisis er beter voor
te staan?
Wat hebben we aan de jaarlijkse energie
nota als er veel te weinig gebeurt in ons
technisch op hoog niveau werkende landje?
Hoeveel jaren moeten we nog wachten op
de „kan-vriezen, kan-dooien" resultaten van
een risico-analyse met betrekking tot de
kernenergiecentrales? Waarom traag funda-
menteel-theoretisch speurwerk door enkele
instituten terwijl de tijd schreeuwt om
concrete technologische oplossingen van het
energieprobleem? Hoe lang zullen we nog
met handen en voeten gebonden zijn aan
de willekeur van olie-exporterende Arabische
en andere landen die de smaak van het
prijsopdrijven te pakken hebben gekregen?
Zijn we niet in slaap gesust door onze
aardgas-welvaartsdroom?
In de landen rondom ons is de kernenergie
al reeds lang politiek geaccepteerd. Wanneer
krijgt onze industrie de kans, op energie
gebied en de winning daarvan een behoor
lijke werkgelegenheid te realiseren, met als
exportprodukt de verkregen kennis, tech
nologie, techniek en ervaring-in-bedrijf?
Daarvan zijn legio voorbeelden te vinden
in het verleden, maar hoe liggen de zaken
thans?
Er zijn „openingen" naar de toekomst
maar wij draaien alsmaar in een kringetje
rond. Tot het aardgas op is, wellicht.
En dan?
Zóveel tijd hebben we heus niet meer!
S. Z.
het lijkt alsof ze varen in de verte
Veere was en is een havenstad, vergeet dat
niet en loop nou hier niet rond maar
ga aan boord, er is zoveel te doen!
Scheepjes van blinkend metaal tegen een
blauwe hemel de hoogaarsjes op de
woonstee aan het Singeltje en op de Camp-
veerse toren het gouden fluitschip op de
minaret van het stadhuis vrolijk zwenken
ze mee, de boegen in de wind hoog
boven de pannendaken en de uitbottende
takken.
Veere maakt zich klaar voor het vaarseizoen
zoals het al vele honderden jaren doet. Er
werd tóén in de winter óók niet gevaren om
wol uit Schotland, wijn uit Frankrijk, om
vis uit zee of oorlog tegen de Spanjolen
en ook niet graag naar 't eiland aan de
overkant waar Campen lag, maar wel als
't moest.
De drie metalen karvelen boven een deur.
De Admiraliteit van Zeeland is niet meer;
de vis wordt nu in andere zin duur betaald;
de gevelstenen zijn dezelfde maar de scheep
jes zijn niet meer van hout. De poon is
opgevolgd door de powercruiser de hoog
aars door de halftonner de hoofdtouwen
Van omlaag af gerekend de scheepjes van
Veere: die liggen in de haven, ze staan
nog op de wal, ze pronken voor de ramen,
ze zitten in steen en metaal in de muren,
ze draaien met de maartse vlagen mee tot
boven op het stadhuis.
Schepen in het water: de wintertenten
worden weggenomen de dekjes worden
geschrobd nieuwe zeilsvallen ingescho-
ren teakhout wordt gevernist masten
worden opgetuigd.
Schepen op de kant: de werkdagen zijn
de vakmensen ermee bezig, de weekends
de amateurs deze keer eens een góéie
onderwaterbeurt nu eens dat berghout
hélemaal schrappen dat schootblok beter
gangbaar maken en dan de helling af of
met de kraan het water in.
Scheepjes als modellen achter de vensters:
zich niet bewust van welke jaargetij of
welke windkracht ook, zo min als de eiken
kussenkast en de koperen luchters maar
wie voorbijkomt kijkt ernaar, niemand kan
het laten.
Scheepjes in gehouwen steen tegen een
zondoorwarmde gevel of in gedreven metaal:
Gevelsteen, een scheepje vaart Veere binnen.
door stainless de grenen paalmast door
een extrusieprofieltje. Maar wat geeft het?
Ze hebben het er maar druk mee! Want
het is voorjaar al haast vaar-jaar en
vaartuigen-maart
En de winter? Vergeet die maar!
S. Z.
Een voorjaarsmiddag: de zon straalt al
dieper in de smalle straatjes met de knob
belkeien en de stoepjes het mos tegen
de Grote Kerk verbleekt het is nog niet
het uur voor zonneschijn over de Kaai, nog
te vroeg ruiten worden gezeemd, kozijn
tjes geschilderd de zon brengt iedereen
die kan naar buiten carillontonen dwar
relen speels over alles heen.
De scheepjes van Veere, wachtend op beter
7