DE SCHEEPJES VAN VEERE angsten, maar blijven wikken en wegen om er over drie jaar misschien drie in opdracht te geven? In dit energieverspillende energie- exporterende lage landje bij de zee met 13,5 miljoen energieverbruikers? Dit landje aan de lagewal van de Noord zee waar het een groot deel van het jaar matig tot hard waait? Waar jc nooit wat hoort over moderne windmolenplatforms in zee en de kustwateren? Die verschaffen geen werk, zegt men. Dat is zo, maar aardgas ook al haast niet meer! We zijn enorm afhankelijk geworden op energiegebied, ook al hebben we aardgas hier en daar in de bodem. We werken veel te weinig samen met de andere EEG-landen om te komen tot een afdoende spreiding van de energiebronnen, om onze grote af hankelijkheid van de energie-invoer te be perken. Wat dóén we eigenlijk aan het verhogen van de efficiency, het rendement van het energie-gebruik, waar onze welvaart vrijwel helemaal van afhangt? Waarom wordt ons bedrijfsleven niet de kans gegeven, energiebronnen te ontwik kelen en te verkopen die werkgele genheid scheppen: de bouw van windkracht en getijdecentrales, de aanleg van meer pijpleidingen in de Noordzee, het verrijken van uranium in centrifuges, het verminderen van het procentuele aandeel van het aardgas in ons totale energieverbruik, het aanleggen van een strategische aardgasvoorraad om bij een volgende oliecrisis er beter voor te staan? Wat hebben we aan de jaarlijkse energie nota als er veel te weinig gebeurt in ons technisch op hoog niveau werkende landje? Hoeveel jaren moeten we nog wachten op de „kan-vriezen, kan-dooien" resultaten van een risico-analyse met betrekking tot de kernenergiecentrales? Waarom traag funda- menteel-theoretisch speurwerk door enkele instituten terwijl de tijd schreeuwt om concrete technologische oplossingen van het energieprobleem? Hoe lang zullen we nog met handen en voeten gebonden zijn aan de willekeur van olie-exporterende Arabische en andere landen die de smaak van het prijsopdrijven te pakken hebben gekregen? Zijn we niet in slaap gesust door onze aardgas-welvaartsdroom? In de landen rondom ons is de kernenergie al reeds lang politiek geaccepteerd. Wanneer krijgt onze industrie de kans, op energie gebied en de winning daarvan een behoor lijke werkgelegenheid te realiseren, met als exportprodukt de verkregen kennis, tech nologie, techniek en ervaring-in-bedrijf? Daarvan zijn legio voorbeelden te vinden in het verleden, maar hoe liggen de zaken thans? Er zijn „openingen" naar de toekomst maar wij draaien alsmaar in een kringetje rond. Tot het aardgas op is, wellicht. En dan? Zóveel tijd hebben we heus niet meer! S. Z. het lijkt alsof ze varen in de verte Veere was en is een havenstad, vergeet dat niet en loop nou hier niet rond maar ga aan boord, er is zoveel te doen! Scheepjes van blinkend metaal tegen een blauwe hemel de hoogaarsjes op de woonstee aan het Singeltje en op de Camp- veerse toren het gouden fluitschip op de minaret van het stadhuis vrolijk zwenken ze mee, de boegen in de wind hoog boven de pannendaken en de uitbottende takken. Veere maakt zich klaar voor het vaarseizoen zoals het al vele honderden jaren doet. Er werd tóén in de winter óók niet gevaren om wol uit Schotland, wijn uit Frankrijk, om vis uit zee of oorlog tegen de Spanjolen en ook niet graag naar 't eiland aan de overkant waar Campen lag, maar wel als 't moest. De drie metalen karvelen boven een deur. De Admiraliteit van Zeeland is niet meer; de vis wordt nu in andere zin duur betaald; de gevelstenen zijn dezelfde maar de scheep jes zijn niet meer van hout. De poon is opgevolgd door de powercruiser de hoog aars door de halftonner de hoofdtouwen Van omlaag af gerekend de scheepjes van Veere: die liggen in de haven, ze staan nog op de wal, ze pronken voor de ramen, ze zitten in steen en metaal in de muren, ze draaien met de maartse vlagen mee tot boven op het stadhuis. Schepen in het water: de wintertenten worden weggenomen de dekjes worden geschrobd nieuwe zeilsvallen ingescho- ren teakhout wordt gevernist masten worden opgetuigd. Schepen op de kant: de werkdagen zijn de vakmensen ermee bezig, de weekends de amateurs deze keer eens een góéie onderwaterbeurt nu eens dat berghout hélemaal schrappen dat schootblok beter gangbaar maken en dan de helling af of met de kraan het water in. Scheepjes als modellen achter de vensters: zich niet bewust van welke jaargetij of welke windkracht ook, zo min als de eiken kussenkast en de koperen luchters maar wie voorbijkomt kijkt ernaar, niemand kan het laten. Scheepjes in gehouwen steen tegen een zondoorwarmde gevel of in gedreven metaal: Gevelsteen, een scheepje vaart Veere binnen. door stainless de grenen paalmast door een extrusieprofieltje. Maar wat geeft het? Ze hebben het er maar druk mee! Want het is voorjaar al haast vaar-jaar en vaartuigen-maart En de winter? Vergeet die maar! S. Z. Een voorjaarsmiddag: de zon straalt al dieper in de smalle straatjes met de knob belkeien en de stoepjes het mos tegen de Grote Kerk verbleekt het is nog niet het uur voor zonneschijn over de Kaai, nog te vroeg ruiten worden gezeemd, kozijn tjes geschilderd de zon brengt iedereen die kan naar buiten carillontonen dwar relen speels over alles heen. De scheepjes van Veere, wachtend op beter 7

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland Magazine / Veerse Meer Gids | 1976 | | pagina 7