Het trieste beeld van Zoutelande in het water. De foto geeft het begin te zien van de
Langendam. Men kijkt hiervandaan naar het dorp. (Particulier eigendom van fam. Wisse).
trekkelijk voor vakantievierders, die net als
ik toen, genieten van het duin en strand
van Valkenisse.
Het oude Duinoord bestond uit een
stenen hoofdgebouw met een houten witte
uitbouw. In die uitbouw woonden wij. In
het hoofdgebouw een paar andere gezinnen,
onder wie het gezin Pleijte met de twee
dochters Jopie en Rina.
En omdat Coba toch wel wat minder
in de buurt was dan voorheen, speelde ik
veel met deze twee. Zolang we aan de
voorkant bleven was er ruimte genoeg. De
Duinweg is ter hoogte van Duinoord een
stuk breder dan dichter naar het dorp en
bovendien was daar, precies tegenover ons
pension, de lage en brede aanzet van het
hoge duin, waarin ook het leegstaande
houten huis De Pimpernel stond.
Ik heb in die zomer natuurlijk nooit ver
moed, dat ik later in 1977 nog eens
met mijn gezin in dat huis een zonnige
herfstvakantie zou doorbrengen en eindelijk
zou weten hoe het er van binnen uitzag.
Dat laatste intrigeerde ons in die dagen
bijzonder. Het huis stond in het duin. Dat
duin was vijf jaar lang verboden gebied
geweest. Wie er desondanks had gewoond
had dus behoord tot de verkeerde kant.
Een simpele en in de meeste gevallen na
tuurlijk ook ware redenering. Nu waren
Duitsers en N.S.B.-ers geen gewone mensen,
dat bestond niet. En dus moesten ook de
door hen bewoonde huizen ongewoon zijn.
Toch hebben Jopie, Rina en ik nooit het
lef opgebracht om er naar binnen te gluren.
Twee-en-dertig jaar later bleek De Pimper
nel een heel charmant huis, waaraan een
fikse opknapbeurt nog heel goed besteed
zou zijn.
Het nabij pension Victoria gelegen Deep
Dean was een ander lot beschoren geweest.
In gelukkiger tijden bewoond door het Ne
derlands/Amerikaanse echtpaar Kraat, was
het in de oorlogsjaren door de Duitsers
in beslag genomen. Op Dolle Dinsdag raak
ten die, evenals op veel andere plaatsen
in het land, in paniek en sloegen op de
vlucht. Maar niet nadat zij Deep Dean in
brand hadden gestoken.
Zoutelande was diep verontwaardigd.
Maar koesterde tegelijkertijd een oprecht
leedvermaak toen bleek, dat de Duitse
bewoners bij het in brand steken van het
huis één van hun kameraden vergeten wa
ren. De man kwam jammerlijk in de vlam
men om. Vandaag de dag zou zoiets mede
dogen wekken. Maar toen niet.
Ook de vreselijke bombardementen op
Hirosjima en Nagasaki begin augustus
1945 wekten geen medelijden op. Als
heel de wereld feestvierde, waarom dan
Zoutelande niet? Het verzamelde zich in
alle vrolijkheid om de muziektent en danste
een avond lang. Ik was erbij, vergat het
nooit meer en kan het daarom nu nog
navertellen.
P.S. Ik ontving naar aanleiding van de
vorige aflevering van dit verhaal een groot
aantal interessante en hartverwarmende
reacties, waarop ik graag nader terugkom.
Mag ik alle lezers, die belden of schreven,
nu alvast hartelijk danken? Ik beloof u al
uw vragen indien mogelijk te zullen be
antwoorden en al uw suggesties zuinig te
zullen bewaren.
Voorlopig ben ik nog even op zoek naar
de schrijver van het boekje „Westkapelle
voor en na 3 okt. 1944" of naar eventuele
verwanten van hem. Heb ik die gevonden,
dan kunnen we zien, wat er met zijn boekje
gebeuren kan.
Ik houd u op de hoogte.
In Zeeland geboren
Bij het wazige groen
Van het land dat mij droeg.
Een torenklok sloeg
En de waaiende wind
Joeg de wolken uiteen
En het kind dat die dag
Onbewust nog het zag
Al die dingen van toen,
Heeft begrepen, meteen,
In Zeeland geboren
Tot dit land te behoren,
Bij het wazige groen.
Mevr. Smit - Heyse.
Hotel Duinoord in 1976, rechts de aanbouw.
19
