Zo maar in Zeeland...
Domburg 1928
ENERG
VERGIE Watereilanden en watermijnen:
energiespaarpotten
van morgen?
Domburg is een heel ander verhaal.
Domburg was niet voor eventjes, maar
er zat een hele zomervakantie aan vast.
Je huurde een huisje of besprak voor
de hele vakantie plaats in een hotel
of een pension.
Ik herinner me als kind het best het
hotel Schuttershof, dat er niet meer is.
Omdat Domburg, bekend geworden
was door de physische therapeut Metz-
ger, die met massage en zeewaterkuren
de grootheden van Europe al of niet
genas, nogal internationaal was, kwamen
er 's zomers veel oude, liefst Duitse
families, die lang na Metzgers verschei
den bleven komen. Nu om gewoon in
zee te baden, tennis en golf te spelen
en te roddelen in het toenmalige club
huis „Het Badpaviljoen." Daar zat 's
middags omstreeks het borreluur de on
volprezen heer Elout, baddirekteur, zijn
beroemde borreltafel voor en denk maar
niet, dat het daar democratisch toeging.
Je werd als lid van het paviljoen
voorgedragen en niet zelden wegge
stemd. Je moest een zekere „standing"
hebben. Ja, dat was in die tijd zo. Het
was allemaal wel erg selectief en een
beetje bekrompen misschien. Maar dat
merkte je als kind niet, want als ge
boren Middelburgse mocht je ook „mee
doen". En daardoor heb ik verschrik
kelijk veel plezier gehad in dat paviljoen
met een bende vriendjes en vriendin
netjes. Meestal uit Holland of Brabant,
want de families kwamen steevast terug
naar Domburg.
We hebben veel te danken aan de
baddirecteur Elout. Hij was geweldig in
ventief wat betreft spelletjes. Hij orga-
Tekst: mevr. Smit - Heyse.
niseerde ieder jaar een fortenwedstrijd.
Je moest met opkomend water met een
groep een berg opwerpen van zand en
daarna ging het er om, wiens berg het
langste stand hield. Hij liet de jeugd
een vossenjacht houden. De vos was
een leuk meisje met haar partner en
door het strooien van confettie kon je
hun spoor volgen in de bossen. Het
was een heel moeilijke wedstrijd door
heggen en struiken.
Een ander hoogtepunt was de lam
pionoptocht. Dat ging 's avonds met
lampions ook al weer de bossen in en
de optocht eindigde in een soort duin
pan, waar een orkestje speelde en waar
ie limonade kon krijgen. Het was een
heerlijk laat feest. Ieder jaar was er
ook een bal masqué, een eenvoudig
gebeuren met zelfgemaakte pakjes.
Trouwens, drie maal per week werd
er door de jeugd gedanst in dat oude
paviljoen. Er was een oude zaal vol
groen uitgeslagen spiegels langs de wan
den. De houten vloer was flink gewast
en afgrijselijk glad. De „bals" werden
geopend door de kleintjes, die de tradi
tionele stoelendans deden. Er werd fiks
gevochten om de laatste stoel. Zij, die
die stoel veroverden, al of niet helemaal
eerlijk met stompen en duwen, hebben
het ongetwijfeld ver geschopt later.
Maar het allerheerlijkste, vooral toen
we wat ouder werden, waren de iedere
zomer terugkerende tenniswedstrijden.
De banen leken wel grote bloemen
tuinen, want niemand van onze jonge
jaren speelde in het wit. Dat kwam pas
later. De banen hadden grote scheuren,
waren helemaal niet onderhouden, maar
de wedstrijden waren er zeker niet min
der leuker om. We renden er niet minder
hard om, om een prijs te bemachtigen.
De ouderen onder ons gingen golf
spelen, wat toen nog niet zo duur was.
Er werd niet „geluncht" of geborreld,
ledereen nam broodjes mee en kocht
limonade bij Mina van de Golf. Een
boerinnetje, dat de scepter zwaaide over
het buffet, waar je bovendien repen en
macrons kon krijgen. Meer niet.
We leerden op onze manier flirten
en rookten afschuwelijke gekleurde Miss
Blanche sigaretten met een gouden
mondstuk. Ik weet niet of het aan die
soort sigaretten lag, maar ik houd nog
steeds niet van roken.
Ja, wat was er eigenlijk niet in Dom
burg in die zomermaanden? Je wist niet
dat je tot een bevoorrecht groepje hoor
de. Je kon het ook niet weten. De
autochtonen waren evengoed bevoor
recht. Ze woonden in een mooi dorp
met zee en bos en in dat vruchtbare
land was armoede een zeldzaamheid.
Hun huizen en huisjes worden nu voor
goud verkocht, als ze zo dom zijn dat
te doen. En de boerenhoeven zijn niet
meer te betalen en nu ook niet meer
te krijgen.
Als het seizoen voorbij was, slaakten
ze veelal een zucht van verlichting,
maar hadden wel goed verdiend. Nu
is het natuurlijk anders, misschien beter.
Je moet even wennen aan de hoeveel
heid friteskramen en automatiques. De
oude kerk staat er nog en de molen ook.
Domburg is veranderd en ook weer
niet. En de zee is er en de zon en
de bossen. En de jeugdherinneringen.
Ja, Domburg.
Tekst: A. F. Koopman.
t. F. Koopman.
Illustraties: Koninklijke Volker Stevin
Energie Onderzoekcentrum Nederland.
Het is alweer zeven jaar geleden dat de
wereld werd opgeschrikt door de eerste
energiecrisis. Sinds onze auto's zondags op
stal bleven staan en wij benzinebonnen bij
de pompen stonden te scheuren, is er ont
zettend veel over energieproblemen gepraat
en geschreven. Er ging bijna geen maand
voorbij waarin wij niet iets hoorden over
veelbelovende mogelijkheden van nieuwe,
alternatieve of conventionele energiebron
nen. Maar de grote technische doorbraak,
die nodig is om onze afhankelijkheid van
olie, aardgas, steenkool en uranium te ver
minderen deze doorbraak is uitgebleven.
Het wemelt in de gehele wereld van aan-
26
