Op culinaire „pelgrimstocht" (II)
In Zeeland, het land
waar het eten goed is
„ZEELAND MAGAZINE".
CULINAIR AVONTUUR MET
Tekst: Georges de l'Escaut.
We hebben al weer bruine bonen gegeten: nieuwe oogst uit eigen hof. En
de zomerse spitskooltjes smaakten feestelijk, licht kruidig. Zelfs de verse uien
van eigen grond zijn al verwerkt tot een heerlijke hachee alle eer
aangedaan.
Eenvoudige, eerlijke kost is niet te versmaden. Integendeel, ze smaakt des
te beter als men zich van tijd tot tijd eens „culinair uitleeft" in één van die
eetpaleisjes, die Zeeland rijk is. „Lusthoven" zijn het, waar men bij een goede
teug wijn en een tongstrelend staaltje van verfijnde kookkunst zich even „een
ander mens" kan gevoelen.
Onze medewerker Georges de 1'
Escaut bezocht samen met zijn vrouw
Oursette een aantal Zeeuwse res
taurants. Op deze pagina's kunt u
weer kennisnemen van het culinair
avontuur van het smulgrage paar.
Het ligt in onze én hun bedoelingen
ook in volgende nummers van Zee
land Magazine verslag te laten uit
brengen van tongstrelende ervarin
gen, opgedaan in weer andere eet-
gelegenheden van klasse. Want Zee
land telt een aantal culinaire heilig
dommen, wier namen behalve in
Michelingidsen en andere geloofwaar
dige geschriften ook de moeite
waard zijn in Zeeland Magazine ver
meld te worden.
En niet alleen de namen, maar
ook de heerlijkheden, die er in die
etablissementen te genieten vallen,
dienen beschreven te worden. Opdat
ook u, waarde lezer, er uw voordeel
mee zult kunnen doen.
Wij zijn graag uw gids in Zeeland,
het land waar het eten goed is
Oursette en ik hadden ook nu weer het
genoegen in een paar van Zeeland's unieke
restaurants uit eten te mogen gaan. We
zullen proberen in dit nummer van Zeeland
Magazine van deze culinaire pelgrimstocht
verslag uit te brengen.
De ook in de advertentie gebruikte foto
van „Restaurant Katseveer".
„Katseveer".
Cora en Nico van der Wolf hebben van
het oude veerhuis aan het Katseveer te
Wilhelminadorp een uniek restaurant weten
te maken, waarvan onlangs op uitbundige
wijze het tienjarig bestaan werd gevierd.
Terecht, want het is er heerlijk eten in
het aan de zeedijk gelegen etablissement,
welks grote ramen een goed uitzicht bieden
over de polders en het water van de Zand-
kreek met de oude veersteiger. De in „don
ker" gehouden stoelen en tafels zijn ruim
opgesteld. Dat bevordert de „privacy" van
de gasten en vergemakkelijkt het bedienen,
maar doet aan de intimiteit niets tekort.
Aan de bar hadden we een drankje
vooraf: Oursette een rode Vermout en ik
een Campari. Al nippende bewonderden we
de scheepsmodellen in flessen, de kompas
sen en stuurwielen, de tekeningen en aqua
rellen die mede de sfeer in dit restaurant
bepalen.
Bij de keus van het menu laat Oursette
zich weer leiden door haar voorkeur voor
een excellente biefstuk. Het wordt een
zacht-malse Tournedos met Beaurnaise-
saus, die haar enthousiaste kreten ontlokt
vanwege het luchdg-romige karakter. Er is
daarbij keuze uit de soorten groenten van
het seizoen en aardappeltjes, zowel frites
als gebakken.
Mosselen zijn voor mij altijd een grote
bekoring. Nico van der Wolf weet hoe hij
mijn „mosselliefde" moet beantwoorden:
met drie verschillende mosselschoteltjes.
Maar laat ik het voorgerecht niet vergeten:
een kopje truffelsoep met een zeer fijne
aromatische smaak.
En nu mijn mosselschoteltjes. Ik kreeg
gepofte mosselen met een champagnesausje:
mosselen „mauclade", gekookt in eigen
vocht met roomsaus, kerrie en look; en
mosselen op de manier van slakken, gegrild
met knoflookboter, de „Moules a l'escar-
gots".
Een fles Riesling uit de Elzas 35,
vindt bij zo'n maaltijd wel haar weg. (U
heeft al opgemerkt ook na lezing van
het vorige artikel dat wij fanatieke witte
wijndrinkers zijn, met een voorliefde voor
Elzaswijnen. Maar bij een volgende gele
genheid zullen we eens onze indruk geven
van één van de vele voortreffelijke rode
wijnen).
We namen ijs met slagroom (ik alleen
de room) en aan de bar nog een kopje
thee toe. Niet „zo maar" thee, want Cora
zet haar gasten een groot blad voor met
busjes thee uit India, Ceylon, China en
andere streken. Je kunt dan je keuze maken
en desgewenst mengen.
Voor dit charmant dinertje tellen we
142,neer. Even 70,— per persoon dus.
In restaurant Katseveer kan men zich ook
een „Menu de Zélande" laten serveren voor
60,en wat een heerlijkheden: vissoep,
mosselen „mouclade". Coquille St. Jaques
(een verrukkelijke schelp), Sole Meunière
(tong), diverse verse vruchten en koffie.
Maar er is voor 33,50 ook een uitstekende
kalfszwezerik of een biefstuk. En de T-bone-
steaks van „Katseveer" hebben wijd en zijd
faam!
De wijnen variëren per glas van 3,50
tot 5,50. Er zijn flessen Bordeaux, Bour
gognes, Beaujolais, Rhönes en Rosé, die in
prijs varieren van 22,50 (de Blanc des
Blancs) tot een Chateau Neuf du Pape van
85,—. Kortom: bij „Katseveer" kan men
het zich net zo bescheiden of net zo duur
maken als men zelf wil. De sfeer en ge
zelligheid in dit toch wel typisch Zeeuwse
eethuis (op hoogtij-dagen hijst Nico de
Zeeuwse vlag aan een grote mast op de
dijk) zullen er niet onder lijden.
,,'t Veerhuis".
Enkele kilometers verder aan het Veerse
Meer bij Wolphaartsdijk ligt een ander
voormalig veerhuis, dat met succes tot een
restaurant is omgetoverd. Hier zwaaien
Fred van Mierlo en zijn vrouw Mary de
culinaire scepter. Voor Fred geldt dat let
terlijk, want hij is zijn eigen chef-kok.
Gekleed in smetteloos wit voert hij zijn
„brigade" aan in de strijd tegen uw honger.
Nou, honger. Nee, gelukkig niet. Maar
uw eetlust weet men in dit restaurant wel
te stimuleren. Niet voor niets noemt Ro
tisserie ,,'t Veerhuis" te Wolphaartsdijkse-
veer zich „le Sanctuaire du bien manger",
het „heiligdom van het lekker eten"!
Fred hij maakt zo op het oog een
zeer ernstige indruk, maar is voor meer
ingewijden een vaardig moppenverteller
is een beroemdheid vanwege zijn sausen,
die dan ook hoogstens geëvenaard, maar
zelden of nooit overtroffen worden. Deze
roem zal er ongetwijfeld toe hebben bij
gedragen, dat ook dit restaurant met een
„ster" werd vereerd.
Terwijl de wind door de tuigages van
de zeilboten in de Wolphaartsdijkse jacht
havens speelde en voor een „rinkelende"
achtergrondmuziek zorgde, keken we toe
hoe Van Mierlo en zijn kok zich beijveren
om aan onze smulpaap-neigingen toe te
geven.
Maar vóór het opdienen even een korte
interieurbeschrijving van het „Veerhuis".
Wie het statige witte huis binnenkomt,
vindt rechts de bar, in donkere tinten een
intieme sfeer bevorderend. Hier is de plaats
waar gemijmerd of gelachen en altijd wel
wat gedronken wordt, voor men aan tafel
gaat. Links van de hal ligt het eigenlijke
restaurant, in bruine en zachtgele kleuren
22
