Op culinaire „pelgrimstocht" V
In Zeeland, het land
waar het eten goed is
Tekst: Georges de 1' Escaut. Illustraties: van de schrijver.
Op naar Zeeuws-Vlaanderen ditmaal! Is het Vlaamse land niet al eeuwen
bekend om zijn Bourgondische levenslust? Het nuttigen van spijs en drank wordt
in Vlaanderen niet alleen gezien als een noodzaak om de honger te stillen,
om in leven te blijven. Vele malen hebben we ervaren dat ook het eenvoudigste
maaltje van biefstuk met frieten of boterhammen met kaas en „hesp" wordt
beleefd als een klein genoegen; eenminiatuur feestje, dat de mens toekomt.
De Vlaamse keuken is evenals die van „het Noorden" wat grof uit
gevallen. Maar in Vlaanderen is toch sterker de invloed van „het Zuiden"
merkbaar, en dat is de keuken daar ten goede gekomen.
CULINAIR AVONTUUR MET
„ZEELAND MAGAZINE".
Onze medewerkerk Georges de 1'
Escaut bezocht samen met zijn vrouw
Oursette een aantal Zeeuwse restau
rants. Op deze pagina's kunt u weer
kennisnemen van het culinaire avon
tuur van het smulgrage paar.
Het ligt in onze én hun bedoelingen
ook in volgende nummers van Zee
land Magazine verslag te laten uit
brengen van tongstrelende ervarin
gen, opgedaan in weer andere eet-
gelegenheden van klasse. Want Zee
land telt een aantal culinaire heilig
dommen, wier namen behalve in
Michelingidsen en andere geloofwaar
dige geschriften ook de moeite
waard zijn in Zeeland Magazine ver
meld te worden.
En niet alleen de namen, maar ook
de heerlijkheden, die er in die eta
blissementen te genieten vallen, die
nen beschreven te worden. Opdat ook
u, waarde lezer, er uw voordeel mee
zult kunnen doen.
Wij zijn graag uw gids in Zeeland,
het land waar het eten goed is
Zeeuws-Vlaanderen dus ditmaal. „En dan
ook een stevig eind dat deel van de pro
vincie in, al was het tot op de Belgische
grens..." besloten Oursette en ik. We kwa
men in Sint Anna ter Muiden terecht. Dat
lieve stadje, dat ligt te dromen van een
groots verleden, is in het heden op enkele
meters na al bijna België.
Recht tegenover de eerbiedwaardige, mas
sale toren ontdekten we restaurant-auberge
Sint Annahoeve. Dit restaurant is geves
tigd in het indrukwekkende woonhuis van
de uit 1819 daterende boerderij. Vóór het
restaurant is voldoende parkeerruimte;
ruimte, die de sfeer niet stoort.
De ontvangst in de met zwart leren zetels
gemeubileerde bar was aanvankelijk wat
koeltjes, maar dat veranderde alras. Een
rode Martini voor Oursette en een glaasje
eenvoudige witte wijn voor mij stimuleerden
de eetlust.
De spijskaart leek ons veel belovend. Het
bleek duidelijk, dat dit restaurant zich sterk
richt op de smaak van onze Zuiderburen.
En dat betekent meestal een stevige maal
tijd, maar met net dat tikkeltje „fleur" en
zuidelijke charme, dat het eten feestelijk
maakt.
We kozen voor een menu van 50,En
ziehier wat ons werd voorgezet: een heer
lijke portie gerookte zalm, rijkelijk in hoe
veelheid en fijn van kwaliteit. Fijn zacht-
rose, mals vers visse-vlees. Gesnipperde
rauwe uitjes en wat peterselie maakten
deze „entrée" bijzonder smakelijk.
Onze tweede gang was een heldere osse-
staartsoep met Madeira. In deze heldere
bouillon had men de peentjes heel gelaten,
althans in stukjes gehouden, evenals het
overvloedig aanwezige vlees. Nochtans
smaakte deze wat „compacte" soep heerlijk
kruidig.
We werden in een vrij snel tempo bediend
in de Sint Annahoeve, maar op ons verzoek
werd dat tempo wat vertraagd, zodat we
alles goed op ons konden laten inwerken.
Bijvoorbeeld ook het interieur, maar daar
over straks meer.
Hoofdgerecht was een forse Boeuf Cas-
tillane, mooi rond opgediend, vrij naturel en
medium gebraden; afgewerkt met gefruite
uien. Een kostelijk, sappig stukje vlees; een
voudig van karakter, maar door de vak
kundigheid waarmee het was bereid toch
van enige allure. Bij het hoofdgerecht wer
den patates-frites geserveerd. Het viel ons
op, dat groenten niet in de menu's waren
inbegrepen. Die konden apart worden bij
besteld.
Bij het begin van het menu werd warme
toast, en bij de gehele maaltijd werden
grote sneden smakelijk bruinbrood opge
diend. Dat laatste deed ons toch wel be
seffen, dat we „echt in Vlaanderen" waren.
Overigens hoeft zo'n ferme snee tarwebrood
22
