OEKE,
'n Goeien aevend saem
Dirk van Duivendijk sr. uit Tholen.
tientallen enthousiastelingen, die zich te
genwoordig inspannen om oude zeil
schepen te behouden. „Respekt heb ik
er zeker voor en er zitten prima schip
pers tussen, maar van scheepsbouw en
onderhoud plegen hebben ze toch geen
kaas gegeten. Als ik zo rond het IJssel-
meer van die schepen soms zie liggen,
zou ik toch niet altijd aan boord durven.
Zo raar is er soms gerommeld."
De nieuwe materialen, die in de
scheepsbouw hun intrede hebben gedaan
kunnen bij Dirk van Duivendijk maar
weinig enthousiasme teweeg brengen.
Reparaties aan polyester schepen, die
ook op de Thoolse werf met grote re
gelmaat terugkomen, mijdt hij. Daar
Tekst: Kousemaker.
loop ik wel met een boog omheen, laat
Van Duivendijk weten. Er zijn genoeg
andere klussen die zijn interesse wel
hebben. Maar een nieuw schip bouwen,
dat zal wel een onvervulde wens blijven
„Commercieel is zoiets eigenlijk niet
meer haalbaar. Dan zou er gesubsi
dieerd moeten worden en dat is uitein
delijk niet de juiste weg. Als werf voor
jezelf zo'n schip bouwen, kan je ook
niet aan beginnen, want dan moet je
je andere werk laten liggen. Maar voor
de jongens zou het prachtig zijn. Ze
zouden zo'n klus nu ook al prima voor
elkaar krijgen, daar is geen twijfel over.
Maar ik zou toch nog heel wat kunnen
vertellen. De fijne kneepjes.
„Een schomp op schrift" door Peter
Dieleman. Uitgave: Qruequeroad Pro
ductions, Wilhelminadorp. Prijs: 13,95.
Een ondoorzichtige titel, zo bleek ons
bij vrij intensieve navraag, voor alle
generaties. Het bundeltje is humoristisch
bedoeld en aan die bedoeling wordt, zij
het uitzonderingsgewijs, wel eens vol
daan. Het geheel is dus niet van geest
ontbloot. Voor het overige is het vrij
schompig en naar blijkt, tot stand kun
nen komen, dankzij vrij intense mate
riële medewerking van Lucas Bols en
aanverwante firmanten van werkelijk
geestrijke produkten.
Er komt nogal wat dialektische tekst
aan te pas. Weergegeven in een trans
criptie, waarvan de schrijver blijkt te
vermoeden, dat ze fonetisch is. Hetgeen
een verschrikkelijke misvatting is! Het
lijkt nergens op. Nog het minst op een
fonetische weergave. Daarvan voorbeel
den aanhalen ware te veel eer. De illu
straties zijn infantiel.
Al met al: meer ergernis dan vermaak.
Oons durp dat 'ad 'n burgemèèster,
'n man op leeftied mie 'n baerd.
Ie leefden rustig en gelokkig,
dat is, nie waer, toch aolles waerd.
Mae, g'liek as bie de mèèste meinsen,
was dat bie um ok het geval.
Zoo 'ad 'n ok 'n last te draegen,
't betrof 'n zeun' in zien geval.
Die joeën was ietwat ongelokkig,
ie kost nie loope zoo as 't most.
En daerom reed 'n in een karre,
z'n vaoder zurgden voe de kost.
J'ad in dien tied nog gin metoren,
waerop die karre loope kust.
Mae d'rom gin nööd: ie ad 'n ezel,
die trok, dat was 'n lieve lust!
Mae 's winters kwam die joeën nie buten
dan was 't toch ommers vee te koud.
't Was voe dien ezel ok gin pretje,
die bleef op stal: vrat 'aevermout.
Mae ja, ie most toch in de winter,
zo noe en dan worre' gelocht.
Mae daevoe 'ad de burgemèèster
toen bie z'n eigen wat bedocht.
Ie wachtten totdat 's aevends doenker
geworre was; nie aol te vroeg.
Dan deed'n mie meneer den ezel
'n rondje, net verbie de kroeg.
En as t'r iemand van oons durpje,
die tweeë dan 's aevens tegen kwaem.
Dan kloenk het mie gepasten eerbied
steevast: ,,'n goeien aevend saem!"
Arjaen.
14
