aarde
lezers
Noöm Jaap
Het voorjaar is begonnen en wat wij merken
na een zachte winter, is dat nu het weer
geheel is omgekeerd, veel te koud. Zou dit
een teken zijn voor de economie, die te koud
was en nu misschien zal verbeteren? Laten
wij het hopen.
Tot nu toe is het maar heel zuinig geweest.
Een hoop bezuinigingen, die nergens in de
pal vielen. En dat is zo merkwaardig, ieder
een zegt: bezuinigen dat is nodig, maar niet
bij ons. Het Nederlandse volk bestaat nu in
eens uit een aantal experts. Want wij hebben
wel door, dat je niet kunt doorgaan met
te veel uitgeven. Maar daar houdt het mee
op, verder alleen maar bezwaren.
Gelukkig doet de regering wat. En ik zeg
maar zo, wat doen is beter dan de bulldozer-
politiek van vooruit schuiven en hopen dat
alles voor elkaar komt.
Goed, dit is genoeg. Wij gaan nu de zomer
tegemoet en binnenkort komt de trek van
duizenden toeristen, waarvan velen naar onze
provincie. En ik hoop meer dan vorige jaren.
Het geld in eigen land besteden is ook een
manier van scheppen van werkgelegenheid.
En dus meehelpen het economische probleem
op te lossen.
Dus, blijf in eigen land, want het is toch zo,
dat wij hier in ons land vele mooie plekjes
hebben, die echt de moeite waard zijn.
Afgesproken lezers, ja?
vdG
Nöèm Jaap, dat was 'n nette man;
gaf ieder 't ziene as dat kan.
Ie was gelokkig en te vree;
ie boerden goed, dat viel wè mee.
't Gebeurden op 'n kwaeien dag,
moe Dina dóód in bedde lag.
Ie trok 't z'n eigen vrèèd vee an,
dat was 'n slag voe oonze man.
Zoo as dat 'oort, gaf 'n 't bekend;
Dina gesturve' was op 't end.
En in de krante dae verschèèn
't bericht; noe wist 't elkendèèn.
En vrööm, zooas nööm Jaap dat was,
(ie wist dat iedereen dat las),
most ok 'n biebeltekst d'r bie.
Dat 'ad 'n wè is meer gezie.
't Was uut de spalmen, zoo d'n docht
en 't stoeng wè goed, doch'n gerocht.
„Ik treur, mae bin nie zonder 'oop".
Zoo'n spreuk is voe gin goud te kööp.
Maer of 't zoo weze most of nie
(ie kost'r zelf nie èèns goed bie).
Ie docht: „Waerom zou ik 't nie doeë?
Ik trouw ik nog is, zoo bin'k 't moeë".
„Mae wie za 'k vraege?" doch 'n toen
(en nie zoo aestig voe't fesoen).
Ie docht an buurmans Kao en Kee;
één van die tweeë, was z'n idee.
Dat döch'n! Mae wie van die tweeë,
wie van d'r beien is gedweeë?
Dae zat 'n mee. Ie wist 't nie.
Ze zatte 'r aol'bei wermpjes bie.
Ie vroeg an oome Piet om raed.
Die zei: „Jaap, mekker, da's kordaet!
Mae wacht's even. Luuster goed.
Ik werke noe op je gemoed.
Doe net as Abrams afgezant,
die zetten aolles an de kant.
En gieng op zoek in 't varre land;
nae Laban; Abram nog verwant.
Je weet wat Eliëzer docht,
dat 'n om waeter vraege mocht.
Voe aol z'n béésten en z'n staf
en 's kieke wie dat 't èèste gaf.
Die zou't 'n vraegen of ze wou
van Izak worren wae z'n vrouw.
Ie g'loafden dat 't zöö zou gae,
dae was 't 'n zeker van bienae.
Nööm Jaap vond dat nie kwaed bedocht
(o, ad't toch zoo is weze mocht!)
Ie zou mae gauw nae buurman gaen.
En zoo gezeid, zoo ok gedaen.
Ie vroeg die misjes: „Kan 'k van joe
de fietspompe leene, af en toe?"
En die die pompe geve zou,
die zou d'n vraege as z'n vrouw.
't Was Kee. Ze zei gin boe of bah.
Mae laeter zei ze: ,,'k docht't a".
En mie 'n zuur gezicht van Ka
vertrok nööm Jaap en zei: „Hoera!"
Arjaen.
3
