De Zeeuwse Tea/e
is de mooiste van ööiemeaie
Pecliveiiliels
Tekst: Kees van Boven.
Kenne julder z'ök, van die mensen die
a oaltied pech Ze struukele overal
overéne, stöóte bie 't minste uutsteeksel
d'r óöd en ofwasse tuus motte ze allange
nie mi. Dat bin van die hebore pech-
veuhels. Eén dieng die mensen mee.
Iets ernstugs overkomme ze nooit, 't bin
oaltied van die hestruukelde-tehenan-
lóöpertjes die a ze overkomme.
Noe weun ter bie mien in de buurte
ök zö'n fihuur, ie ei oaltied wat mè is
nog nooit wat overkomme. Temisten
nie, da-je di wat over kan heschrieve.
Wi of je wè over kan schrieve, bin de
berhen kleine onhelokjes van dien kruu-
kel. Mééstal hebeure d'r zö'n and vol in
één weke, mè voruhhe weke was't oal
op één dag te doen en 't was hinééns
vriedag en hlad nie d'n dertienden.
Zo oalf d'n ochend kom uk z'n vrouwe
tehen, 'k schrok m'n eihe un puupuus.
Wat zag dat mens d'r uut. D'r ieng hlad
un hroene waeze over d'r. Noe stieng
ik mee m'n rik nae de zonne en zie d'r
recht in, zodoende leek ut nog erher ök.
Di mos't uk netuurluk ut miene van
wete, da ka-je behriepe. Toen ak nae
d'r toeliep behon ze a te lachen, want ze
kan hoed 't zonnetje in 't waeter zie
schie oa, dat wè.
'k Zehhe: mè affijn buure, je liekt
wè un vrouwelukke hulk. Mè, dat oa d'r
bliekbaer a meer hezeid, want sloeg nie
erg an.
Jae, behon ze, Jewannus oa histere
z'n dagje nie. Jewannus da's d'r veint,
dat behriepe julder wè. 't Behon s' -
ochens a toen a m'n uut béde kwaeme.
Mee z'n ellebohe recht ut hebitte^bakje
van 't nachtkasje of. Un plasse mee
Steradent-waeter over de vloer netuur
luk. Mè z'n hebit was helokkug nog éél.
Vlug wil'tun om un poesdoek vliehe.
Mè deu z'n aest vlieg'tun languut over
z'n schoenen, die a tun 's aevens mid
denin de slaepkaemer oa laete stae.
Affijn, 'k lag stieve in béde. Mè toen
ak um wee overende zag komme, ek ut
uuthebruld van 't lachen, wan 't was
hin zicht. Jewannus languut in de slaep
kaemer mee z'n kunsthebit in z'n anden
en alléén mè z'n onderbroek an.
Tehaere m'n toen de boel wee drööhe
hemaekt en wezenluk tot an de koffie
hiengt hoed. Mè die stieng nog nie op
taefel of die van Jewannus lag ter
overéne, want bie d'ééste slok verbran
tun z'n tote. Ie heef un brul en di schrikt
de katte wee van die a op z'n schóót ligt.
Affijn, de rest behriep je wè. De katte
haf nog un hrötere snerpe, want die
kreeg net nog un flère hloeijende koffie
over z'n staert. Mè 't liep toch oal nog
a hoed of.
Jewannus oa beslote om dien dag de
trapleunieng in de hank te hè schil
deren. 'k E um d'r nog van of wille
brienge, mè je weet oe of Jewannus is
Dat a in z'n kop zit, dat mö ök hebeure.
Affijn, Jewannus dus nae de verf-
wienkel. Ie was nog nie mee die buzze
buten of ie lag wee languut over de
deurmatte in de wienkel. Behalve da'ter
un rek mee schuurpepier en kwasten
dwas deu de wienkel laehe, was ter niks
an d'and.
Ondertussen was't a middug hehore,
want mee oal die konsternasie was tun
nog nie vee opheschote. Nae 't eten
stieng um dan boven an de trap mee
z'n kwaste. 'k Docht, 'k za mè un bitje
uut de buurte bluuve. Mè 'k most toch
even in de kelderkasse weze en die zit
onderan de trap.
Oe of 't kwam weet uk nog nie, mè
op un heheven moment heef Jewannus
me di un brul, da'k mee oendervleis
op m'n ermen de kasse uut vliehe. Pre
cies op 't moment dat de buzze mee
verve nae benee kom zeile. Op 't leste
moment kon'k nog net mee un nood
sprong opzie-je sprienge, anders oak die
verfbuzze recht op m'n kop hekrehe. Die
kreeg uk dus net nie op m'n kanus, mè
de verve wè. En noe weet jie wè mee
wat vo kleure of tun an't verven was,
zeker.
Bel, bel, buurman, wat un zootje in
de hank. Van Jewannus zag uk niks,
mè ik oorde'n um wè. Die lag languut
op d'n overloop en an de heluuden 't
oren docht uk da tun nie hoed hehore
was.
Ik stuuve a druupend van de verve
d'n trap op en mè roepe: Jewannus,
Jewannus, wat is'ter toch? Of a'tun
zwaere krampe oa, zö lag tun di. En
toen a'tun mien zag, leek ut wè of at
nog erher wier.
Uuteindeluk is tun d'r uuthékomme.
Want dien smeerlap lag di te stikken
van 't lachen. Uren bin'k bezug hewist
om m'n eihe wee un bitje op te kalle-
fateren. Jewannus ei ondertussen de
hank ophekuust. Op un paer stikjes nae
is die noe élemaele hroen. Mè volhende
weke hae tun dat overnieuw doeë. Un
buzze verve ei tun a hekocht. 'k Helöve
da'k dan mè un dagje nea m'n moeder
hae.
Mee van diezelfde krampen as Je
wannus bin'k nae ruus hehae om un
verhaeltje te schrieven.
Diezelfde Jewannus, of was't un oaren,
affijn ie éte ök Jewannus, di wil uk
julder nog wat van vertelle. Dat is van
die keer da tun nog un krokette wouw
kööpe.
22
