Kerncentrale Borsele.
„Wij weten wat het is
naast een kerncentrale te wonen".
Dat was de klinkende kop van een artikel
dat de aandacht moest trekken in de PZC
van 31 augustus 1985. Het werd gepresen
teerd in een nogal verontrustende toonzet
ting en was van de hand van R. Antonisse.
De lezer wil uiteraard weten wat die naaste
buren ook al zo lang weten. Wat zou dat wel
voor sinisters wezen?
Daarover kunnen we kort zijn.
Ondanks de geruchtmakende kop in de
krant blijkt uit het artikel nergens wat die
omwonenden dan eigenlijk wel weten.
Evenmin wordt het duidelijk wat HET
is, waarvoor zo'n grote kop zo overdreven
de aandacht vraagt.
Journalistiek.
Wanneer het bedrijven van journalistiek
inhoudt dat er sprake is van nieuwsgaring
die (populair) aan de massa wordt verslagen
en duidelijk gemaakt, dan is hier zonder
meer sprake van slechte journalistiek. Er
wordt een vlag gevoerd die de lading niet al
leen verzuimt te dekken - dat ook! - maar
we zien een banier van één egale kleur die
niets gemeen heeft met de vaderlandse drie
kleur. Niet gehinderd door enige kennis van
zaken lijkt het waarachtig wel of in de neu
trale PZC een politiek standpunt moet wor
den doorgedrukt.
Het hele, nogal rammelende, betoog blijkt
weinig meer te zijn dan een ongefundeerd en
geëmotioneerd vertoog om stemming te ma
ken tegen een tweede kerncentrale in Borse
le. En de breed opgezette inleiding daartoe
is niet veel nréér dan een poging om de wei
nig elegant optredende minister Van Aarden-
ne beentje te lichten. (Of hij wel of niet ooit
terug komt is een zaak van zijn partij en de
kiezers voor ons hoeft het niet).
Zulk soort vrije-tijds-besteding (beentje
lichten) gebeurt vaker.
Het komt voor op vrijwel alle voetbalvel
den en wordt daar door een goede scheids
rechter bestraft met een gele kaart.
Deze journalist maakt bovendien gebruik
van de misdaden (braak en diefstal) van een
groepje schimmige randfiguren van onze sa
menleving die met gestolen spullen - via in
braak in het energiekantoor van Economi
sche Zaken in Den Haag - hun reactiegroep
en de naar sensatie hongerende pers hebben
bediend.
Dat is niet meer spelbederf dat de gele
kaart verdient. Het is een misdadige actie
waarvoor ROOD getrokken moet
worden.
Geen wonder dat Zeeland Magazine bij
deze ontboezemingen een rij vraagtekens zet.
Om voorts zelf te vragen, wat de buren van
de kerncentrale in Borsele dan wel weten en
wat HET is om naast de fabriek te wonen.
Nederland niet!
De reacf/egroepen en de reacf/ejourna-
listen schreeuwen fervent zoal niet hyste
risch! - over de mogelijke bouw van kern
centrales: ,,IN NEDERLAND NIET" met
het Zeeuwse refrein: ,,STOP BORSELE!"
En ze doen dat met een fanatisme die we
aantreffen in de geschiedenis van de gods
dienstoorlogen. ..kernenergie niet" is het
dogma van hun tot een soort godsdienst
waanzin verworden dwaasheden.
Maar... energie MOETEN we nu eenmaal
hebben in onze moderne samenleving. We
kunnen niet zonder. We ontkomen er niet
aan dat energie wordt opgewekt. Daarvoor
is hitte nodig die verkregen kan worden door
kolenstook, oliestook, aardgas of door
atoomsplitsing.
Ieder proces heeft zijn bezwaren.
Onder (oude) gasfabrieken vinden we
gifbelten.
Aardgas verstoken is een aflopende zaak.
We zijn al op de helft van „Slochteren". Er
moet iets voor in de plaats komen. Liefst ge
durende deze generatie nog.
Kolencentrales belagen ons leven en de na
tuur met zwavel-uitstoot en vliegas. Zure re
gen is een erg dreigend fenomeen...
De bezwaren tegen atoomsplitsing zijn
nog de minste. Het is een schoon proces.
Maar hoe dan ook, wie de bezwaren te
gen energie serieus propageert, moet konse-
kwent zijn. Dan moet hij/zij ook geen elec-
trische energie in welke vorm ook, in
zijn/haar huis/fabriek/bedrijf dulden.
Beginnend met het van de hand doen van
de auto (ook al zo'n viesmaker!), doet hij
de telefoon aan de kant. Gevolgd door het
gasfornuis of de electrische kookplaten. Hij
zal geen T.V. hebben. De radio, platenspe
ler of video moeten de deur uit. Electrisch
scheren is uit den boze. En zo kunnen we nog
een hele pagina doorgaan.
Stemming maken.
Nu is stemming maken - en dan graag
tegen de regering, al is die legaal en demo
cratisch gekozen - een geliefkoosde bezig
heid van velen. Welk soort lieden? Degenen
die zich niet kunnen neerleggen bij de ma
nier waarop de regering is tot stand geko
men; (Hup!... weg met hen; Van Aardenne
eerst), degenen dus die een minderheid vor
men en die dat niet kunnen verkroppen.
Reactionairen derhalve. Slechte democraten
diensvolgens.
Waren voor de wereldoorlogen wetsge-
trouwheid en goede burgerzin vaderlandse
deugden, nn zijn we beland in een periode
waarin burgerlijke ONgehoorzaamheid,
buiten-parlementaire acties en dwarsliggerij
door te velen worden bedreven.
Waarom deze tegenstroom jegens de wet
telijke overheid in dit democratische land
wordt opgewekt, voert ons buiten het raam
van deze beschouwing.
Leugen.
Al een jaar of twaalf, vijftien geleden
moest de warrige zoeker JAN WOLKERS
(naar eigen inzicht schrijver van uitsluitend
meesterwerken en daarom te begaafd en te
geniaal om een hoge letterkundige prijs te
aanvaarden!) moest Wolkers dus, zo nodig
zijn genialiteit tonen op het T.V.-scherm om
het Nederlandse volk op te juinen tegen
kernenergie.
Maar dan moet je wel steekhoudende ar
gumenten meebrengen. Nu was dat van de
Meester te veel gevergd.
Hij had ze niet. Omdat ze er niet zijn.
Wat neem je dan ter hand?
Juist: de Bijbel.
Iedere ketter heeft immers zijn letter.
Zo werd de Kerk van Nisse misbruikt door
het voorlezen van een stukje uit de Bijbel
(ook wat warrig opgezocht) en het debite
ren van een aperte leugen.
Deze: schapen uit de omgeving hadden,
ter oorzake van de kerncentrale in Borsele,
zwarte tanden gekregen die bij de arme
beesten zo maar uit de bek vielen.
Ook doorzichtige leugens dienen de
volksmisleiding.
Jan Wolkers bieden we in Zeeland Maga
zine de ruimte om dat te bewijzen.
Wat zeggen de Borselaars er zelf van?
Om daarover meer te weten te komen
heeft Zeeland Magazine een aantal mensen
benaderd die in Borsele wonen/werken en
wel voornamelijk personen die vlak bij de
natuur staan en die natuur vanuit hun werk
kunnen waarnemen. U zou zulk informeren
- met overdrijving - een enquête kunnen
noemen; maar laten we liever zeggen „infor
matie opdoen".
Hoe moet je vragen?
Telefonisch of schriftelijk?
Wat moet je dan vragen aan mensen die
weten wat HET is om naast een kerncentra
le te wonen?
Alleen maar: „bent u voor of tegen ker
nenergie?"
Maar dan weet je niet waaromdan wel of
niet.
We startten per telefoon. Maar onze man
was zo verbijsterend breedsprakerig dat we
voor de tweede benadering kozen.
Wist onze eerste man wat HET was om
naast een kerncentrale te wonen? Hij wist
het niet.
Anderen wisten dat, zei hij, ook niet.
5