ROOSJE
Di was, in Zêêland, êêns un man
'Ie 'adt un aordug kind
Un misje, dadeur iederéén
om 't mééste wier bemind.
De man, heliek jie dienken kan,
Was hrööts op zu 'k un schat,
Temèt - di 'ie zun lieve vrouwe
Dï bie verlóren 'adt.
Wat nam 'urn Roosje mênugmael
A' zuchtend' in z'n aerm
En kuste mee un traenend óögh
'Eur rööie kaekjes waerm!
Dan zei die zachte, hoeië man:
,,Jie 'ebbe hïn moeder mi!"
..Jawè", zei dan ut zoete kind,
,.Bie ónzen lieven 'Eêri
Da'ebbe jie ommers zelf 'ezeid?
Mè waerom hieng zie wig?
Zie 'adt mien nie zó lief as jie,
want zie liet óns alléne!"
De vaoder zei hin ienkel woord,
Mè kuste ut kleine wicht.
En onder ut kussen dekte un ströóm
van traenen zien hezicht.
Dit misje wier wé schielluk hróót:
Zie was de roem van de stad;
Hin vaoder, die 'eur voe z'n zeune
nie' reeds hekozen 'adt!
Wat wasse da' lieve misje mooi!
Wat 'adt ze un nette léést!
Wat wasse ze aordug en beleefd
Zó deugzaem, zó vol hêêst!
Zó vriendluk as de schóne maene,
,4s die opkomme uut de zéé
En op de blanke duunen schient -
Zó vriendluk was ze,
'Eur lieve ööghen waere bruun,
Nie vuurug, - kwienend, zachte.
'Eur lachje wasse as 't ochtendrood
Dat an de kimme lachte.
Wanneer ze mee ut Zêêuwse joengvolk
Un luchtje schepte an ut strand,
Dan las ze op ielke tree d'r naem,
Heschreven in ut zand.
Hin joengen, die nie voe 'eur
Mee eerbied wasse bezield -
'Eur nie voe d'allerschoonste blomme
Der Zêêuwse misjes 'ieuw! -
Di leeft in Zêêland in ut strand
Un kleine, ronde vis, (smelt)
Die voe d'r Zêêuwse kiese smaeke
Un lekker 'apje is.
's Zeumers. as de Zuuëwind
Langs kleine holfjes speelt.
En vriendluk 't hloeiende helaet
des nievr'n boeremans streelt,
Dan haet de joenk'eid mee spae en ploeghe
Ni 't brêêé, vlakke strange
En ploegt dan, vol van vroluk'eid,
Ut dorre, natte strange;
Dan hriept in d'omheploegde veure
Un rappe 'and d'n vis.
En dikwuls is d'n vlugsten 'and
Te traeg bie deze vis!
Intussen speelt en stoeit de joenk'eid
En fladdert deur ut nat,
Dat schumend mee un hróót hedruus
in mond en öghen spat.
De joengen hriept un misje op
En draegt 'eur mee in zéé.
Ut misje roept en wriengt: - verheefs:
'Ie draegt 'eur mee in zéé.
't Was êêns un schóne zeumerdag,
En 't puukje van de joenk'eid
Hieng ni ut strange mee spae en ploegh
En voelde niks dan hek'eid.
Ut lieve Roosje was 'r bie.
En ielke joengen
Verhat de ploegh - verhat de vis,
/Is zie an 'urn z'n kant hieng.
Un joengen, die 'eur 't méést beviel
Bleef aolmè an 'eur kant.
'Ie zei an Roosje 'éét vaek
De zoetste liefdes naempjes.
Noe drukt 'ie êêns 'eur zachten 'and,
Omda' urn un kusje steelt
En mee de lokjes en 'eur 'als
'Eur bruune lokjes speelt.
Ut misje wriengt zich los en zei:
,,Jie stoutert, die jie bint!
Plaeg noe ök d'andre misjes wat!
Jie plaegt ök mien aoltied!
Ai! Hae ni d'andre misjes noe, allee!
En laet mien noe mè mee vree!"...
,,As jie me noe un kusje heeft -
Dan draeg ik joe in zéé!"
Zó praot de joengen, en ze vlucht;
Ze vlucht, aol lachend, wig.
'Ie volgt 'eur nae en slaet z'n èrm,
Al lachende, om 'eur 'één.
Noe roept en hilt aol de joenk'eid:
Draeg Roosje noe in zêê!"
'Ie hriept 'eur schieluk van de hrond
En lóópt mee 'eur in zêê.
De sterke joengen kust z'n vrachtje,
Da'ie zó hretug torst,
En klemt ut aollerliefste kind
Nog vaster an z'n borst.
Ut misje roept en bidt verheefs;
'Ie haet, al fladdrend, varder:
Ut waeter spat en klotst en bruust,
Da'ie 'eur nauweluks 'oort.
In 't eind was urn zó varre hehaen,
Daiederéén an ut strange
Vol angst en schrik aolmè riep:
..Henoeg! keer wee ni 't strange
Opêêns. omda' 'ie vrom wou kere,
Staet 'ie vertwuufetd stil;
,,'Elp Roosje!" roept 'ie, ,,hröte God!"
En Roosje heeft un hil!
,.Mien kameraods! 'Elp me!. Och, ikzienke
'Ier in un draoikolke ni beneen!"
Ut misje hriept 'urn om d'n 'als
En zienkt mee 'um mee ni beneen!
Ze zienkt en draoit voe 't leste 'eur 'ööfd
Stilzwiegend ni ut strand -
Mè was in ut eiheste öóghenblik
Verzwolghen in ut zand!
Di stoeng ut joengvolk heliek verstêênd;
Hin méns, die zuchtte of praotte,
Toet iendluk uut un 's ieders ööghe
Un ströóm van traenen brak.
..Mien God, is 't waer? Is Roosje dóód?
Lei Roosje di noe in de zêê?"
Zö hilt en klaegt un iederéén;
De duunen hitten mee!
Wè schieluk wier dit droef heval
Verkondigd in de stad;
Hin méns, hoe nors, hoe 'ard 'ie was,
Die nie verslaehen zat.
De joenk 'eid hieng zwiehend van ut strange
En zag aolmè achterom:
Un's ieders 'arte was vol hevoel -
Mè ielke tonge was stom!
De maene klom stil en staetug op
En scheen op ut aoklug hraf,
Waerin ut lieve, jonge pèr
Ut leste zuchtje haf.
De wind stak hevug op uut zêê.
De holven beukten 't strand,
En schieluk was ut droeve bericht
Verspreid deur ut 'êêle land.
J. Bellamy (1757- 1786).
In ut Zêêuws deur W. P. Balkenende
(1984).
19