Re-incarnatie An de kant van een diek 't was er 'n paradijsje g'liek: d'r was wel is 'n puut die wat sproeng, of een leeuwerik die dae zoeng; daer zate Jantje en Antje in 't mooie Zeeuwse landje. Ze zate 'and in 'andje. Ze waere saemen toch zoo bliëe, dat ze zoo mie z'n tweeën koste vriëe. En stille dat 't was! Zoodat Jantje wê dost z'n 'öód te leggen tegen 'eur bost. Ze kusten mekare. Wat goeng dat toch lekker. Je begriept, ze wiere 'oe langer 'oe gekker. Aneens was Antje nie maer zoo lustig, ze wier gewoonweg onrustig. Ze zei, mie 'n brok in d'r kele: „O, Jan, m'n lieverd, wa'k glad nie kan vele, eens za 't zoo varre weze dat kunne me noe al in de toekomst leze da oons nie mï saem zulle weze. En één van oons komt in groote nood; die bluuft over, want d'n aren is dööd. Jan schoot overeinde. Ie zei benauwd: ,,Wees toch wiezer! Oons binne nog glad nie getrouwd. En 't za nog lank dure, 'eere m'n tied, eer dat'r één van oons overschiet." Maer Anje zei: ,,Dat is nie wa'k bedoele. Ik kan me soms toch zoo verdrietig voele bie de gedachte laeter voe dat verdriet as t'r van oons beien .maer één overschiet. Jan eit ze toen is an'ekeke. Ie docht: deur die gedacht mot ik ene breke. Ie zei: „Lief misje, wat voe konstematie. Weet jie wat dat is: re-incamatie?" „Neen ik," zei Antje, ,,'Oe zou ik dat wete? Op de schole ae'k nie zoo lank gezete. 't Was nie zoo vee wat daer de Meester dee. Lere, h'm, dat dee je'r nie zoo vee. En 't woord kamasie.Nee, da's nooit op'edoke. De meester eit dae van nooit 'esproke." „Dan za'k perbere," zei Jan, „om 't uut te leggen. Dat wil naemelik zoovee zegge, asdat.je bint voe mekare nooit verlore. Wie dööd is, wordt subiet op 'n are meniere wee gebore. Netuurlik nie in persies dezelfde vurm, 't kan weze as 'n veugel of ok wê as 'n wurm. In ielk geval: je zult op aerde nog's komme as 'n levend iets. Een bêêst of soms 'n blomme. En zit'r noe maer nie langer mee. Op 't leste zie me mekare toch awee. „Mae Jan toch," vroeg Antje, „is dat 'euselijk waer? Nie te gelooven!" Ze streek is lief deur z'n 'aer. „Zoo vast as 'n 'uus. Al weet ik d'r 't fiene nie van. Je mot er netuurlik in geloove!" zei Jan. „Affijn 'oor," vond Antje. ,,'t Is 'n pak van m'n 'arte!" Ze keek over de weien tot glad in de varte en ze vroeg d'r eigen: Wat zou ik dan wille weze. 'k Zou wê in de toekomst wille leze Ze zei: „Jan, as ik nog 's terug za komme, dan wil ik.dan mot 't weze as pienksterblomme „M'n lieve kind," zei Jan, „as jie staet te straelen as 'n blomme, wat let me om as stier dan nae joe toe te kommen! Ik buug' ik dan diepe mie m'n kop en van pure liefde vreet ik je op! En lache dat die Antje dee. „O, joe gek!" Schaeterde ze. ,,'k Zie m'al zitte in je bek. Nou Jan, vee zou je d'r nie mee winne „Waerachtig wê," riep Jan. „Ik slikten je zoo nae binnen! Dan zat je in m'n maege, lieve wuufje. Daer zit je dan voe goed. Daer bluuf je." „Niks 'oor," zei Antje. „Je raekt me toch wee kwiet. Want in je maege bluuv ik niet. Want aol dat'r IN gaet bie je snuut, komt an d'achterkant d'r toch wee UUT. Gostemokke, wat 'adde ze'n plezier bie de gedachte an die stier. Tot Jan zei: „Bin 'k dan eventjes miskocht. An 'n stierekont ae'k nooit gedocht! J'ei gliek 't komt'r uut mie vaerte en dan is 't zoo'n platte koeietaerte. En Jan, die schaeterde van 't lachen. Antje kón nie mï. Ze proestte: „Jongen, Jan je mag 'n!" Nae 'n stuitje vroeg ze: „As jie je beminde zoo in 't gos trof, 'oe zou je dat wê vinde?" Waerop Jan zei: „Antje as ik dat zag, as jie zoo plat daer in de weie lag... 'k Zou zegge: bin je glad besallemanderd. Antje kind, wat bin jie toch veranderd!" Pierre Brouquemstuhle.

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland Magazine / Veerse Meer Gids | 1986 | | pagina 15