Op verzite Tekst: J. Katsman. Ze waere a eel wat jaertjes saemen op etrokke. Mè Merien a verkering e krege en was a gauw etrouwd. De vriendschap was wat verlópe en noe waz' het aléne Nelis en Jan die dikkuls saemen op stap gienge. Het waere fersoenlijke jongers, mè voe een grap waz' ze aoltied te porren. Een ienkele keer was Ko van Jikke der ok nog wè's bie, mè mêêstal waere ze mie z'n tweeén. Deur de weke zochte de mannen d'r ver tier in 't durp, mè 's aeterdagsaevens waere ze mêêstal in de stad te vinden. Een potje biljarte of achter een pilsje in d'r stamcafeet- je. Mee de stad bedoele me dan Hoes, dat a een alf uurtje fietsen van 't durp was. Op de twidde weke in november was di ai ded een extra vêêmart, compleet mie kermis- se en aol die diengen meer. Aol dat a mae enigzins kon gieng nae die Hoesse mart. Va- kansie kende een werkman toen nog nie, mae mee Hoesse mart was iederéén vrie en as het mè even kon, gieng je dan nae de kermis. De Hoesse bakkers bakten dan speciale ta- onkoeien van sinterklaasdêêg en di zetten ze dan mie van dat witte spul je naem op. Die graote sinterklaaskoeken kon je mae êên keer in 't jaer kaope, alleen mee Hoesse mart. Oök Nelis, Jan en Ko van Jikke waere na tuurlijk op de mart, wan die wouwe op zo'n vrieé dag ok wee wè een keer de blommet jes buten zette. Op de kermis kwaeme ze ok Merien wee is tegen. „Goeien dag, Merien, ok in de stad. is Mi na d'r nie bie," vroeg Jan. Mina was de vrouwe van Merien en noe liep 'n di zo mè op z'n eentje. „Ja,"zei Merien, „mè die laop tussen de lappekraemen, die kom ik straks wee wè te gen." „Nou," zei Nelis, „dan gae we toch êêst een biertje pakke, dan kunne we wee is bie- praete." Nou, di was niks op tegen en in 't cafee wier bie een lekker biertje a gauw de leste nieuwtjes verteld. En oe of het Merien noe wè beviel, elke dag saemen mie Mina. De tied wier vergete, toet a Mina over de on- dergerdientjes stieng te loeren, om te kieken of Merien ok binnen was. Z'ebbe toen nog gouw een ofspraek emaekt om mee z'n drieën een aevendje bie Merien op verzite te kommen en toen most Merien mie Mina mee. Mae op een doenkere decemberaevend stoeng het stel dan bie Merien op de stoepe. Om verzekerd te wezen van een gezelligen aevend ao de mannen zelf a een liter ouwe klaeren mee enomen. Merien zou wè glaes- jes en van Mina krege ze wè koffie, dus wat dat betreft zou het aolemaele wè goed komme. Je begriept, er wier êêl wat of- epraot die aevend en het was t'r best gezel lig, v'r aol toen a de koffie op was en Me rien druk was mee de kleine glasjes. Nelis was aoltied a een lolbroek en Me rien stoeng voor z'n trouwen ok nooit ach- teran as t'er wat te beleven viel. Mè noe gieng het a nae tien uren en in die tied gieng een aerrebeier a onder de dekens. Merien a al is op de klokke ekeke, wan ie wou zö zoetjesan wel achter de batterij. Mee opzet a den niks mi op de kachel egooid, dus die haf nie zö vee wermte mi, wan het was toch beddetied. Mae dan mö je gin drie ouwe maats op verzite die nog lang nie fan plan bin om naer uus te gaen. Nelis haf Ko is een knipaogje en begon over de kachel. „Merien, jongen, de kachel wor koud. Doe d'r nog is wat kolen op, man." „Dat kan nie," zei Merien, „wan de ko lenbak is leeg." „Dat heef niks," zei Nelis, „die gae Ko wè even vuile." Nou, Ko was a onderweg nae 't kolekot en even laeter stieng de pot van de buzeka- chel wee roodgloeiend. Merien sputterde wè wat tegen, mae wat doe je tegen drie man, die van plan bin om je van 't bed af te ou wen. De glasjes wiere nog is evuld en de mannen krope nog wat dichter bie de kachel. „En noe mö je nie zeure, Merien, het is net zö gezellig. Het wor noe pas goed werm." En of het noe kwam deur de jenever of deur de slaep, mè Merien kreeg opêêns een prachtig plan. D'uuzen van toen ao aolemae le nog bèstie's en die wazze midden in 't uus ebouwd tussen de kaemer en de keuken in en konne an allebei de kanten open. Dat is de oplossing, docht Merien. Ie smoesde stil letjes wat mee Mina en die verdween nae de keuken. Ja, beste lezer, je raedt het aMina goeng stilletjes nae bedde. Merien wou de verzite weg en die was dat nog lang nie van plan, dat ao d'n wè in de smiezen. Daerom a d'n tegen Mina ezeid, gae jie noe in de keuken j'n eigen uutklêê en ni bedde. De deuren in de keuken doe je dan dicht en in de kaemer open. D'n aerme man docht da de verzite dan wè op zou stappe, mè dat a d'n verkêêrd edocht. De jonge kaerels a nog wè nooit een vrouwe in d'r nachtpon e zie, mae zo bleu waere ze toch ok nie, da ze di voe op de la- op goenge. A Merien dat a docht, kende 'n ie z'n kameraa's nog nie. Toen Mina dan ok de bèstiedeuren in de kaemer opendee, keke ze êêst wè wat ver wonderd, mè dat duurden nie lange. „Gö, Mina, bin jie nie hoed, je lig zö vroeg op bedde. Het is nog mè alf elve en je kruup zo diepe onder de dekens. J'ei toch gin kos- se, je ziet ok een bitje rood." Nêê, Mina was nie ziek, zei ze mè, ze wou nae bedde. Ik bin een bitje moée, zei ze. „Nou," zei Jan, „dat is toch aelemaele nie erg. We komme een bitje bie je zitte, an ders lig je zö allene, ee." Het gieng Merien aelemael nie nae z'n zin, mé tegen drie dwarsliggers kon ie nie op.In z'n jonge jaeren a ie aoltied nog al wat praat jes van, ik za dit, of ik za dat, mè het slappe gezeur dat a t'en noe te berde brocht, was voe de drie maats die op een grap uut wêêre gin reden om wig te gaen. Ze schove de stoelen bie de bèstie en ieu- we zo Mina nog wat gezelschap. Zö dikkels zie me mekare nie ee, dus laete me het mè gezellig ouwe. Net zö min as Merien, die al- lénig bie de kachel zat, dust ok Mina nie van d'r eigen of biete. En de kameraa's ao bin nenpret om de'n geslaegden aevend. Mae op d'n duur kom t'r toch een eind an 't fêêst. De flesse is leeg en de kachel ok wee uut, dus wier het wat kil in uus. Het was intussen alf viere in d'n ochend en mee aol die slaepmustjes achter de knoppen, vonde de mannen het noe toch ok wè mooi genoeg. Ze zouwe noe mè is op uus an gae en mee een aeleboel vriendelijke woorden wier af scheid 'enome. Het was best gezellig ewist. Merien docht di anders over, mè dat zei t'n nie aard op, anders a de schobbejakken nog mêêr 'elache. Ie ei nooit mï z'n ouwe vrinden een ae- vondje op verzite evroge. Dat was êêns mè nooit mi. 31

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland Magazine / Veerse Meer Gids | 1986 | | pagina 31