Op verzite
Tekst: J. Katsman.
Ze waere a eel wat jaertjes saemen op
etrokke. Mè Merien a verkering e krege en
was a gauw etrouwd. De vriendschap was
wat verlópe en noe waz' het aléne Nelis en
Jan die dikkuls saemen op stap gienge. Het
waere fersoenlijke jongers, mè voe een grap
waz' ze aoltied te porren. Een ienkele keer
was Ko van Jikke der ok nog wè's bie, mè
mêêstal waere ze mie z'n tweeén.
Deur de weke zochte de mannen d'r ver
tier in 't durp, mè 's aeterdagsaevens waere
ze mêêstal in de stad te vinden. Een potje
biljarte of achter een pilsje in d'r stamcafeet-
je. Mee de stad bedoele me dan Hoes, dat
a een alf uurtje fietsen van 't durp was.
Op de twidde weke in november was di ai
ded een extra vêêmart, compleet mie kermis-
se en aol die diengen meer. Aol dat a mae
enigzins kon gieng nae die Hoesse mart. Va-
kansie kende een werkman toen nog nie, mae
mee Hoesse mart was iederéén vrie en as het
mè even kon, gieng je dan nae de kermis.
De Hoesse bakkers bakten dan speciale ta-
onkoeien van sinterklaasdêêg en di zetten ze
dan mie van dat witte spul je naem op. Die
graote sinterklaaskoeken kon je mae êên
keer in 't jaer kaope, alleen mee Hoesse
mart.
Oök Nelis, Jan en Ko van Jikke waere na
tuurlijk op de mart, wan die wouwe op zo'n
vrieé dag ok wee wè een keer de blommet
jes buten zette. Op de kermis kwaeme ze ok
Merien wee is tegen.
„Goeien dag, Merien, ok in de stad. is Mi
na d'r nie bie," vroeg Jan. Mina was de
vrouwe van Merien en noe liep 'n di zo mè
op z'n eentje.
„Ja,"zei Merien, „mè die laop tussen de
lappekraemen, die kom ik straks wee wè te
gen."
„Nou," zei Nelis, „dan gae we toch êêst
een biertje pakke, dan kunne we wee is bie-
praete."
Nou, di was niks op tegen en in 't cafee
wier bie een lekker biertje a gauw de leste
nieuwtjes verteld. En oe of het Merien noe
wè beviel, elke dag saemen mie Mina. De
tied wier vergete, toet a Mina over de on-
dergerdientjes stieng te loeren, om te kieken
of Merien ok binnen was. Z'ebbe toen nog
gouw een ofspraek emaekt om mee z'n
drieën een aevendje bie Merien op verzite te
kommen en toen most Merien mie Mina
mee.
Mae op een doenkere decemberaevend
stoeng het stel dan bie Merien op de stoepe.
Om verzekerd te wezen van een gezelligen
aevend ao de mannen zelf a een liter ouwe
klaeren mee enomen. Merien zou wè glaes-
jes en van Mina krege ze wè koffie, dus
wat dat betreft zou het aolemaele wè goed
komme. Je begriept, er wier êêl wat of-
epraot die aevend en het was t'r best gezel
lig, v'r aol toen a de koffie op was en Me
rien druk was mee de kleine glasjes.
Nelis was aoltied a een lolbroek en Me
rien stoeng voor z'n trouwen ok nooit ach-
teran as t'er wat te beleven viel. Mè noe gieng
het a nae tien uren en in die tied gieng een
aerrebeier a onder de dekens.
Merien a al is op de klokke ekeke, wan
ie wou zö zoetjesan wel achter de batterij.
Mee opzet a den niks mi op de kachel
egooid, dus die haf nie zö vee wermte mi,
wan het was toch beddetied. Mae dan mö
je gin drie ouwe maats op verzite die nog
lang nie fan plan bin om naer uus te gaen.
Nelis haf Ko is een knipaogje en begon over
de kachel.
„Merien, jongen, de kachel wor koud.
Doe d'r nog is wat kolen op, man."
„Dat kan nie," zei Merien, „wan de ko
lenbak is leeg."
„Dat heef niks," zei Nelis, „die gae Ko
wè even vuile."
Nou, Ko was a onderweg nae 't kolekot
en even laeter stieng de pot van de buzeka-
chel wee roodgloeiend. Merien sputterde wè
wat tegen, mae wat doe je tegen drie man,
die van plan bin om je van 't bed af te ou
wen. De glasjes wiere nog is evuld en de
mannen krope nog wat dichter bie de kachel.
„En noe mö je nie zeure, Merien, het is
net zö gezellig. Het wor noe pas goed
werm."
En of het noe kwam deur de jenever of
deur de slaep, mè Merien kreeg opêêns een
prachtig plan. D'uuzen van toen ao aolemae
le nog bèstie's en die wazze midden in 't uus
ebouwd tussen de kaemer en de keuken in
en konne an allebei de kanten open. Dat is
de oplossing, docht Merien. Ie smoesde stil
letjes wat mee Mina en die verdween nae de
keuken.
Ja, beste lezer, je raedt het aMina goeng
stilletjes nae bedde. Merien wou de verzite
weg en die was dat nog lang nie van plan,
dat ao d'n wè in de smiezen. Daerom a d'n
tegen Mina ezeid, gae jie noe in de keuken
j'n eigen uutklêê en ni bedde. De deuren in
de keuken doe je dan dicht en in de kaemer
open.
D'n aerme man docht da de verzite dan
wè op zou stappe, mè dat a d'n verkêêrd
edocht. De jonge kaerels a nog wè nooit een
vrouwe in d'r nachtpon e zie, mae zo bleu
waere ze toch ok nie, da ze di voe op de la-
op goenge. A Merien dat a docht, kende 'n
ie z'n kameraa's nog nie.
Toen Mina dan ok de bèstiedeuren in de
kaemer opendee, keke ze êêst wè wat ver
wonderd, mè dat duurden nie lange. „Gö,
Mina, bin jie nie hoed, je lig zö vroeg op
bedde. Het is nog mè alf elve en je kruup
zo diepe onder de dekens. J'ei toch gin kos-
se, je ziet ok een bitje rood."
Nêê, Mina was nie ziek, zei ze mè, ze wou
nae bedde. Ik bin een bitje moée, zei ze.
„Nou," zei Jan, „dat is toch aelemaele
nie erg. We komme een bitje bie je zitte, an
ders lig je zö allene, ee."
Het gieng Merien aelemael nie nae z'n zin,
mé tegen drie dwarsliggers kon ie nie op.In
z'n jonge jaeren a ie aoltied nog al wat praat
jes van, ik za dit, of ik za dat, mè het
slappe gezeur dat a t'en noe te berde brocht,
was voe de drie maats die op een grap uut
wêêre gin reden om wig te gaen.
Ze schove de stoelen bie de bèstie en ieu-
we zo Mina nog wat gezelschap. Zö dikkels
zie me mekare nie ee, dus laete me het mè
gezellig ouwe. Net zö min as Merien, die al-
lénig bie de kachel zat, dust ok Mina nie van
d'r eigen of biete. En de kameraa's ao bin
nenpret om de'n geslaegden aevend.
Mae op d'n duur kom t'r toch een eind
an 't fêêst. De flesse is leeg en de kachel ok
wee uut, dus wier het wat kil in uus. Het was
intussen alf viere in d'n ochend en mee aol
die slaepmustjes achter de knoppen, vonde
de mannen het noe toch ok wè mooi genoeg.
Ze zouwe noe mè is op uus an gae en mee
een aeleboel vriendelijke woorden wier af
scheid 'enome. Het was best gezellig ewist.
Merien docht di anders over, mè dat zei t'n
nie aard op, anders a de schobbejakken nog
mêêr 'elache.
Ie ei nooit mï z'n ouwe vrinden een ae-
vondje op verzite evroge. Dat was êêns mè
nooit mi.
31