159
O God die spruit was schoon Hij sierde uw zigtbre
wereld
Hij dauwde vreugde in 't rondmaareer nog 't le
vensvuur
Het waas der onschuld grootsch tot fiere deugd verhoogde,
Werd alles 't offer der verganklijke natuur.
't Onzaglijk sterflot moest, naar eeuwig vaste wetten,
De paradijsplant in haar frissche jeugd verpletten.
Eéne onweërsvlaag slechts en de bloesemtooi vervloog,
GeenYader schonk hem troost in 's levens jongste stip
pen
Geen kinderlijk vaar wel! stierf op zijn' veegelippen
Geen moederlijke hand sloot zacht hem 't brekend oog.
Dit, jammrende Oudersdit is 't eind van al uw' zorgen.
Gij voedde een Zoon voor 't grafgij schreit vergeefs
tot God.
Gij ijlt vergeefs vol angstnaar 't krankbedachde
doodkist
Omsluit van al uw' hoop 't afgrijslijk overschot.
V<m al uw hoop l o God waar ben ik nachtlij k duis
ter
Omhult uw' menschenminmaar zachte morgenluister
Dringt door de zwartste wolk. JaYader der natuur
Gij ziet mij diep in 't stof U om vergifnis smeeken
De storm des hartstogts zwijgt: vertroostings kalme be
ken
Doorstroomen weêr mijn hartik lasterde uw
bestuur.
