Of Hollands redders toen 't aëmeclitig Leijden
Welhaast in 't nee te lang geduld verzonk
Toen, bij den lof van 't nameloos verblijden,
Boisots (3) en ILillcmsz (4) eerzang klonk?
De Mow (5) vol vuur zich offrend voor uw' zoonen
Of Lieven(6) de eer van 't trouwe Zierikzee
En JTaeck, ij) wieu al te vroeg, zijn moed betoonen
De stoute ziel ontvlieden deè
Of de Evertsens(8) om 't bloed zoo mild vergoten
Den lofzang van geheel een wereld waard
De Dankerts, 9) roem en trots van Neërlands vlooten,
Yerdedigd door hun leeuwen zwaard?
In 't midden prijktgelijk bij minder lichten
Aan 't helder zwerk, de zilverblanke maan,
De Ruiter voor wiens staf de volkren zwichten
De schrik van d' ouden Oceaan.
Hem kent het woên van Tunis halve manen
Als meester, hem de macht van 't verre Noord:
Hem buigt de moed der Albionsche vanen
En Frankrijk in zijn waan gestoord.
