142 -
Geeft open -vreest geen snood verraad
Aan 't hart van Zeeuwen yrerad
Datschoon 't met smart uw kluisters voelt
Op edeler voldoening doelt,
Dan die 't verraad bestemt.
«Neen nimmer neen (zoo galmt de kreet,
Yau uit den torenmuur.)
Wij zwichten schoon ten doel gesteld
Aan wrok cu wraak voor uw geweld
Noch voor uw martelvuur
Zoo sart en schreeuwt men schimpt en spot
Met ieder vreeverdrag
Tot dal in 't eind 't getergd geduld
De maat ziet Tan zijn grens vervuld,
En niet meer weilleu mag.
Geeft op', nog eens 't is meer dan tijd,
Eer kerk en toren brandt
En eer de magtwaarop gij smaalt
In cénen stond uw magt vermaalt
En wegstuift als het zand
Maar vruclit'loos is ook deze wenk
Vergeefs die raad, hoe trouw. Een
Daar stort de lontontbrandend neêr zai
Daar spatten vonken heinde en veor Met w
En lekken 't hecht gebouw. Nog
Treedt
,In stilt
