148
En Zillawijl ze schreit, reikt hem den zuig'ling over
En 't jongske met het waas der onschuld op 't gezigt
Lacht zijnen vader toe met kinderlijk getoover.
Toen, toen riep Kaïn met het hoofd ter aard' gerigt:
Moest ik dien lach nog zien op 't lief onschuldig wezen
't Is niet de lach des zoons van Kaïn neen o neen
»'t Is Abels lach, wiens beeld op nieuw mij is verrezen
En snikkend barst hij uit in tranen en geween.
Dordrecht.
DE BoSSOIf.
