Zeeland telde in de jaren vijftig nogal wat Ambonezenkampen. Ongeveer twaalfdui zend Zuid-Molukkers, toen nog Ambone zen genoemd, moesten als gevolg van in ternationale politieke omstandigheden van ... waren zij en hun ouders militair geweest. De werkloos geworden Molukkers werden in groepen veelal in kampen onderge-

het welzijn van de Molukkers bezig. Wie te gen de besluiten van dit zeer autoritaire or gaan protesteerde, kon rekenen op een korting op het zakgeld en/of overplaatsing naar een strafkamp in de ... konden aan de slag. In april 1956 werd deze 'zelfzorgmaatregel' van kracht. De twee grote politieke stromingen van de Molukkers legden zich er, zij het morrend, bij neer. Zo niet de PNMS (Partai Nasional

de Duitse Rote Armee Fraktion en die van de Molukkers is echter weinig doordacht omdat wel de middelen maar niet het doel zijn te vergelijken. De rest van het hoofd stuk biedt de lezer onvoldoende ... Na aankomst in Nederland gaat de situatie voor de Molukkers er eigenlijk voortdurend op achteruit. Eerst worden de KNIL-militai- ren uit hun rang gezet en vervolgens geza menlijk in kampen (de

februari tot juni 1951 werden er ongeveer 12.500 Molukkers naar Nederland overge bracht en in kampen, kazernes, kloosters en dergelijke gehuisvest. ... derge lijke. Het merendeel van de Molukkers gedroeg zich echter correct.

kampen waarin de Molukkers werden op gevangen. Het was ooit gebouwd voor de huisvesting van arbeiders die door de Dienst Uitvoering Werken werden inge schakeld voor de wederopbouw van Wal cheren. Er ... doktersbezoek kon twee dagen naar het gevang. Het grootste deel van de pers vond het allemaal best; in hun visie waren de Molukkers toch te lui om te werken. De autoriteiten overwogen zelfs om alle Mo lukse

In de rubriek Nieuwe uitgaven bespreekt Johan Francke een boek over een ander conflict met Molukkers, enkele jaren later in Westkapelle. ... De Molukkers, veelal afkomstig van Ambon, wonen al meer dan vijftig jaar in Nederland. Na de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië (1945-1949) konden deze trouwe dienaren van het Nederlandse

gen van de Molukkers die daar woonden. "Onze reis doet ons verlangen naar Thuis", staat er in het Maleis op het monument geschreven, "Perdjalanan kami membuat kerinduan ke Asal kami."

zelf gaat Sakkers niet dieper in op de verschillende manieren waarop de overheid de Molukkers in de 'woonoorden' benaderde, terwijl dat toch een goede invalshoek zou zijn geweest om het probleem te ... analyseren. Onduidelijk blijft ook welke idealen de Molukkers er

ontwaardigd over het optreden van sommi ge Ambonezen in Middelburg. Hij vreesde voor een slechte naam van de Molukkers en voor afbreuk aan de zaak der Zuid- Molukken.

zich achtergesteld voelen. Het is een on derwerp dat in onze tijd nog steeds actueel is, maar dan ten aanzien van andere bevolkingsgroepen. De laatste jaren zijn de Molukkers in Nederland intensief

Zuid-Molukkers, onze trouwe bondgenoten in het voormalige Nederlands-lndië, nog lang niet opgelost.

- en voormalige concentra tiekampen. De Molukkers mochten niet werken, maar kregen zakgeld: drie gulden per volwassene, twee gulden per kind per week. Ze kregen kledinggeld, hadden in het kamp een

opgetekend zijn en zo goed als niets toevoegen. De verhalen over de in 1944 onfortuinlijk in molen De Roos schuilende dorpelingen, over de komst van Molukkers naar Westkapelle na de oorlog of die