de opera, herkent ze in de tenorzanger haar vroegere geliefde, die onder een aangenomen naam een beroemd kunstenaar is geworden. Ook hij herkent haar. Ze wordt marmerbleek en geeft een luide gil. Hij wankelt „Gelijk men ziet", merkt Berckenhoff op, ,,is ook voor deze novelle geput uit den vergaarbak van reminescenties eener vroegere lektuur terwijl de personen, die optreden, ontleend zijn aan een, zoo wij meenden, reeds lang vergeten boekenwereld". Elize's proza noemt hij vloeiend en zuiver, haar verteltrant „langdradig, tot onuitstaanbaarwordens toe dikwerf". Nu, dat verwijt is be slist niet ongegrond. In haar laatste levensjaar is in Europa (1879, I) nog een novelle van haar verschenen, Uit 's levens strijd. Het is de geschiedenis van een bekende zangeres die haar geluk aan haar ouderliefde ten offer brengt: omdat ze haar ouders moet onderhouden moet ze afstand doen van haar liefde voor de man waarvan ze houdt. Wanneer ze later het bericht van zijn huwelijk leest valt ze in zwijm en wordt langdurig ziek. Tijdens die ziekte zoekt een andere jongeman haar op, en aangezien haar ouders inmid dels gestorven zijn, zou een liefde nu niets in de weg staan, ware het niet dat deze jongeman plotseling zijn geld verloren blijkt te hebben en haastig afscheid moet nemen om opnieuw geld te gaan verdienen. Pas jaren later zien ze elkaar weer. ,,'s Avonds laat blikte haar zielvol oog dankbaar en ge lukkig ten hemel". De negen novellen die Elize heeft gepubliceerd tonen overduidelijk aan dat ze voor het schrijven geen talent had. Ook wanneer men haar werk de maatstaven aanlegt van de onmiddellijk aan de Nieuwe Gids voorafgaande periode, valt er geen woord goeds over te zeggen. Ook Mina Kruseman moet verblind zijn geweest door haar charme van mooi, jong meisje, toen ze haar aanmoedigde tot schrijven en publiceren 40). Maar gelukkig voor haar behoefde ze niet, als haar oudere zuster Lucie, van de pen te leven. Na een verloving van twee en een half jaar werd op 15 februari 1879 haar huwelijk met Korteweg op het stadhuis van Middel burg voltrokken. Haar vroeger voornemen, buiten de wet te trouwen, bleek vergeten. De bruid was vierentwintig, de bruidegom negenentwintig. De ouders van de bruidegom waren niet verschenen. Had het huwelijk van hun geëxalteerde zoon met een zo mogelijk nog geëxalteerder meisje hun in stemming niet Heeft ook het standsverschil meegesproken Het zijn alle maal maar gissingen. Korteweg had zich inmiddels als effectenhandelaar in Groningen gevestigd, waar het jonge paar op gemeubileerde kamers ging wonen. Acht maanden na hun huwelijk, op 13 oktober, maakten ze door het innemen van een snelwerkend vergif een einde aan hun leven. Elkaar omar mend waren ze de dood ingegaan. Op de tafel lagen brieven, waaronder een voor Dr. Fredrik Feringa, hun geestverwant en vriend, die ze allebei hadden ondertekend en waarin ze hem schreven, het leven moe te zijn en nu het nirwana deelachtig te gaan worden. In Middelburg ging het verhaal dat Elize nog eerst van haar moeder afscheid was wezen nemen 41Het be richt van deze zelfmoord, dat als een lopend vuur door Groningen ging, ver wekte er grote ontsteltenis, en in Middelburg natuurlijk niet minder. De kran ten schreven er in het hele land met achting en deernis voor de doden over42). De volgende zondag sprak de Remonstrantse predikant van Groningen, Ds. B. C. J. Mosselmans, over „de vreeselijke gebeurtenis, die in de afgeloopen week in onze stad voorviel en die als een hevige electrieke schok door haar heenging". Hij was bevriend met Kortewegs ouders, die hij dadelijk had op-

Tijdschriftenbank Zeeland

Archief | 1970 | | pagina 92