geling tegen de Schouwsche duinen waargenomen. Niet minder was
hij bezig geweest met het lichten der zee, dat destijds nog al eens in de
havens voorkwam. Later is hij naar het eiland Texel als pastoor ver
plaatst en heb ik niets meer van hem vernomen. Als ik mij de bekende
figuren uit die eerste dagen te Zierikzee voor den geest roep, zie ik
daarbij ook mijn oppasser zekere Van den Klooster, een bleek, mager,
pokdalig eenigszins bejaard kleermakertje, wiens hoffelijke gedienstig
heid tot allerlei potsierlijke tooneelen aanleiding gaf. Nadat ik dus alles
geregeld had en het kantoor 154, een somber hol vertrek van een ver
laten gesticht in de Manhuisstraat [afgesloten had], ging ik nog enkele
dagen naar Utrecht. Aan den Prins van Oranje en den Minister van
Binnenlandsche Zaken bracht ik schriftelijk dank voor de genoten
bescherming en vestigde mij in de laatste dagen van Juli 1845 in mijn
nieuwe woonplaats. Gedeputeerde Staten van Zeeland hadden vast
gesteld, dat de herijk 154 in het 2e Arrondissement in de maanden
Augustus en September zou plaats hebben. Mijn voorganger had een
reiswijzer opgemaakt; ik deelde de vacatiedagen aan de gemeente
besturen mede, mijn bediende een smid Jan Arends, naar de afkomst
van zijn vader Jan de Noorman geheeten, had alle toestellen ingepakt
en in het door mij gehuurde schip bezorgd. Het was een zonnige warme
Augustusmorgen, toen wij de haven van Zierikzee verlieten. Op de
Schelde was het een prachtig gezicht. De wijde, glinsterende waterplas,
waaronder de helft van Schouwen met welvarende dorpen en aanzien
lijke ridderhofsteden verborgen lag. Alles glansde nu in den zonne
schijn en in de verte grauwden de duinen, waar boven de hooge licht
toren van Westen Schouwen schemerde. Aan de overzijde van den
breeden golvenden stroom lagen de groene oevers van Zuid en Noord
Beveland. Op de helling der dijken zag men als donkere stippen koeien
weiden en in de verte klonken geluiden, met wonderlijke helderheid als
door het water voortgeplant, zooals het rommelen van wagens op
steenwegen en zachtkens maar duidelijk het galmen van een klok, mis
schien oproepende tot een begrafenis. De onafzienbare watervlakte
werd verlevendigd door tal van vaartuigen, waarvan de bruine en witte
zeilen zich spiegelden in den wiegelenden stroom, op de reede lagen
een paar driemasters voor Indië bestemd. Allengs werd de zeearm
smaller en voeren wij tusschen twee evenwijdige boorden van groen,
als drijvende op het bruingrauwe water. Overal heerschte nu stilte;
alleen afgebroken door het klotsen der golven tegen den steven en het
kabbelen van den opkomenden vloed, waarop het scheepje zóó lang
zaam voortdreef, dat het een paar uren duurde eer er een opening
kwam in de eindelooze dijken en de schuit tusschen schorren en zand
platen door, het haventje van Sint Annaland werd binnengetrokken,
door een bonkig paard bestuurd door een haveloos jagertje. Het was
een voor mij vreemd en bekoorlijk watertochtje, maar toch was het in
41
