F.M. WIBAUT
51
Afbeelding 6. Personeel rond de zware balken in de zagerij, circa 1900. In het midden twee
van de directeuren: links C.M. Ghijsen, rechts G. Alberts. Wibaut ontbreekt op de foto.
Foto Zeeuws Archief, archief Houthandel Alberts.
te krijgen. Hij hield hierover in onder meer Middelburg en Axel redevoeringen. Het
wetsontwerp sneuvelde, maar toen kort daarop een nieuw kabinet aantrad, werd door
minister A. Kuyper een nieuw voorstel ingediend. Dit wetsontwerp, dat tegemoet
kwam aan de bezwaren van Stork en consorten, haalde het wel. De wet bood grote
ondernemingen nu de mogelijkheid om het ongevallenrisico bij een eigen instelling
te verzekeren. De Vereniging van Nederlandsche Werkgevers (VNW) richtte met
dat doel de Centrale Werkgevers Risico Bank op.122
Wibaut moest niets hebben van deze bank en nog minder van de VNW. Toen de
directie van houthandel Alberts zich in 1910 boog over de vraag of aansluiting bij
de Centrale Werkgevers Risico Bank wenselijk was, had Wibaut grote bezwaren. Die
hielden verband met het feit dat de bank gelieerd was aan de VNW, een vereniging
die opgericht was om de nationale belangen van de Nederlandse ondernemers op
politiek niveau te behartigen. Wibaut zag er een organisatie in die de totstandkoming
van arbeidswetgeving voortdurend tegenwerkte. Hij vreesde dat de Risico Bank de
door de Rijksverzekeringsbank toegekende uitkeringen voortdurend zou betwisten:
'Doch ik weet wel dat in vroegere jaren de "Centrale" en hare zusterinstellingen zeer
vlijtig alle uitkeeringen waar zij kans zagen iets tegen in te brengen, in alle instanties
hebben bestreden. Ik acht het zeer waarschijnlijk dat daarmede ook thans nog wordt
voortgegaan: immers het ligt geheel in de lijn der instelling.' Wanneer de andere
directeuren de houthandel dan toch bij de Risico Bank wilden aansluiten, moest
maar bedongen worden, dat de bank de door de Rijksverzekeringsbank toegekende
