Young people from Holland Johan Everaers "Are you coming for the big interview," vroeg de jongeman die naar buiten kwam en die, zo zou ik later begrijpen, Cyril Javacheff was. Wel, nou nee, eigenlijk niet. Wat wilden we dan? Waarschijn lijk gaven we niet snel genoeg antwoord. Hij trok de deur achter zich dicht en verdween richting Canalstreet. Cyril had zojuist zijn eerste bundel gepubliceerd, vertelde moeder een half uur later en ze deed dat op een manier die voor hem een briljante carrière als dichter in het vooruitzicht leek te stellen. "Do 1 know you, sir?" klonk het ergens in de buurt van de drukbel. "Euh ja - nou nee eigenlijk niet." Het bleef even stil, maar omdat ik aanhoudend opnieuw op de bel had gedrukt, ging de deur toch open en stond er heel veel rood bovenaan een lange, smalle trap. Jeanne-Claude riep me toe: "Zegt u mij waar ik u van ken. Waarvan ken ik u." Ik kwam dus met een presentje voor Christo. Uit Holland. Ik hoor de hoe belachelijk mijn woorden klonken. Alsof ik met tulpen langs de deur leurde. Hoewel Jeanne-Claude echt niet begreep wie ik was, verzocht ze ons toch om boven te komen. Gearriveerd op haar ooghoogte, kregen we eerst een preek te verwerken. Een lesje Amerika-kunde. "Dat doe je dus niet, in New York ga je niet onaan gekondigd bij iemand op bezoek. Dat doen jullie in Europa. Hier is dat niet de gewoonte." Ik begreep dat heel goed en ik was ook van de Amerikaanse gewoonte op de hoogte. Ik had me echter eerder al gerealiseerd dat ik met inachtneming van deze Amerikaanse regel niet ver zou komen. Telefonisch aan Christo melden dat ik van plan was de volgende dag een aardigheidje uit Holland te komen brengen? No way, ik zou er toch niet binnenkomen? Hij zou niet thuis zijn of het veel te druk hebben. Nu echter ging de deur open en achterin de kamer ontwaarde ik op banken en stoelen een stel zestigers, die ons vol verwachting aangaapten. Van Jeanne-Claude kregen ze te horen: "These are young people from Holland." Het had waarschijnlijk te maken met de tegenstelling tussen het vrolijke knalrode rugzakje van mijn partner en de sikkeneurige gezichten van enkele van die Zwitsers, die duidelijk over veel geld beschikten. Dik in de veertig en dan als 'young people from Holland' worden aangekondigd! Nou, dat kon slechter. We dansten naar het hoekje op de grond waar we geacht werden te gaan zitten. Noblesse oblige. Wat Cyril buiten al had aangekondigd als 'the big 5

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1997 | | pagina 5