Op de gang gaf ik hem een duwtje richting directiekamer. 'Deze jongeman kan zich niet fatsoenlijk gedragen,' meldde ik. De directeur keek me aan met een blik van waarom-los-je-in-gods- naam-je-eigen-problemen-niet-op. Ik geneerde me een beetje dat ik daar stond. Meer dan twintig dienstjaren achter de rug - op andere scholen weliswaar - en dan dit. 'Blijf jij maar even hier,' sprak hij lijzig tot de jongen. 'Misschien heb ik voor jou nog een karweitje.' In de gang werd ik overspoeld door een golf van lawaai. Ik storm de naar mijn klas terug. 'Ja, ja, ik ben er weer. Maak de vragen van kennis der natuur af, dan kunnen we tenminste gaan tekenen,' hield ik de groep een kluif voor. Terwijl de chaos terugzakte tot een aanvaardbaar peil, besefte ik dat ik dit niet kon blijven doen. Dit hapsnap werk. Ik had met extreem moeilijke kinderen gewerkt: met bloedzuigers en straat schuimers, maar een ordeprobleem had ik nooit gehad. Mijn school was een half jaar geleden gefuseerd en daarna was mijn motivatie gekelderd. Ik had geen eigen groep meer, ik was een klusjesman geworden, een joker die overal werd ingezet. Als ik niet maakte dat ik weg kwam uit het onderwijs zou het slecht met me aflopen. Misschien zou ik binnen afzienbare tijd mezelf niet meer in de hand hebben en een van de ettertjes een klap op zijn bek geven met alle gevolgen van dien. Ik had geen trek in zo'n afgang, ik moest op zoek naar een ander baantje. Wellicht bij de groenvoorziening. Struiken en bomen etterden niet, ze kwamen niet van hun plaats en in het ergste geval gingen ze dood. Ik zou rust hebben onder blauwe luch ten. Uiteindelijk was er nog maar een half uur over voor de tekenles. Ik besloot het biologiewerk niet meer te bespreken en begon al pratend tekenbladen uit te delen. Ik vroeg me af of het onderwerp griezelen op zolder niet te kinderachtig was, maar wonder boven wonder leek geen enkele leerling er problemen mee te hebben. 'Maak het spannend, je mag de zaak best overdrijven' zei ik en somde voor de hand liggende details op: spinnenwebben, oude jas sen aan een haak, dekenkisten, scheuren in muren, een bewegend gordijn, rare schilderijen, oude foto's, versleten schoenen, spook achtige schaduwen. Ik had het nu bijna gehad. Nog een halfuurtje en dan zou ik ze 22

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2003 | | pagina 22