Daarenboven, deze zeereis was een opwekkende en reflectieve er
varing op een capsule in het midden van de oceaan. In een tijd dat
iedereen vloog.
We arriveerden dagen - vier denk ik - te laat in New York. Na alle
'hustle and bustle and by all means' om het schip op tijd te halen,
een pregnant (gezien mijn conditie) incident waar ik me nog steeds
voor schaam. Mijn zwager Rob reed ons naar Rotterdam, we stopten
in Voorburg, dichtbij Den Haag om farewell te zeggen tegen familie
aldaar. Toen ondekten we dat mijn 'beautycase' nog in Amsterdam
was. Het kan gebeuren: iedereen neemt een tas en die was in de haast
achtergebleven. Wat is een beautycase behalve identiteit? We waren
deze situatie aan het bediscussiëren in de auto richting Rotterdam
toen we onze beste vrienden Frits van Doomick en California Cathy
naast ons op de autobaan zagen - op weg naar het schip om ons uit
te zwaaien. Rob - zeer galant - bood aan om terug te gaan naar
Amsterdam voor de beautycase - er was genoeg tijd. Zo gezegd, zo
gedaan; Gustaaf en ik stapten over in Frits' Citroen 2CV en zetten
onze reis voort terwijl Rob terugracete naar Amsterdam, en zo gingen
onze paden wel erg snel uiteen. Onmiddellijk had ik gewetensbezwa
ren en schuldgevoelens - onwetend waar en wanneer onze volgende
ontmoeting ooit zou zijn. Hoe kon ik zo ijdel zijn? Rob heeft het
schip gehaald en net minuten voor het afmeren ontmoetten hij en
Gustaaf elkaar en namen afscheid op de loopplank onderin het schip
tijdens het overhandigen van 'the case'.
Cinderella: middernacht
Sentiment. Tranen, natte zakdoeken maar eindelijk en route - tot
vijftien minuten later toen we stopten - voor ontelbare uren - binnen
de territoriale wateren van het land dat we dachten net verlaten te
hebben. Wat een anticlimax! Er was iets mis met de motor - i.e. geen
belastingvrije bourbon voor het moment en een financieel verlies voor
de Holland Amerika Lijn. Om mee te beginnen was er maar een
kwart van de capaciteit geboekt. Overal waar wij heenvoeren om
nieuwe passagiers op te halen was het schip te laat - Engeland, Nova
Scotia - en de mensen moesten in hotels blijven. De kapitein en
bemanning waren grimmig en nors, de stabilisatoren werden nauwe
lijks gebruikt, er was sprake van een soort muiterij. Meer en meer
stormen en minder en minder dinergasten (vier keer per dag). Uit
eindelijk zaten we op de uiteinden van een lange, elegante vorstelijke
