Joan en de stormachtige wind die de tent deed schudden, ant
woordde William Boyd onverstoorbaar op de vragen, die voor
al in het teken stonden van Restless, zijn pas verschenen boek.
Ik nam me voor het te gaan lezen. Een voornemen dat eigenlijk
voornamelijk werd ingegeven door hetgeen Boyd vertelde over
zijn manier van werken. Hij sprak over de intensieve voorbe
reidingen waarbij hij zich veel moeite zei te getroosten om ook
bij de beschrijving van de kleinste details misverstanden door
foutjes te voorkomen.
Het deed me denken aan de precisie waarmee Yourcenar te
werk te ging. Mijn gedachten dwaalden af. Ik zag weer het
album voor me dat ik doorbladerde in 'Petite Plaisance', haar
woonhuis in Northeast Harbor op Mount Desert Island. Tien
tallen afbeeldingen van Antinoüs die ze had verzameld, bestu
deerd en gebruikt voor Mémoires d'Hadrien.
Er heerste nu stilte in het zaaltje. Na een kleine pauze zette
Joan een nieuw nummer in en Boyd was inmiddels na allerlei
details over zijn jeugd in Afrika ook aan de oostkust van Amerika
beland. Hij vertelde met lichte stemverheffing en een glimlach
rond de lippen over één van zijn andere werken: Nat Tate. Dat
boekje met de ondertitel An American artist 1928-1960 zou nog
wel verkrijgbaar zijn. Beeldend kunstenaar Nat Tate woonde en
werkte in New York. De verklaring voor de glimlach ligt in het
feit dat Boyd meer dan eens op vernissages in de Big Apple zeer
in kunst geïnteresseerde dames van museumclubjes had horen
beweren dat ze Nat Tate hadden gekend of zelfs persoonlijk
ontmoet. Ze spraken doorgaans met waardering over de schil
derijen van Tate. Maar Nat Tate was slechts een door Boyd in
het leven geroepen fictieve beroemdheid.
's Maandags op het werk sprak ik met collega talendocent over
mijn ervaringen tijdens Crossing Border. Hij zou wel kans zien
dat boekje over Nat Tate voor mij boven water te krijgen.
Binnen een week bood hij het me cadeau aan. Een schitterende
uitgave met foto's van personen uit het verhaal en afbeeldin
gen van kunstwerken van Tate. In ruil schonk ik hem de Laag
landse verhalen.
rri
ro
Boyd vertelde dat hij Tate had laten verdrinken in de wateren
rond New York. Spek naar mijn bek natuurlijk, gezien mijn
