alleen nog maar glazig voor zich uit staren en met heftig tril lende armen en benen de gebeurtenissen over zich heen laten gaan. Rubbers is gekleed in een sober uniform. Hij stelt zich breed op, handen op de rug, een zilverkleurig stokje onder de arm, en kijkt, deze keer zonder enige vriendelijkheid, de zaal in. "Mannen, ik toon u het succes," en daarbij gebaart hij in de richting van het kleine groepje mensen. "Ik toon u het succes door u de laatste Nederlanders te tonen. Onze opdracht is vol tooid." Rubbers lijkt het applaus onaangedaan te ontvangen, besluit dan zijn korte toespraak. "Hou Van Geen apart en voer de rest af." Hardhandig wordt Jan tussen de anderen vandaan geplukt, waarna zijn lotgenoten achter de coulissen verdwijnen. "Mijnheer Van Geen, Bram, mijnheer Rondspetter," richt Rubbers zich tot hem. "Ik ben bang dat u uw contract niet zult nakomen. Toch bent u ons zeer van dienst geweest. Uw popu lariteit heeft ervoor gezorgd dat ons voorkomen op vlotte wijze is geaccepteerd en in het maatschappelijke bestel van uw land werd geïntegreerd. Dat was het doel van de eerste shows. Toen we eenmaal zover waren, konden we beginnen uw landge noten door personen van onze soort te vervangen. Zoals u in middels wel begrepen hebt, hebben we vandaag onze taak vol bracht: we hebben Nederland geheel overgenomen en u bent nu de laatste Nederlander. Toch willen wij niet ondankbaar zijn en daarom laten we u, als onze naaste medewerker, in leven. U zult worden gehuisvest in het kasteel dat u de laatste maanden vertrouwd is geworden en daar kunt u zich dan, in eveneens vertrouwd gezelschap, geheel aan de dichtkunst wijden. U neemt het mij natuurlijk kwalijk dat ik u uw show heb ont nomen, maar toch hoop ik dat u uiteindelijk zult inzien dat dit laatste optreden wel van mij móest zijn. Mannen, een applaus voor BRAM RONDSPETTER!" Onder daverend applaus wordt Jan weggesleept. 3 Ondanks alles voelt Jan zich een beetje opgelucht. Hij zit onderuitgezakt in de limousine, op weg naar het kasteel. Gaye zit naast hem, en ook al is ze zover mogelijk van hem wegge-

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2007 | | pagina 57