Duumpjesavond
Zaterdag 26 augustus om 17.00 uur
was weer de alombekende
Duumpjes'avond' gepland. Het was
weer twee jaar geleden dat we samen
kwamen in de Volkshogeschool in
Aardenburg en we waren er weer aan
toe.
We hadden goed weer besteld, een
passende locatie uitgezocht temidden
van historisch Zeeuwsch-Vlaanderen
en verder alle voorbereidingen getrof
fen om er weer een gezellige avond
van te maken. 'Derostie' zal in lange
tijd niet meer zoveel gasten gezien
hebben en dat allemaal eigen volk.
Op de achtergrond de wallen van
Retranchement en op de voorgrond
een eeuwenoude boerenschuur waar
aan de binnenkant de geschiedenis af
te lezen was.
De happening werd begonnen met een
excursie o.l.v. René Beijersbergen,
regiobeheerder van het Zeeuwse
Landschap; de Stichting die enige
jaren geleden de wallen verwierf en
direct is begonnen om de wallen,
voorzover mogelijk, in hun oude toe
stand terug te brengen. Op de oor
spronkelijke wallen zullen beslist geen
populieren gestaan hebben: ze zouden
immers de vijand aan het oog onttrok
ken kunnen hebben en omdat ze kap-
rijp waren, zijn ze van de wallen ver
wijderd. Ze werden vervangen door
beter in het biotoop passende knotwil
gen, geplaatst aan de rand van de
gemodderde gracht. Verder werden er
kleine, ondiepe poelen gemaakt om de
boomkikker weer wat levensvreugde
te bieden. Velen van ons zagen voor
het eerst van hun leven deze kleine
diertjes, zittend op een struik, zich
koesterend in de zon. Het waren nog
'jonkies', maar de dag kon voor de
meesten niet meer kapot. Roepen
deden ze nog niet, dat doen ze alleen
in de schemering, anders hadden de
bezoekers helemaal versteld gestaan
hoe het mogelijk was dat zo'n klein
diertje zo'n enorm geluid kan produ
ceren.
Verschillende excursiegangers pro
beerden zich de plaats te herinneren
waar in 1938 het muziekconcours
plaatsgevonden had; er waren toen
zo'n 16 muziekverenigingen die, con
certerend tussen de wallen, niet zozeer
trachtten een prachtig stuk muziek
weg te geven, dan wel een poging
waagden het naastgelegen dorp de
baard af te doen. Waar is de tijd geble
ven.
In de natuur minder onderlegde excur
siegangers vroegen aan onze Zeeuwse
Landschapsman wat zijn stichting
onder beheer verstond gezien het feit
dat er nogal wat 'tiengels en stekels'
groeiden, maar dat lag aan het
gepleegde graafwerk, de 'verstoring
van het milieu' op de wallen en zou
van korte duur zijn. Enig ongeloof
bleef en werd niet onder stoelen of
banken gestoken.
Aan het eind van de tocht nog een
horde nemend in de vorm van een niet
open kunnend boerenhek, bleken vele
oudere deelnemers nog niets verleerd
te zijn van wat vroeger tot de basis
kennis behoorde.
Vanaf de Killedijk gingen we terug en
het voetpad over de wallen nemend,
verwisselde net een uit de kluiten
gewassen tak het tijdelijke met het
eeuwige. Voor de voorste wandelaars
liep het iets beter af, maar men was
toch danig geschrokken.
Terug in de schuur stond de tafel
gedekt met culinaire geneugten, er
werden wafels gebakken en de
gesprekken barstten los als vanouds.
Nadat ieder een zekere staat van ver
zadiging bereikt had, begon de schie
ting op de liggende wip. Daar werd
12