De dochter van Tinus noemde nog zijn gevoel voor romantiek, zijn soms
melancholieke stemming, en zijn van tijd tot tijd wat opvliegende aard: "Hij heeft
ons niet alleen geleerd naar de dingen in het leven te kijken, maar ze ook te zien en
te ondergaan. In zijn driftige geest, was er altijd een oase van stil begrijpen."
Ruim een jaar na het overlijden van hun vader verscheen een doorzijn twee kinderen
samengestelde bloemlezing uit zijn uitgebreide verzameling columns. Bij het
postuum verschijnen van "Eilandmannen" werd dit boekje in de Zierikzeese
Nieuwsbode geïntroduceerd: "Tinus Bij de Vaate was 'Eilandman'; uit zijn cursiefjes
sprak zijn sprankelend gevoel voor humor, zijn warme liefde voor de natuur in stad
en regio, zijn woede over zaken waar hij het volstrekt mee oneens was, zijn zoete of
bittere levensherinneringen, zijn intense (journalistieke) levenswijze."
In dat zelfde introductieartikel komen ook nog zijn sentimentele en daarnaast
strijdbare eigenschappen naar voren. Ogenschijnlijk gaat het dan om paradoxale
karaktereigenschappen, maar zo zat Tinus Bij de Vaate nu eenmaal in elkaar.
Het college van Burgemeester en Wethouders besloot op 14 juni 1982 om de heer
Bij de Vaate postuum tot ereburger van de stad Zierikzee te benoemen. De gegeven
motivering van B. en W luidde als volgt: "Wegens zijn verdiensten voor de Zierikzeese
gemeente als journalist en als pleitbezorger voor stad en regio."
De heer S.R.H.F. Ochtman, oud-president-commissaris van Drukkerij Lakenman en
Ochtman en de Zierikzeese Nieuwsbode schreef in de uitgave van 15 juni 1982 in
diezelfde krant: 'Aan een karakteristiek columnist, en aan zijn uitingen van - vaak
rijmloze - en van grote fijnzinnigheid getuigende poëzie, moet thans helaas met
weemoed worden teruggedacht. Een briljante geest is tot rust gekomen."
in november 1994 bij het 150-jarig bestaan van de Nieuwsbode verscheen nog een
hele pagina in deze krant over de zo gewaardeerde hoofdredacteur. De al eerder
genoemde fotograaf van de krant Johan D.C. Berrevoets schreef over zijn vroegere
baas onder andere: "Een hoofdredacteur die altijd voor honderd procent achter je
stond, een man waar je vreselijk mee in de clinch kon liggen, een man waar je
vreselijk veel plezier kon hebbenEen aparte man die Tinus, een goedzak in
hart en nieren. Maar ook een driftkikker, niemand kon zo hard met deuren van de
directiekamer slaan als hij
Een andere medewerker, Ineke Vervorst-van Loon vertelde in diezelfde uitgave over
haar chef: "Wij werden in ons werk omringd met een weldadig aandoende zwierige,
bijna ouderwetse hoffelijkheid Altoos ook wist hij me in mijn waarde te
laten en me te overtuigen van zijn warme belangstelling voor mijn werk, maar ook
voor mijn privéleven. Zijn adviezen, vaderlijk gegeven, getuigden van levenswijsheid
en een ruime visie."
Zonder ook maar enigszins naar volledigheid in dit artikel te willen of kunnen
streven, kan ik wel concluderen dat Tinus eigenlijk te 'groot' was voor de Zierikzeese
Nieuwsbode, maar ja, die niet te bedwingen liefde voor het eiland
Werk
Bij de Vaate was een generalist en dat moest ook wel bij de Zierikzeese Nieuwsbode,
waar wel degelijk op de kleintjes moest worden gelet. De redactie van de krant
bestond dan ook slechts uit enkele personen. De hoofdredacteur had echter een
zeer brede belangstelling en was bereid en in staat zich intensief te buigen over
items die in Zierikzee en directe omgeving van belang waren.
Ook kwam zijn kennis van de geschiedenis van de stad en de regio en zijn liefde voor
kunst, muziek en dan speciaal koorzang, hem uitstekend van pas bij het samenstellen
107
