H
WEEK VAN HET
LANDSCHAP
DOOR PETER BOELEE
44o hectare grote gebied van de Slikken van Heen is maar gedeeltelijk toegankelijk. Er is een
natuurpad uitgezet door middel van rode paaltjes, dat voert naar de breedste kreek met een "gluur-muur"; Een
kijkscherm van riet, van waaruit je over deze grote kreek kunt kijken richting het Volkerak. In de Week van het
Landschap is een wandeling door het gehele gebied uitgezet. Ik was gevraagd als gids, maar kende de weg
niet. Ik zag mijzelf al met een groep excursiegangers dagen lang door dit gebied zwerven, omdat ik de weg
terug niet meer wist.
Sjouwen door de
hoge vegetatie.
In de week voorafgaande aan de
Week van het Landschap, werd door
overvloedige regenval grote delen
van Zeeland onder water gezet.
Daardoor stond ook de water stand
in de kreken van de Slikken van de
Heen veel hoger stond dan normaal.
Over de route van de "postentocht"
was goed nagedacht, het eerste stuk
zou het bestaande natuurpad volgen
tot aan het kijkscherm. Dan liep de
A J
route langs de oever van de brede
kreek naar een, van boomstammen
en plastic tonnen samengesteld vlot,
dat de bezoekers zelf door middel
van een touw naar de overkant
moesten trekken. Vooral dat laatste
stuk, na het overvaren, was zwaar
terrein met veel diepe kreken, dus
veel geploeter door hoog water en
modder. Het is een beetje te verge
lijken met het Verdronken Land van
Saeftinghe, alleen daar is weinig be-
groeïng, omdat er nog eb en vloed
heerst. Op de Slikken van de Heen is
het terrein ruig begroeid met varens,
duinriet en wilgen en in plaats van
drijfzand of zuigende klei, zijn er
diepe kreken met een zachte bodem
van zwarte stinkende blubber.
De tocht was ter voorbereiding al
gelopen op de vrijdag voor het
weekeinde waarin zoveel regen zou
vallen, dus toen de waterstand in de
kreken nog laag was. Daarom moest
op die eerste zaterdag van de Week
van Het Landschap, de dag dat het
publiek de tocht zou gaan lopen, het
laatste stuk nog "even" opnieuw
verkend worden, omdat sommige
doorwaadbare plaatsen nu natte
voeten zouden opleveren.
Langs de hele route waren vijf
posten bemand. Op de eerste post
werd informatie gegeven over de
begrazing met Schotse hooglanders,
op de volgende post in de eerste
kreek stond een gids die over de
planten in dit gebied vertelde, iets
verderop stond een post met een
schepnet om de bezoekers kennis te
laten maken met de insecten in en
om het water van de kreken. Bij het
vlot stond post 4 om alles over de
geomorfologie van het gebied te
vertellen; over het ontstaan van de
slikken en hoe het gebied zo
gevormd is zoals het nu is. Hij zou,
indien nodig, de bezoekers helpen
bij het oversteken van de kreek met
het vlot. Aan de andere kant van de
kreek begon het laatste zwaartste
stuk van de route. Hier moest men
gebruik maken van de paadjes die
de runderen gebruiken om zich in dit
gebied te verplaatsen. Maar die
steken als het moet een kreek
zwemmend over. Sommige kreken
waren te diep om met gewone
laarzen over te steken, er moest dan
een eind terug gelopen worden om
een beter doorwaadbare plaats te
vinden.
Daar waar de mensen weer op een
verhard pad aankwamen, zat ik
onder mijn parasolletje om de
vogelpost te bemannen. Vervolgens
zouden de bezoekers hun tocht
voortzetten over het verharde pad
naar de Blokkendam om hierover in
een half uurtje terug te lopen naar
het beginpunt. Hoelang men over de
hele tocht zou doen was van te
voren niet te zeggen.
Van start
Na weken van regenachtig weer be
gon de Week van het Landschap met
goed weer, op zaterdag 19 septem
ber was het bewolkt en warm weer.
We verzamelden 's morgens om half
negen bij het parkeerplaatsje naast
de tent. In de tent werden de be
zoekers ontvangen en ze kregen een
vragenlijst. De bezoekers van de
