in de muur 'ekrast, in 't poortje, 'k Weet nog 'êêl goeed, dat iederéén docht, dat 't noe nie lange mi zou dure. Mè 't schoot slecht op. An 't oostfront gieng 't goeed, mè dat was varre wig. 't Wier een lange zummer. En toen kwam september vierenvêêrtig. D'overkant wier bevrijd. Duitsers vluchtten in paniek in böötjes over de Schelde, mè ze lieepe soms vast op de plaete, wan z'ao gin verstand van "aog en lêêg waeter. Ze verdronke of wiere deur Engelse vliegtugen beschote; dekking zoeke konne ze nie op die plaete. 't Was een angstigen tied. Duitse artillerie schoot ni d'overkant, en d'Engelse schote trug. Elk moment van d'n dag kon dat gebeure. Zo vieele d'r op een dag een stik of wat granaten in 't durp. Janna van Kees Vreijke kreeg een granaatscherve in d'r 'als en bloeiden dóód. Thomas, de post, ao nog 'eprobeerd d'r slagader dicht te douwen. Ze was nog nie lange 'etrouwd. Nog ziee 'k voe me, 'oe a Jewannes Korstaje, d'r man, totaal overstuur d'n oprei van de Lange Viele opkwam, op weg nir 'uus. Ok begonne toen de bombardementen mie raketbommen en zwèère bommen, en de beschieetingen mie mitrailleurs deur Engelse vliegtugen op d'n toren, die a uutkiekpost voe de Duitsers was. 't Was eigenlik nie om uut t'ouwen. Di waere wè pamfletten uut vliegtugen 'estróóid, dat aolle mèènsen an de monding van de Schelde wig moste, mè me woue nie. M'ao aollerlei smoesjes om te bluven. De monding van de Schelde, dat was toch Vlissinge? Mè bluve, dat gieng nie mi. Nog 'óóre 'k Jan Oeele die was toen loco- burgemêêster zèègge: 'Mèènsen, me motte aollemille wig.' En toen gienge me, ni Driewegen, Overzande, Ternisse, en zo. Ööns gienge ni Ouwelande. Ni Arjaen en Cootje Westveer, nog femielje van m'n moeders kant. Noe zeie ze dat de vliegtugen nie kwaeme a 't duuster wier; of a dat wèèr was wete 'k nie. Dus gienge me mie pèèrd en waegen zö tegen d'n aeven nog wat 'uus'ouwen en zö 'aele. Ik zou achter in 't 'of de kernienen 'aele, en ik dee z'in een veilingkiste of 'n bagge of zoiets. Mè 'k weerden m'n eigen nog a, en ik dee d'r vee te vee in. En ik kon ze mie m'n vêêrtieen jèèr nie draege. En toen a 'k om 'ulpe wou, spronge die rotbêêsten d'ruut. 'k Wist gin raed. 'Oe a 'k ze toch op Ouwelande 'ekregen wete 'k nie mi. En 't bombarderen gieng mè deur. Di is ok nog 't trieste verhaal van Saore Oost'oek, de wijkverpleegster, die 't lege durp ingieng om te kieken of a d'r nog gewonde waere. Ze kwam nie trug; Jan Platschorre vond 'r, voorover op d'r knieeën, op d'n 'ofdam bie Zoeeter, mie 'n bomscherve in d'r rik. Dóód. Zukke verhalen 'öörden me dan zo noe en dan vertelle, wan kranten waere d'r nie. Ik weet ok nog da me m'n Ome Geleijn Vreijke giengen 'aele. Overaol in 't durp bomtrechters, verwoeste 'uzen, pannen van de daeken, kepotte ruten enzevoorts. Ome Geleijn was gewond, ie ao 'n bomscherve in zijn bost. Wi a-t-'n lag weet ik nie mi. In een bèèdde van 't gast'uus, bovenop 'n bandewaegen mie z'n eigen pèèren d'rvoe me 'n ni Driewegen 'ebrocht. Di is-t-'n 'esturreve. Laeter, toen a m'a lange bevrijd waere, 'öörden me dat ok nog Ome Jan. een jongere broer van m'n vaoder, bie de bevrijding van Nieeuwland 'esneuveld was deur een voltreffer. Toen 'k voe 't êêst van m'n leven m'n vaoder zie schrêêuwe. Op "n nacht me waere dus in Ouwelande mikten m'n moeder ööns wakker; ze slieep aoltied slecht. M'öörden een zwèèr gebrom. Laeter begrepe me dat dat de landingsbööten waere, op weg ni Bèèrlande, di a noe de camping is. Toen begon d'Engelse artillerie vanof d'overkant te schieeten. M'ao in 't hof een schuulkelder 'emikt van zandzakken en di woue me ni toe. Mè me waere 't 'uus nog nie uut of di kwam een granaat angiere en ie sloeg bie de buren vlak voe d'r schuulkelder in. Ze waere net buten en m'öörden ze schrêêuwe. Nie lange. Toen waere ze dóód. Ööns durfden nie mi ni buten. Me bin mè in de gank bluve zitte. M'n zus Jopie, die a toen nog mè viere was, weet nog goeed dat Cootje Westveer mie 'n EHBO-kiste op d'r knieeën zat, en die kiste zat glad onder 't bloeed. 't Was mè 'n klein wondje an Cootje d'r 'ööd, en 't ao nie vee om 't lief, mè 't bloeiden zö.... A 'n granaat kort floot, dan was 'n vlakbie; a ze lange flote, vloge z'over je 'ene. Ik bin nóóit mi zö benauwd 'ewist als toen. Toen a 't schieeten op'ieeuw, lieepe me zö 'ard as a me konne ni D'n Doeel, di ao de vel'wachter een arrestantencel, en Arjaen 22

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1995 | | pagina 24