MEDEDELINGEN VAN DE ZEEUWSCHE VEREENIGING VOOR DIALECTONDERZOEK In memoriam Mevrouw DKSoldaat- Poortvliet Kort voor de jaarwisseling overleed op 92-jarige leeftijd mevrouw D.K. Soldaat-Poortvliet in het verzorgings huis 'De Geldershof' te Dirksland, waar zij sinds enige jaren verpleegd werd. Met haar ging een markante persoonlijkheid van het Flakkeese land, dat ze tijdens haar leven intens lief had, heen. Van onschatbare waarde is zij geweest voor de Zeeuwsche Vereeniging van wege het dialectonderzoek op Goeree- Overflakkee. Maar niet alleen dat: zij was eigenlijk de eerste die in de taal van de streek echte poëzie schreef. Zoals ze me eens vertelde kon ze haar werkelijke gevoelens het beste weergeven in het dialect van Flakkee. Ook was ze een echte ver telster, deze oud-onderwijzeres. Steeds meer verhalen stroomden uit haar pen. Met haar enthousiasme wist zij ook anderen te inspireren en op alle mogelijke manieren probeerde ze belangstelling te wekken voor het eigen dialect. Zo slaagde ze erin om een lange impasse te doorbreken en de interesse voor de dialecten op Goeree-Overflakkee nieuw leven in te blazen. Zo lukte het haar om mij over te halen om mede-auteur te worden voor het regioboek De dialecten op Goeree- Overflakkee. Vele malen heb ik haar bezocht en elke keer weer had zij vellen vol geschreven met allerlei za ken die ze zich nog kon herinneren. Aan mij dan weer de taak om een en ander te ordenen, want in haar en thousiasme raakten de onderwerpen soms wat door elkaar. Nog veel meer wist ze er dan nog omheen te vertellen en ze liet me tekeningetjes zien, die ze erbij had gemaakt. Een brede belangstelling had zij voor allerlei uitingen van cultuur. In haar goed gevulde boekenkast stonden wer ken over de meest uiteenlopende onder werpen en vaak pakte ze dan een boek om daaruit een reproduktie te laten zien of iets voor te lezen wat haar getroffen had. Op een gegeven moment gaf ze mij Het schilderboeck van Carel van Mander cadeau: 'Hier jongen, joe heit t'r teminsten nog wat an!' Groot was ook haar aandacht voor de medemens, geïnspireerd door het socialisme als ze was. Na de dood van haar man - ze hadden geen kinde ren - voelde ze zich soms erg eenzaam. Het volgende gedichtje getuigt daar van: DEN ÉÉRSTEN MEIË De zunne heit m'n den tuun in gelokt den éérsten ochend van meië. Ik hoa de roöje tulpen geplokt den éérsten ochend van meië. Ik bin weer in den huzen gegaen, dien éérsten ochend van meië. in hoa daer héél allêênig gestaen dien éérsten ochend van meië. 37

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1995 | | pagina 39