D'r was 's een kind, dat weunde in een
land, vérre van zeê.
Z'n vaoder en z'n moeder 'oorde 't wè 's
praote over de zeê en op schoóle leerde't
dat aolle blauwe stikken op de kaorte 'zeê'
'eêtte.
Op een goeien dag zeide't kind tegen z'n
moeder: 'Moeder, de zeê, 'oe is dat?'
De moeder moch 's dienke. Ze was zelf
een paer keren bie de zeê geweest en wist
nog precies 'oe at dat was.
Ze zeide: 'Doet j'n 'anden 's om j'n oren,
net as een kommetje.' En 't kind dee dat.
Ze zeide: 'Wat 'oor je noe?' En 't kind
zeide: 'Net of t'r iets ruust. Aomaè, 't gae
nie weg. 't Is aomaè even 'ard en stille is 't
glad nie ml. 't Ruust, 'k weete 't zeker...'
'Juust', zeide de moeder. 'Zö 'oor noe de
zeê. En noe gaen 'k een eitje vö je bakke.'
'Oó, lekker', zeide 't kind, en 't was de zeê
agauw vergete, zö lekker was 't. De moe
der zette de panne van 't gebakken ei op 't
gasstel en den anderen ochend, as 't kind
wakker wier, brocht z'n moeder 't naè de
keuken en zette waeter op. As 't waeter
kookte, dee ze een gróte scholpe d'r van
in de panne van 't gebakken ei en liet 't
kind ruke.
"Oe ruukt dat?' vroog ze. En 't kind
zeide: 'Lekker. Een bitje zout. 't Ruukt
asof 't goed is vö me, net as een eitje te
eten.' 'Zö', zeide de moeder, 'Zö ruukt
noe de zeê.'
Dien middag brocht ze uut de wienkel
mossels mee en 's aevens kookte ze die vö
't kind. "Oe proeft dat?' vroog ze. En 't
kind zeide: 'Lekker. Een bitje zout. Mae
vee lekkerder as 't zout da je wè 's op m'n
friet doet. Is dat noe...' - en 't kind zocht
naè dat moeilijke woord dat 't nog mae
net geleerd ao - '...is dat noe gezond?'
'Gezond is 't zeker', zeide de moeder. 'En
zö proef noe de zeê.'
Toen moch 't kind 's dienke. 't Docht an
't ruusen in z'n oren, an de lucht van de
panne van 't gebakken ei en an de gezon
de mossels op z'n toenge. 'Moeder', zeide
't kind, 'moeder, 'oe ziet de zeê d'r uut?'
De moeder knikte. In een album ao ze
nog wè foto's van de zeê - maer as ze ze
bekeek, schudde ze d'r 'oód. Zö was 't
toch nie precies. Een filmpje misschien?
Neê - ook nie. En as 't kind kwam kieke
waer as moeder zö lange bleef, zuchtte ze
en zeide: Weet je wat? Morgenochend
gaen me naè 't station en dan pakke me
de trein naè de zeê. Dan ka je ziee 'oe at
de zeê d'r uut ziet - en dan ka je 't ook
proeve, ruke en 'ore.' Ze lachte.
'Misschien wil je vaoder wè mee.' En ze
aaide 't kind over z'n bolle. 'Bedankt ee',
fluusterde ze. 'Morge naè de zeê...'
