Den €uro oor van ons aollemaele!
Den Euro oor van ons aollemaele! Dat wille die mensen van 't
gróte geld ons wies maeke. Mae dat die Euro 't 'êle levenspa
troon van Arjaon Cerbien zou verandere, en dat nog wè vo dat n
ingevoerd is, kiek, dat ao natuurlijk geen mens op 't durp achter
de dunen kunne bedienke.
Arjaon ao je zö mee dat reclamedienk mee kunne stiere, je weet
wè, die zógenaemde Zuudbevelandse mee 'oóns Zeêuwen bin
zunig, gin cent tevee!'
Arjaon was nie zunig, belneêe, ie was stikke gierig! Een grótere
krenteteller moe nog geboren ore. Aoltied probere om wat van de
pries af te piengelen. Daè wier van z'n gezeid, dat n zelfs op 't
poskantoor vuuf cent minder wou betaele vo die êne postzegel
die den kwam 'aele. Mae das a lank gelee, want 'n poskantoor
ebbe ze nie mi op dat durpje achter de dunen.
En overal slaet n geld uut. Toen buure vroeg of ze de brandnetels
die nest Arjaon z'n dulve groeie, moogde 'ebbe om thee te trek
ken vo d'r rimmetiek, zeide n: 'Vö niks gaet de zunne op, geef
mae een kwartje, dan mag je ze aol 'ebbe.' Naedien eit n nog
geprebeerd om mensen mee rimmetiek brandnetels an te smeren:
bure aod n op een idee gebrocht!
Affijn, ze is ook wi a 'eêl wat jaertjes uut de tied, dus ze kan nie
zeie of 't waer is van die brandnetels. En zö bin er nog een 'êle
berg veraelen over Arjaon. Ie loopt aoltied mee z'n klompen deu
't gos en zó min mogelijk over de wegt, om 't slieten tegen te
gaen. Een vaste biedraege vö kerke? Bin jie noe 'n bitje...! 'Laet je
lienker 'and nie wete, wat je rechter doet, zó staet 't in den Biebel,
dus 't gae julder a 'êlemaele niks an, wat a ik in 't zakje doe en an
'Vast' 'eb ik een gloeiende 'ekel'. Vroeger telde n de theeblaeren
en noe knipt n een theezakje deu den 'elt. En gae zö mae verder.
't 'Uusje van bure is impersant an mensen uut 'Olland verkocht.
Eest ao Arjaon d'r niks mee op, mae toen n zag, 'oe ze aolles zelf
deë, messele en timmere, -je weet wè, 't waere van die tien jaere-
planners!- toen kreeg n d'r vee respekc vo. 't Bleke 'eêl schappelij
ke mensen en de 'ulp die Arjaon anboód, was aoltied welkom:
slae, aerpels, juun, sukerboöntjes, krootjes, aolles konde ze gebru-
ke en of Arjaon noe zei: 'Geef mae een gulden' of 'eên-vuuftig', 't
maekte ze glad nie uut, aoltied grabbelde z'n nieuwe buure (zei
mae Katie zei ze) in d'r portemennee en aoltied was 't: "Houd de
rest maar!" as ze 't nie kon passé.
En noe moe je nie dienke, da ze zelf op de gedachte kwaeme om
in plekke van aol die blommen in ulder tuun ook 's erpels en
groente te gae zette, glad nie 'oor. Ze zei lest nog tegen Arjaon:
'Buurman, hoe kun je nu toch boerenkool in de tuin voor je huis
zetten! Een paar rozen is toch veel mooier!'
Jae, ka je net begriepe! Rozen verwelke en schepen vergae, mae de
waerde van 't geld bluuft aoltied bestaen! Dat was Arjaon z'n ver
sie van 't versje dat vroeger in poezie-albums stoeng.
Midden in de zeumer laete die 'Ollanders de boel de boel, de
blinden gae vo de raemen en ze gaen naè Frankriek. En de katte?
O, daè wil Arjaon wè vo zurge! Een gulden per dag zeker? Mae
toen is Arjaon toch even uut z'n sloffe geschote: 'Neê 'oor, geef
